"Είναι 18άρηδες, δεν μας γαμούν τα λύκεια" της Βένας Γεωργακοπούλου & "Πακέτο με εύθραυστο περιεχόμενο" της Αννας Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών" 22 & 23/4/2013, αντίστοιχα)

.......................................................

Είναι 18άρηδες, δεν μας γαμούν τα λύκεια

ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ 

Χθες δημοσιεύτηκε ένα γκάλοπ σύμφωνα με το οποίο το 30% θεωρεί ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί χούντας. Και είναι οι άτιμοι διασκορπισμένοι σε όλα τα κόμματα. Οι λιγότεροι πάντως ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Μικρούλια πια τα δυο αυτά κόμματα, έχουν μια πολιτική ομοιογένεια, σε αντίθεση με τα άλλα που ροβολάνε προς την εξουσία, μαζεύοντας κι ας είν’ και σάπιες ρόγες.

Και καλά αυτοί που την έζησαν τη δικτατορία και παρ’ όλα αυτά τη νοσταλγούν. Δεν νομίζω ότι θα ένιωθαν ποτέ καμιά ιδιαίτερη αλλεργία προς τους συνταγματάρχες. Η ζωούλα τους, η ηρεμία τους, το σπιτάκι τους. Τα νέα παιδιά όμως, που πήραν μέρος στην έρευνα (ανάμεσα στα 18 και 20 ας πούμε) πότε πρόλαβαν να χάσουν την ορμή, την ελευθερία, την τόλμη, την τρέλα της νιότης τους; Πώς αποδέχονται έτσι εύκολα τη φρικτή αστυνόμευση, καταπίεση και πλύση εγκεφάλου που συνεπάγεται κάθε δικτατορία; Να τους δω όλους αυτούς που τα θέλουν σήμερα όλα δικά τους, τους καλομαθημένους και χαϊδέμενους από γονείς και δασκάλους, να μαντρώνονται, να ελέγχονται, να χαφιεδίζονται, να μην μπορούν να διασκεδάσουν όπως θέλουν, να διαβάσουν και να ακούσουν ό,τι θέλουν, και γώ να κάθομαι σε μια γωνιά να σπάω πλάκα. Ούτε μια μέρα δεν θα άντεχαν.

Εμείς τα παιδιά της χούντας αντέξαμε λίγο παραπάνω. Τα σχολειά, οι πόλεις, οι οικογένειές μας δεν ήταν δα και πρότυπα φιλελευθερισμού στα μέσα του ’60. Ορκίζομαι όμως στους σημερινούς 18άρηδες, που πιστεύουν ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί χούντας, ότι ακόμα και ο πιο μετρημένος, ο πιο συντηρητικός και φοβισμένος έφηβος γρήγορα άρχισε να νιώθει ότι το καθεστώς τού σφίγγει τον λαιμό, του στερεί τα όνειρα και την αξιοπρέπεια. Προσωπικά ένιωσα μίσος για την εξουσία. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου.

Γιατί όταν έχεις ζήσει μια χούντα και η πιο ανίκανη και διεφθαρμένη κυβέρνηση είναι του χεριού σου. Στις επόμενες εκλογές μπορείς να τη μαυρίσεις.

Βένα Γεωργακοπούλου

22/04/2013 

...................................

Πακέτο με εύθραυστο περιεχόμενο

Της Αννας Δαμιανίδη

Το αγόρι στη Βουλή έγραψε σε ένα φύλλο χαρτί πως είναι πρώτη του φορά σε μπουρδέλο, το έβγαλε φωτογραφία και πήρε πολλά μπράβο. Είναι δεκάξι χρονών και συγχωρείται. Δεν μπορεί να είναι όλα τα δεκαεξάχρονα σαν τον Τζακ Αντράκα που επινόησε το τεστ ανίχνευσης καρκίνου του παγκρέατος. Περνούν και δύσκολη ηλικία, όπου η έκρηξη παραγωγής νευρώνων και συνάψεων δεν μπορεί να συμβαδίζει με τη σωστή τους χρήση. Οταν οι μεγάλοι βρίζουν τη Βουλή κι απειλούν να την κάψουν, τι να σου κάνουν τα παιδιά; Οταν τόσοι και τόσοι κάθε μέρα από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, σάιτ κι εφημερίδες την απαξιώνουν, γιατί φαίνεται πολύ το 30% που θεωρεί ότι μπορεί και να ήταν καλύτερα χωρίς δημοκρατία;

Ισως κι οι μεγάλοι ονειρεύονται να ξαναγίνουν παιδιά. Χωρίς δημοκρατία, με μια αυταρχική εξουσία αυτό δεν συμβαίνει; Επιστροφή στην παιδική ηλικία για πάντα.

Με άνεση, με χάρη, με χιούμορ, εκτοξεύουν πολλοί καθημερινά το λογάκι τους ή τον βαρύ αφορισμό τους απέναντι σ’ αυτό που λένε «σύστημα» και το θεωρούν άτρωτο στις επιθέσεις. Πολιτικά μπορεί να ονειρεύονται ολοκληρωτισμούς, αλλά για καλό σκοπό βεβαίως, πατριωτικό ή σοσιαλιστικό, ή τιμωρητικό, αυτό φοριέται τελευταία. Δείχνουν συμπάθεια στα ξεσπάσματα με τις κρεμάλες, τα Γουδιά και τις άλλες απειλές. Ή τα βάζουν με τη Μεταπολίτευση, την κατεδαφίζουν σε δυο φράσεις: «Τι ήταν η Μεταπολίτευση; Αν εξαιρέσεις την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τίποτε άλλο ουσιαστικό δεν συνέβη στη μεταπολιτευτική Ελλάδα», έγραφε χτες ένα άρθρο σε αυτήν την εφημερίδα, με γενικό συμπέρασμα πως ο Τσοχατζόπουλος είναι ο καθρέφτης της Μεταπολίτευσης.

Βλέπετε τον εαυτό σας στον Τσοχατζόπουλο; Οσο τεράστιο και να τον θεωρείτε, δεν κατάφερε να εκλεγεί ηγέτης. Πήρε μια εργαλειακή θέση, εκμεταλλεύτηκε την εμμονή με τα όπλα, μόνο αυτό έκανε η Μεταπολίτευση;

Μπορεί όμως και να πιστεύουν στα σοβαρά όσοι γενικεύουν με τόσο απλοϊκό τρόπο, ότι η ισχυρή του φύση, του συστήματος, του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν έχω καταλάβει, θα το προστατέψει με μαγικό τρόπο από κάθε εχθρό, του εαυτού τους συμπεριλαμβανομένου. Μπορεί να πιστεύουν ότι έχει άκρες στους ισχυρούς της γης, στους G8 και τους G20, τη λέσχη Μπίντελμπεργκ και τις κρυφές μασονικές δυνάμεις, δεν εξαρτάται από το αν τηρούν αυτοί τους νόμους της, η δημοκρατία, από το αν πιστεύουν πως αξίζει τον κόπο η προσπάθεια να την υπερασπίζονται, από το αν αγωνιούν μήπως παραβιάζονται οι αρχές της, ή τα δικαιώματα των άλλων. Ισως οι επιθέσεις εναντίον της να κρύβουν στο βάθος εμπιστοσύνη στην αντοχή της.

Την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι από φυσικού τους προγραμματισμένοι να ζουν σε τέλειες δημοκρατίες, έτσι κανονίστηκε από καταβολής κόσμου, δεν χρειάζεται προβληματισμός, να την επεξεργάζεσαι και να την προσέχεις. Δεν γράφει πουθενά στο πακέτο ότι έχει εύθραυστο περιεχόμενο, κρατάτε το ίσια, αποφύγετε τις βίαιες κινήσεις, είναι σαν τον γυάλινο κόσμο.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα το καταλάβουμε απότομα από τον σαματά των γυαλιών που σπάνε. Κι αφού το 30% δεν είναι και σίγουρο για την αξία του, πρέπει να προσέχουμε περισσότερο η πλειοψηφία. Στο κάτω κάτω έχουμε ευθύνη, είμαστε πλειοψηφία. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό.

23/04/2013