.........................................................
Ο καημένος ο Μάνος
Χατζιδάκης έκανε ό,τι μπορούσε για την Αθήνα και τα περίχωρα. Τραγούδησε τον
Ιλισσό, τον Υμηττό, τον Πειραιά και την ίδια την Αθήνα, αλλά τίποτε οι
αθηναίοι. Κι αν αρχίζω απ' αυτόν τον πολυαγαπημένο, δεν ξεχνώ κι άλλους, με το
Βοτανικό, την Καισαριανή, την Κυψέλη και το Παγκράτι, τη Σόλωνος και Σίνα, την
πλατεία Αβησσυνίας. Κι ο Ξυδάκης τελευταία αφού έκλαψε εκεί που κάποτε περνούσε
ο Ιλισσός, αναθυμούμενος και τον Χατζιδάκη πιστεύω, ανακάλυψε τον Ηριδανό με το
λιγοστό του νεράκι, έδωσε και σ' αυτόν τραγούδι.
Το αναπάντητο ερώτημα
της Άννας Δαμιανίδη
Ο καημένος ο Μάνος
Χατζιδάκης έκανε ό,τι μπορούσε για την Αθήνα και τα περίχωρα. Τραγούδησε τον
Ιλισσό, τον Υμηττό, τον Πειραιά και την ίδια την Αθήνα, αλλά τίποτε οι
αθηναίοι. Κι αν αρχίζω απ' αυτόν τον πολυαγαπημένο, δεν ξεχνώ κι άλλους, με το
Βοτανικό, την Καισαριανή, την Κυψέλη και το Παγκράτι, τη Σόλωνος και Σίνα, την
πλατεία Αβησσυνίας. Κι ο Ξυδάκης τελευταία αφού έκλαψε εκεί που κάποτε περνούσε
ο Ιλισσός, αναθυμούμενος και τον Χατζιδάκη πιστεύω, ανακάλυψε τον Ηριδανό με το
λιγοστό του νεράκι, έδωσε και σ' αυτόν τραγούδι.
Προσπάθησαν οι
μουσικοί να την τραγουδήσουν, να της δώσουν λίγη αίγλη, ένα μύθο, κάτι να
πιαστεί και να σωθεί, αλλά δεν ήταν φαίνεται σωστός ο χρόνος, είχαν ήδη αργήσει
και τους σκέπασε το κύμα χωρίς όνομα. Αυτό που δεν ξεχώριζε βουνά και λόφους
και ποτάμια, δεν ενδιαφερόταν ποσώς για το μυστικό που κρυβόταν εκεί ψηλά στον
Υμηττό, ούτε και για κανένα άλλο. Δεν το συγκινούσαν πόλεις μαγικές και παιδιά
του Πειραιά, μετρούσε μόνο τετραγωνικά και τα έβρισκε πάντα λίγα.
Της έλειπε το
τραγούδι, της έλειπαν οι ιστορίες, της έλειπε η εκτίμηση; Είχαν πάντα μεγάλες
προσδοκίες όσοι δικαιούνταν να έχουν, ήθελαν κάτι καλύτερο, έφευγαν γι αλλού
όλοι, βιάζονταν να ξεχάσουν τη φτώχεια, τον εμφύλιο, την ασφυξία της παλιάς
γειτονιάς; Γιατί θα πρέπει να ήταν ασφυκτική η παλιά γειτονιά, αλλιώς δεν
εξηγείται το πόσο βιαστικά θέλησαν όλοι να την αλλάξουν, να ξεφύγουν, να
ξεχάσουν. Θα ήταν οι άνθρωποι κουτσομπόληδες και κακοί, θα καταπίεζαν τους
νέους, θα παρακολουθούσαν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Έφτιαξαν
πολυκατοικίες και απαλλάχτηκαν απ' όλα. Στην αρχή είχε θυρωρούς, ύστερα τους
ξεφορτώθηκαν κι αυτούς κι όταν πια έμειναν όλοι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν
τους έπιασε νοσταλγία για την παλιά γειτονιά. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Επί δεκαετίες έπρεπε
να εγκαταλείψεις την Αθήνα για να περάσεις καλά, να σου συμβεί κάτι ευχάριστο.
Τα δυο τελευταία χρόνια σα να την ξανακοιτάμε. Δεν είν' εύκολες και οι
μετακινήσεις. Υπάρχουν αυτοί που τρόμαξαν με τις επιθέσεις στα όμορφα ιστορικά
κτίρια. Αυτή η πόλη είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, μήπως να την κοιτάξουμε
λιγάκι; Ξεκίνησε ο δήμος ξεναγήσεις, έγιναν σύλλογοι, οργανώθηκαν συναντήσεις
γνωριμίας μαζί της. Μέχρι και την Κυψέλη περιοδεύουμε, μήπως έχει κάτι που δεν
παρατηρούσαμε τόσα χρόνια; Μα ναι, έχει.
Ίσως ήρθε ο καιρός
να θέσουμε ξανά τα ερωτήματα του Χατζιδάκη: 1ον Πώς τον λεν τον ποταμό; και
κατα συνεκδοχή, υπάρχει ποταμός; 2ον: Ποιο είναι το μυστικό του Υμηττού; 3ον:
όσο κι αν ψάξεις υπάρχει άλλο λιμάνι ικανό να σε τρελάνει από τον Πειραιά;
(μάλλον όχι) κοκ.
Την Κυριακή μια
ομάδα εθελοντών απο διάφορες οργανώσεις πήγαν στη γέφυρα του Ιλισσού και
καθάρισαν την κοίτη του. Η ύπαρξη της γέφυρας δεν αποδεικνύει την ύπαρξη
ποταμού, αλλά είναι μια πρώτη ένδειξη. Τίποτε δεν αποκλείεται πλέον. Ίσως
κάποια βραδιά στην αμμουδιά κοχύλι σου να γίνω. Αθήηηηνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου