........................................................
Του Φ. Δ. Δρακονταειδή*
*Συγγραφέας
Παράπλευρες Χρυσές Αυγές
Η Χρυσή Αυγή παραμένει η αφορμή για συζητήσεις σχετικά με τη φύση,
τις προθέσεις, το μέλλον της. Οι προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που
εγκυμονεί, επαναλαμβάνονται μέχρι κορεσμού. Οι επίσημες προτάσεις για
την ακύρωσή της με κάθε τρόπο νομιμότητας εξαντλούνται σε επιχειρήματα
δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα. Πολυφωνία, από μιαν άποψη, φωνασκίες
από την άλλη. Συνήθεις πολιτική και τακτική: αλαλαγμός των βοσκών που
κουμαντάρουν το κοπάδι των προβάτων ότι ο λύκος έφτασε, καμία αγωνία ότι
ο λύκος είναι κιόλας μέσα στο μαντρί.
Αν αυτό το φαινόμενο ήταν πρωτάκουστο, θα υπήρχαν δικαιολογίες.
Ωστόσο το φαινόμενο έχει την ιστορία του και τους οπαδούς του. Η Ελλάδα
είναι ίσως η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν μπορεί να αρνηθεί ότι δεν
έπαψε να έχει καμαρίλες (επί βασιλείας) και παρακράτος (επί πάσης φύσεως
δημοκρατίας). Είναι η τελευταία χρονολογικά χώρα της Ευρώπης, όπου οι
καμαρίλες και το παρακράτος, σε συνεργασία, όσο και σε ανταγωνισμό,
γέννησαν μια δικτατορία που άνθησε επί επτά χρόνια. Μια δικτατορία που
δεν ανατράπηκε, αλλά παρέδωσε την εξουσία εκ νέου στους πολιτικούς, που,
λιγότερο ή περισσότερο, από σχεδιασμό ή από συγγνωστή αφέλεια, την
είχαν κλωσήσει. Στους πολιτικούς που βάφτισαν τη νέα περίοδό τους
«Μεταπολίτευση», όρος που ώς τις μέρες μας δεν έχει αποκτήσει κοινώς
αποδεκτό νόημα, ώστε να υπάρχει δυνατότητα αποτίμησης της διαδρομής της.
Δεν θα μπορούσε εξάλλου να συμβεί αυτό. Γιατί οι εκκρεμότητες του
παρελθόντος παρέμειναν ατακτοποίητες, οικοδομώντας ένα σύστημα
καταστολών, ένα συνονθύλευμα πολιτικών πυγμής, ατιμωρησίας και
ιδεολογημάτων. Αν οι δωσίλογοι δεν τιμωρήθηκαν, πλην ελαχίστων
εξαιρέσεων, και στεγάστηκαν σε κόμματα ποικίλων «δημοκρατικών»
αποχρώσεων, αν εκείνοι παρέδωσαν μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, η οποία
διαμόρφωσε μια κοινωνία επιβίωσης και όχι ζωής, αν η δικτατορία
θεωρήθηκε «στιγμιαίο αδίκημα» αν, μετά από δεκαετίες, ψηφίστηκε μια
κοινωνική ειρήνη η οποία δεν ομαλοποίησε τις διαφορές μεταξύ «δεξιάς»
και «αριστεράς», δεν φαίνεται λογικό να αρνηθούμε πως ο λύκος δεν έφυγε
ποτέ από το μαντρί.
Ντύθηκε μάλλον με προβειά προβάτου, μέσα από συνθήματα «αλλαγής»,
«κοινωνικοποίησης», «το κόμμα στην κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία»
και πολλαπλά δείγματα «λεβεντιάς». Δεν έχουμε τολμήσει (ακόμα) να
μελετήσουμε τον παλιμπαιδισμό της Μεταπολίτευσης, την ακυριολεξία των
σκέψεών της, την επιπολαιότητα των αποφάσεών της, την τρομοκρατία που τη
συνόδευσε, τα ανδρείκελα που έφερε στο προσκήνιο. Δεν φέρνουμε στην
επιφάνεια το ερώτημα μήπως αυτή ακριβώς η περίοδος, που ξεψυχάει στις
μέρες μας αργά και σε βάρος του μέλλοντος της χώρας, έθρεψε εντός της τη
Χρυσή Αυγή. Οχι ως Χρυσή Αυγή αυτή καθαυτή, αλλά ως παράπλευρες
πολυάριθμες Χρυσές Αυγές, όπως ο «τσαμπουκάς», η «μαγκιά», η
«τακτοποίηση», οι «τοπικές ομάδες δράσης», ο «συνδικαλισμός». Αν αυτή η
υπόθεση ισχύει, η άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται στις παράπλευρες
υποδηλώσεις της, οι οποίες, στη συνέχεια, στεγάστηκαν υπό τη σκέπη της,
όχι λόγω ιδεολογίας, αλλά λόγω «φαμίλιας». Αν πάλι αυτό ισχύει, ο
χαρακτηρισμός των χρυσαυγιτών ως «νεοναζιστών» δεν είναι σωστός και η
Χρυσή Αυγή δικαίως αποσαφηνίζει πως πρόκειται για «ελληνική/εθνικιστή»
οργάνωση και κόμμα. Εκλεκτικές συγγένειες και επαφές με ακροδεξιά
κόμματα ανά τον πλανήτη δεν επαρκούν για να της αποδώσουν συμπόρευση: το
ελληνικό χρώμα της είναι δικό της και μόνο.
Στην κινούμενη άμμο της σημερινής (και μελλοντικής) πολιτικής,
οικονομικής και κοινωνικής διαφοροποίησης και συγκυρίας η Χρυσή Αυγή
εμφανίζει δημοσκοπική σταθερότητα και, κατά περίπτωση, άνοδο του
πολιτικού ποσοστού της. Αυτή η τάση δεν έχει πιθανότητα να χαλιναγωγηθεί
όσο οι παράπλευρες Χρυσές Αυγές επιβιώνουν. Ούτε ο περιορισμός τους
είναι θέμα χρόνου, όσο η κεφαλαιοποίησή τους εντός της κοινωνίας διά της
πολιτικής αδράνειας, απραξίας και ανέλπιδης πορείας εξασφαλίζεται. Για
να ολοκληρώσουμε τον συλλογισμό, η Χρυσή Αυγή αξίζει να γίνει στόχος
κατανόησης των παράπλευρων Χρυσών Αυγών της. Με άλλα λόγια, ο λύκος
είναι στο μαντρί, πράγμα που δεν έχει σημασία, επειδή σημασία έχει το
χρώμα, το πάχος, το μέγεθος της γούνας του, ώστε τα πρόβατα να έχουν
γνώση (τουλάχιστον).
…………………………………………………..
*Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου