.........................................................
| Υποκρισίας εγκώμιο |
| Του Στέφανου Κασιμάτη |
|
Είναι υποκρισία από τη μια να ψηφίζουμε Χρυσή Αυγή (ούτε εγώ ούτε
εσείς ― πάντως κάποιοι από εμάς...) επειδή υποτίθεται ότι «κάνει κάτι»
(πογκρόμ, δηλαδή) για να αντιμετωπισθεί το σοβαρό πρόβλημα της
λαθρομετανάστευσης, ενώ, από την άλλη, να τους θέλουμε για δούλους. Την
επισήμανση έκανε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης της Ν.Δ., εξ αφορμής του
πρόσφατου αισχρού συμβάντος στη Μανωλάδα, και είναι απολύτως εύστοχη.
Ωστόσο, υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος με τον οποίο αυτή η αντίφαση
αυτομάτως παύει να είναι αντίφαση και δεν τίθεται πια ζήτημα υποκρισίας:
να ασπασθούμε τη ρατσιστική ιδεολογία του Εθνικοσοσιαλιστικού
Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (1933-1945). Εμείς η ανώτερη φυλή, οι
άλλοι Untermenschen, και τελειώσαμε! Λίγη τόλμη χρειάζεται, αλλά είναι
απλό. Βέβαια, θα χρειασθούν προσαρμογές στη θεωρία, ώστε να ταιριάξει με
τα χαρακτηριστικά της φυλής. Αλλά εκεί θα κολλήσουμε, έπειτα από τέτοιο
άλμα που θα έχουνε κάνει; (Αλλωστε, θυμηθείτε μόνον πόσο ξανθός ήταν ο
Χίτλερ, πόσο αθλητικός ο Γκέρινγκ και πόσο ψηλός ο Γκέμπελς...)
Ετσι, όμως, μπορούμε πολύ πιο αποτελεσματικά από ό,τι τώρα να επιτύχουμε
και τους δύο στόχους: και να τους διώξουμε κακήν κακώς (ή να τους
εξαφανίσουμε...) και να τους εκμεταλλευτούμε, χωρίς τύψεις, περίτεχνες
δικαιολογίες και τα τοιαύτα. Οποιος έχει διαβάσει το εξαίρετο
«Bloodlands: Europe Between Hitler and Stalin», του Τίμοθι Σνάιντερ,
καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, γνωρίζει ότι η διακύμανση της εξόντωσης
των εβραϊκών πληθυσμών που βρέθηκαν υπό γερμανική κατοχή στον πόλεμο
ήταν συνδεδεμένη με τις ανάγκες της γερμανικής στρατιωτικής βιομηχανίας.
Οταν ο στρατός χρειαζόταν εργατικά χέρια για να φτιάχνουν μπότες και
χειμερινές στολές, οι μαζικές εξοντώσεις έπαυαν γιατί οι Εβραίοι
αποκτούσαν αξία ως δούλοι. Μόλις το πρόβλημα λυνόταν με την υποδούλωση
εργατικού δυναμικού άλλης εθνότητας, η υλοποίηση της «τελικής λύσης»
συνεχιζόταν κανονικά.
Αντιλαμβάνεσθε, βέβαια, ότι υπερβάλλω σκοπίμως, για να δείξω το
αποτρόπαιο μιας παρόμοιας επιλογής. Μιας επιλογής, την οποία άλλωστε
εμείς ποτέ δεν θα μπορούσαμε να την κάνουμε, διότι -εκτός των άλλων- μας
χαλάει, βρε παιδάκι μου, εκείνο το άλλο, που κάνει το στόμα μας να
γεμίζει όποτε το λέμε: ότι ο Ελληνας δεν είναι και ποτέ δεν ήταν
ρατσιστής. Ενώ, στην πραγματικότητα, εμείς θέλουμε και να μην είμαστε
ρατσιστές κατ’ αρχήν και να είμαστε κατά περίπτωση ― ανάλογα πώς
βολεύει, δηλαδή.
Σωστά, λοιπόν, επισημαίνει την υποκρισία ο Βαρβιτσιώτης. Αλλά, για
σταθείτε. Δεν καταλαβαίνω, τι κακό έχει η υποκρισία; Από πότε δηλαδή μας
ενοχλεί να τη διαπιστώνουμε γύρω μας ή στον εαυτό μας; Δείτε, λ.χ., πώς
χαλάμε τον κόσμο ζητώντας -δήθεν- αξιοκρατία, ενώ την ίδια στιγμή
γαντζωνόμαστε στον υπέροχο κόσμο τριάντα χρόνων πασοκαρίας, όπου
κοινωνική δικαιοσύνη εθεωρείτο η εξίσωση όλων προς τα κάτω. «Καμιά
απόλυση δεν είναι δίκαια», έτυχε να ακούσω κάποιον από το ΚΚΕ να λέει
τις προάλλες σε τηλεοπτική εκπομπή. Δεν βρέθηκε κανείς να του πει ότι
έλεγε αρλούμπες. Γιατί, διαφορετικά, το ΚΚΕ δεν θα έκανε απολύσεις από
τις επιχειρήσεις του. Συμφωνούμε λοιπόν με ένα αξίωμα, το οποίο
συνεπάγεται την αποδοχή της αδικίας εις βάρος των ικανών και άξιων. Κατά
τα άλλα, όμως, ξελαρυγγιαζόμαστε κάθε τόσο υπέρ της αξιοκρατίας!
Υποκρισία δεν είναι αυτό;
Την ίδια υποκρισία συναντούμε παντού, στα μικρά και τα μεγάλα. Ξέρετε
ποιο είναι το συνηθέστερο ρουσφέτι που ζητούν οι ψηφοφόροι από τους
πολιτευομένους; Η μετάθεση του στρατευμένου κανακάρη στο στρατόπεδο της
γειτονιάς. Εχετε προσέξει, όμως, τι σάλος ξεσπάει μόλις γνωστοποιηθεί
ότι ο γιος τού τάδε βουλευτή υπηρετεί, ας πούμε, στο Πολεμικό Μουσείο;
Θυμάστε πότε απέτυχε να εκλεγεί ο μακαρίτης Σάκης Πεπονής, ο οποίος
μέχρι τότε εκλεγόταν άνετα στην Α΄ Αθηνών; Οταν έκανε τον νόμο με τον
οποίο ιδρύθηκε το ΑΣΕΠ και έκλεισε η λεωφόρος για τους πελατειακούς
διορισμούς στο Δημόσιο. Θυμηθείτε τι ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές οι
κατ’ εξοχήν ευνοούμενοι του Δημοσίου, οι υπάλληλοι της Βουλής ― άπαντες
διορισθέντες με διαδικασία εκτός ΑΣΕΠ, μέσω ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. κυρίως:
ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και «ψεκασμένους» σε ποσοστό 50%. Μου έλεγε φίλος, ο
οποίος διετέλεσε δήμαρχος σε έναν από τους πλουσιότερους δήμους, πως
σταμάτησε τη σωρεία των πολεοδομικών καταγγελιών, εξαιτίας των οποίων οι
αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου είχαν μπλοκάρει: επέβαλε στις υπηρεσίες να
ελέγχουν πρώτα τον καταγγέλλοντα. Δεν ξέρω τι ακριβώς προκαλούσε την
πλημμυρίδα των καταγγελιών, πάντως περιβαλλοντική ευαισθησία δεν ήταν.
Ακόμη και το αίτημα αγανακτισμένων και αντισυστημικών για την
παραδειγματική τιμωρία των κλεφτών πολιτικών μια μορφή υποκρισίας είναι.
Δεν μας πείραξε ποτέ το «δωράκι» που ευλόγησε ο Μεγάλος, θέτοντας το
όριο κάτω από τα 500 εκατομμύρια (δραχμές τότε). Δεν μας πείραξε ότι,
μόλις επέστρεψε στην εξουσία το 1993, με το πρώτο νομοθέτημα της
κυβέρνησής του μετέτρεψε το αδίκημα της απιστίας περί την υπηρεσία από
κακούργημα σε πλημμέλημα, για να βγουν από τη φυλακή κάποιοι κύριοι του
ΠΑΣΟΚ. Ολα αυτά μας ενόχλησαν μόλις κι εμείς οι φουκαράδες πάψαμε να
τρώμε αυτά τα λίγα που μας επέτρεπε η ταπεινή θέση μας στην κοινωνική
ιεραρχία: πρώτα έναν διορισμό για να είμαστε εξασφαλισμένοι και ύστερα
ό,τι προλαβαίναμε να αρπάξουμε μέσα στο σύστημα. Δεν τα είχαμε ακούσει
όλα αυτά τότε; Δεν τα είχαμε πληροφορηθεί; Προσωπικώς, αρνούμαι να δεχθώ
κάτι τέτοιο για τον εξυπνότερο λαό του κόσμου!
Αυτό που δέχομαι, όμως, ως ρεαλιστής, είναι ότι η υποκρισία είναι
εγγενές χαρακτηριστικό του Γένους. Και επειδή ό,τι χαρακτηρίζει το
ενάρετο Γένος δεν μπορεί παρά να είναι άριστο, δεν βλέπω τίποτε το
μεμπτό στην υποκρισία. Κατά συνέπειαν, παρά τη συμπάθειά μου για το
πρόσωπό του, κρίνω αντεθνική τη στάση του βουλευτή Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.
Α, όλα κι όλα! Φίλος μεν Μιλτιάδης, φιλτάτη η αλήθεια.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου