"Οι ηλικίες του οπαδού" από τον Κωστή Παπαγιώργη (www.protagon.gr, 23/10/2013)

 ..........................................................

Οι ηλικίες του οπαδού

 

Από τον Κωστή Παπαγιώργη

 

 

Άμα κοσκινίσεις την έρημο τι μένει; Τα λιοντάρια, φυσικά. Με άλλα λόγια, χωρίς αντίπαλο, ματς δεν γίνεται, χωρίς ξέχειλη εξέδρα τίποτα δεν μυρίζει πόλεμο, άρα και ο βέρος οπαδός προτιμάει να πάει σπίτι του. Το πλέον χαρακτηριστικό σε ένα ματς άνευ οπαδών (λόγω τιμωρίας του γηπέδου) είναι ότι από κάθε φάση κάτι σοβαρό λείπει. Χωρίς αλαλαγμούς, πρόστυχα συνθήματα, σπαταλημένες φωνάρες, καρδιές επαπειλούμενες, το συμπλήρωμα του ματς πάει χαμένο και το παιχνίδι (σιωπηλό μέχρι που ακούγονται οι ανάσες των παικτών) θυμίζει ματσάκι μεταξύ παπάδων, όπως παλιά στη Ριζάρειο που τα υποψήφια παπαδοπαίδια έδεναν κόμπο στη μέση το ράσο, άλλαζαν παπούτσια και ξαναγύριζαν για λίγο στην κανονική κοινωνία που ξεχνάει το αλληλούια!
Γενικά το πόπολο λέει ότι αν δεν γίνεις οπαδός από νωρίς, αν δεν παίξεις μπάλα στη γειτονιά σου από τα τρυφερά σου χρόνια, αν δεν κλοτσήσεις προτού δέσουν τα κόκαλά σου, οπαδός δεν γίνεσαι. Εντούτοις, η πείρα δείχνει ότι ένας στρατός οπαδών πήρε όρκο σε μεγάλη ηλικία, εννοούμε τα τριάντα, αλλά και τη λεπτότατη λεπτομέρεια ότι μπορούν κάλλιστα να σκίζουν τα ρούχα τους αλλά δεν ξέρουν να κλοτσάνε την μπάλα. Άλλωστε το μπάσκετ που έγινε πανελλήνιο με τον Γκάλη, ενώ παλαιά παιζόταν από ελάχιστους πιτσιρικάδες στις αλάνες, σήμερα παρακολουθείται από πολλές χιλιάδες οπαδών - οπαδών δηλαδή που πιθανότατα δεν έχουν τιμήσει το στεφάνι και το διχτάκι.
Oσο για τη χαρακτηρολογία του οπαδού τα στάνταρ είναι πολλά: έχουμε τον άνθρωπο που μεγάλωσε κοντά σε γήπεδο οπότε το ειδύλλιο θα κρατήσει ισοβίως. Έχουμε τον ποδοσφαιριστή που έπαιξε, επαινέθηκε, αλλά τελικά τα παράτησε διότι ήταν λιγότερος παρά περισσότερος ώστε να διαπρέψει. Έχουμε τον νεαρό που συγχέει την αλητεία με το οπαδιλίκι, αυτός που είναι «σκληρός», που προτιμάει να κοιτάζει τους φίλους του στην κερκίδα παρά το γήπεδο και την ομάδα του. Ανάλογα με τις ηλικίες διαμορφώνεται και ο χαρακτήρας του οπαδού. Ο εξηντάρης που πηγαίνει τακτικότατα στο γήπεδο, περίπου σαν πιστός στη λειτουργία, δεν περιμένει κάτι ιδιαίτερο, απλώς χαίρεται επειδή τον περιμένουν – του αρκεί. Κοντά σε αυτούς υπάρχει ο καραγκιόζης της κερκίδας, ο τρελάκιας που κάνει ό,τι του κατέβει, αλλά υπάρχουν και γυναίκες που έχουν πληρώσει την κάρτα τους όλο τον χρόνο, κοριτσάκια που τα πηγαίνει ο μπαμπάς τους στο γήπεδο όπως πάμε στην παιδική χαρά. Αλλά πάνω απ’ όλα στέκει η κατάμεστη κερκίδα που έχει κεφάλια (αδιάφορο ποια) που χαράζουν πάνω στο αόρατο «δέντρο» της ομάδας τα ονόματά τους κάθε Κυριακή. Όσο για τον παίκτη του ΠΡΟ-ΠΟ και των στοιχημάτων πιθανότατα ενδέχεται να ξεφεύγει από τον καθαυτό «οπαδό». Άσε τα κορόιδα να κουρεύονται – αν πιάσω εγώ την καλή!
Όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία που γράφτηκαν από Εγγλέζους αναφορικά με το ποδόσφαιρο, ειδικά μάλιστα από γνήσιους οπαδούς και όχι επαγγελματίες γραφιάδες, θα διαπίστωσαν ότι το μέγα σχολείο των οπαδών δεν λειτουργεί στο γήπεδο, αλλά στα μπαρ. Εκεί ανάσαινε και ανασαίνει η Μεγάλη και η Μικρή Βρετανία. Από την άλλη μεριά, μια ομάδα σαν την Μπάρτσα που, εκτός από τα ποδοσφαιρικά ζητήματα, έχει δεθεί με πολιτικές και εμφυλιακές περιπέτειες (γι' αυτό άλλωστε οι μπαρτσελονίστας μισούν τη Ρεάλ – την ομάδα του Φράνκο...), είναι δικαιωμένη πολλαπλά.
Προφανώς ο οπαδός – ειδικά όταν είναι και φίλαθλος - διαμορφώνει τον χαρακτήρα του με βάση την ομάδα του, αδιάφορο αν είναι πρωταθλήτρια ή απλώς ένας όμιλος φιλόξενων ατόμων. Όλοι ξέρουμε βέβαια ότι οι σύλλογοι, αφότου έπεσαν στα ταμεία τους πολλά λεφτά, δεν παρέμειναν αδρανείς. Απεναντίας προόδευσαν αγοράζοντας μεγάλα ονόματα και μαγνητίζοντας ποδοσφαιριστές σαν τον Μέσι και τον Ρονάλντο. Τι να πει από τα βάθη του τάφου του – ο Αρτούρ Φρίντενραϊχ –, ο μεγαλύτερος προπολεμικά ποδοσφαιριστής της Βραζιλίας – που ήταν λίγο Γερμανός και λίγο Βραζιλιάνος και ως εκ τούτου (λόγω της απαγορεύσεως μαύρων) κάλυπτε το πρόσωπό του με κατάλευκη πούδρα;