«To 30% των Ελλήνων είναι ανεκπαίδευτοι, γι' αυτό δεν βρίσκουν εργασία. Υπολείπονται από τη στάθμη προσόντων που ορίζει η αγορά κι αυτή τους η ανεπάρκεια εκτοξεύει την ανεργία». Ο γνωστός συστημικός και ελεγχόμενα κυνικός δημοσιογράφος περίπου εκεί τοποθετεί τον νέο πήχη ελαττωμάτων που, κατά τη συνήθη γνωμάτευσή του, αποτελεί το πρόβλημα της χώρας μας. Πιθανόν ένα νέο κυβερνητικό μιξάρισμα με τον «σοβαρό» νεοναζισμό να δώσει τη διορθωτική λύση που θα ολοκληρώσει το καλό. Πολύ περισσότερο, που μια τέτοια συνεργατική ωρίμανση θα απαντάει στην ανίερη συνεύρεση ΣΥΡΙΖΑ -ΚΚΕ (την οποία ο δημοσιογράφος θεωρεί περίπου ως ιστορική εκτροπή).
Άλλο. Η κινέζικη εταιρεία κινητών τάδε πιθανόν να δημιουργήσει αποθήκες στην Ελλάδα, ίσως και ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης ηλεκτρολογικού υλικού. Δηλαδή ίσως κάνει κάτι παραγωγικά ρηχότερο απ' αυτό που έκανε ο κ. Κόκκαλης τη δεκαετία του '90. Επίσης, ο κ. πρωθυπουργός συναντήθηκε με στέλεχος εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που δήλωσε ότι «η Ελλάδα είναι στις προτεραιότητές» του. Προχθές είχε άλλη συνάντηση με Άραβα - Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος μάλιστα δήλωσε ότι «θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα» -όχι να βγάλει χρήματα.
Θέλω να πω ότι μάλλον αναδύεται ένα λαμπρό επενδυτικό και παραγωγικό μέλλον στο τόπο μας, το οποίο οι καταστροφολόγοι δεν επιτρέπουν να αντιληφθούμε. Νομίζω δε ότι η πολιτική αναλυτική που χρησιμοποιείται από τους δημιουργούς της τρέχουσας πολιτικής είναι του ιδίου (υψηλού) επιπέδου με την παραγωγική ποιότητα που καλλιεργείται ως απάντηση στην κρίση. Σε τι συνίσταται η νέα Ελλάδα που ξεφεύγει επιτέλους από τη μιζέρια; Καραβιές κουρασμένων τουριστών με φούξια, που κινούνται στρατοπεδικά μέσα σε φυσούνες -από το κρουαζιερόπλοιο ή το ξενοδοχείο στο πούλμαν, από 'κει στο αξιοθέατο και τούμπαλιν. Τουρίστες που -μάλιστα- δεν αφήνουν φράγκο στους πωλητές λουλουδιαστών βερμούδων και κομπολογίων, οι οποίοι αποτελούν το κρίσιμο και εθνικ παραγωγικό δυναμικό της νέας Ελλάδας. Επίσης, η νέα παραγωγική άνθιση ενισχύεται από τις τεράστιες αποθήκες κινέζικων προϊόντων. Συμπληρώνεται από τις πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων και από την επιχειρηματικότητα τύπου ΕΣΠΑ, με τα εργοληπτικά τσακάλια που ξέρουν να παίρνουν εγκρίσεις προγραμμάτων. Πρόκειται για μια εκπληκτική σύλληψη για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Το υψηλό παραγωγικό επίπεδο που εγκαθιδρύεται κάνει τους ανέργους ανεπαρκείς για τις δεξιότητες αποθηκάριου και γκαρσονιού που απαιτούνται. Αυτό το παραγωγικό μοντέλο επίσης απαιτεί την ευθύγραμμη σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά και την αναβάθμισή τους (αφού η θέση στη διακοσάδα που κερδίζουν στις κατατάξεις δεν αρκεί για να οργάζει γνωστικά η ελληνική ελίτ). Αυτός είναι ο πλούτος εργασιακών, οργανωτικών και ιδεολογικοπολιτικών νοημάτων που παράγει η νέα αποθηκάρια τεχνογνωσία και η ΕΣΠΑ επιχειρηματικότητα.
Η νέα ταυτότητα που συγκροτείται (αυτή της δημιουργίας) έχει ανάγκη από μια άλλου τύπου θεωρητική σκευή που να συλλαμβάνει τις υπόγειες και δυσδιάκριτες ποιότητες που εισαγάγει το νέο παραγωγικό μοντέλο στη χώρα. Σίγουρα πάντως πρέπει να συγκροτηθεί μια άλλου τύπου πολιτική αφήγηση, έξω από στερεότυπα και αριστερά κολλήματα, που θα ενσωματώνει την επιχειρηματική και παραγωγική ιδιοφυΐα η οποία εκρήγνυται. Σ' αυτή την υστέρηση της χώρας απέναντι σε ό,τι της προτείνεται από τον διεθνή καταμερισμό εργασίας, πρέπει κανείς να αναζητήσει τις απαντήσεις. Αυτό κάνει εργωδώς και εμπνευσμένα η ελληνική ελίτ, με έναν πυρετό «δεξαμενών σκέψης», πολιτικών διανοουμένων, ομάδων εργασίας που σκέφτονται, στοχάζονται, επινοούν. Είμαι ήσυχος. Η χώρα, με πλήρη εργαλεία και υψηλή λειτουργία των στελεχών της, πορεύεται στον δρόμο της καινοτομίας και τη δημιουργική επιχειρηματικότητα.
Υπάρχουν όμως ακόμα εμπόδια: Εκτός από τους ανεκπαίδευτους Έλληνες, ανασχετικό πρόβλημα είναι τα Αρχαία Ελληνικά στο αναλυτικό πρόγραμμα των σχολείων, που -κατά την κ. Ρεπούση περιττά -δεν επιτρέπουν γενναία logistics, το πείσμα του κ. Βενιζέλου που δεν πείθεται από τον κ. Ομπάμα να μη βομβαρδίσει τη Συρία και τέλος ο κ. Γιώργος που δεν ακούει τις ικεσίες των οπαδών του να γυρίσει «γιατί πεινάνε». Είναι απελπιστικό. Μετά τους μεγάλους πολέμους που μετείχε αιματηρά ο τόπος μας, μετά την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τη μακρά πολιτική σύγκρουση για Δημοκρατία που δόθηκε από πολλές εστίες και πλευρές, μετά τη μορφωτική ανάπτυξη και την υψηλή τέχνη, αυτό που συμβαίνει ως επιτομή όλων των μεγάλων διαβημάτων είναι η φοβισμένη αναμονή για το τσιγκούνικο τουριστικό βλέμμα προς την ελληνική ριγέ βερμούδα και η αγωνία μήπως περιφρονηθεί η κρεμασμένη παντόφλα. Πείνασαν γενιές, δούλεψαν, χάθηκαν τίμιοι άνθρωποι, διανοούμενοι, ταλέντα, η μισή Κύπρος, για να συμβεί η ανάδυση των logistics ως το νέο παραγωγικό πρότυπο και για να γίνεται το πολιτικό ρουσφέτι -η λαϊκή εξαγορά- με 300 ευρώ μηνιαίως. Όνειρο.

* Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ
dsevastakis@arch.ntua.gr