"Αφαία η άφαντη" της Άννας Δαμιανίδη (http://pezotis.blogspot.gr, 16/4/2013)

.......................................................

Αφαία η άφαντη

της Άννας Δαμιανίδη

-Παρακαλώ, υπάρχει λεωφορείο για την Αφαία;

-Μπα, δε νομίζω...

-Μα εσείς δεν είστε το γραφείο των ΚΤΕΛ;

-Ναι, αλλά δεν ξέρουμε ακόμα. Βλέποντας και κάνοντας...

-Περίπου πότε θα το ξέρετε;

-Όταν έρθει πλοίο, ίσως...

-Μα ήρθε πλοίο. Εμείς ήρθαμε με το πλοίο.

-Πόσοι είστε; Δεκαπέντε;

-Όχι, μόνο πέντε.

-Τότε δεν γίνεται. Από δεκαπέντε κι επάνω βάζουμε λεωφορείο.

-Άλλος τρόπος δεν υπάρχει να πάει κανείς;

-Υπάρχουν ταξί, να εκεί απέναντι.

Τα ταξί περίμεναν σε μια μακριά ουρά, ίδια με τις πιάτσες της Αθήνας αλλά σε γκρίζο. Τόσα χρόνια, τόσες εκδρομές και καλοκαίρια στην Αίγινα, τόσα φυστίκια και μυθιστορήματα Αιγίνης, τόσες ιστορίες και παιδικές αναμνήσεις, πώς είχε γίνει να μην φτάσω ποτέ ως την Αφαία;  Η Αίγινα είναι το κοντινό νησί, την τρώμε υποτίθεται με το κουτάλι. Κι όμως. Πάντα αναβάλαμε την επίσκεψη. Αυτή τη φορά είπα, θα πάω.

Ο ναός είναι σε λόφο, όπως ο Παρθενώνας κι εκείνος του Ποσειδώνα στο Σούνιο, με τους οποίους κάνει μαγικό τρίγωνο, μας είπε ο ταξιτζής. Γιατί είναι μαγικό το τρίγωνο θα σας γελάσω, τρία σημεία στο χάρτη αν δεν βρίσκονται σε ευθεία πάντα σχηματίζουν τρίγωνο, αυτή είναι η μαγεία της Γεωμετρίας εξάλλου, μπορεί να εννοείται κάτι τέτοιο. Ή απλώς η δυνατότητα να βρίσκεις τουλάχιστον ταξί εκεί που τα λεωφορεία δεν ξέρουν αν θα ξεκινήσουν. Εχει τη μαγεία του κι αυτό.

Η Αφαία δεν λεγόταν πάντα έτσι. Ήταν η ωραία νύμφη Βριτόμαρτυς που την λιμπίστηκε ο Μίνωας και την κυνήγησε σε στεριά και θάλασσα. Δεν ήθελε να κατακτηθεί η Βριτόμαρτυς, ας  ήταν και βασιλιάς ο Μίνωας. Άρχισε να τρέχει, να τρέχει, έφτασε στη θάλασσα, κολύμπησε, βγήκε στην Αίγινα, ανέβηκε στο δασωμένο βουνό κι εκεί εξαφανίστηκε. Κρύφτηκε σε μια σπηλιά, εξαφανίστηκε. Κι έκτοτε ονομάστηκε Αφαία, δηλαδή άφαντη.

Ήταν συχνά  οι νύμφες απρόθυμες να σμίξουν ακόμα και με θεούς. Η Δάφνη είχε προτιμήσει να μεταμορφωθεί σε δέντρο για να γλιτώσει από τις σεξουαλικές ορέξεις του Απόλλωνα, όχι οποιουδήποτε βάρβαρου κι άξεστου αρσενικού. Τη στιγμή που ο θεός την άγγιζε γινόταν δέντρο. Άφαντη μέσα σε μια ξένη μορφή.

Η Αφαία εξαφανίστηκε τελείως, ο Μίνως δεν βρήκε τίποτε ν' αγκαλιάσει. Οι Αιγινήτες έχτισαν ναό στο σημείο της εξαφάνισης. Ίσως εκεί να εμφανιζόταν, να δίδασκε στις νέες προσκυνήτριες τα μυστικά της σωστής εξαφάνισης, να τους αποκάλυπτε την αξία της απουσίας.

Ανεβήκαμε το λόφο όπου έχει απομείνει το ερείπιο του ναού, τόσο αρμονικό μέσα στη γαλήνη του τοπίου. Αυτά τα ερείπια είναι όλα ναοί της εξαφάνισης, ιερά της απουσίας. Λείπουν οι στέγες τους, οι τοίχοι, τα χρώματα, τα γλυπτά που τους στόλιζαν, λείπει και η λειτουργία τους κυρίως. Η μεγαλύτερη ομορφιά τους είναι η φθορά.

Θα ήμουν καλή πιστή για την άφαντη θεά ακόμα και σε αρτιμελή ναό της. Οχι μόνο επειδή θέλω πολύ συχνά να γίνω άφαντη κι εγώ, κι όσοι με ψάχνουν να μη με βρίσκουν στ' αλήθεια, ενώ θα στέκομαι σε περίοπτη θέση, σε βουνό πευκόφυτο ν' ατενίζω τη θάλασσα και τα δυο άλλα μέρη του μαγικού τριγώνου,  αλλά κι επειδή όσο φανερώνω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, τόσο πιο άφαντη νιώθω. Χρειάζομαι αφάνεια για την προετοιμασία της εμφάνισης, όπως όλοι οι άνθρωποι, όλες οι γυναίκες, και δεν έχω αρκετή. Χρειάζομαι, κυρίως, διαχείριση της αφάνειας όσο και της εμφάνισης, κάποιος να με διδάξει. Ίσως να είναι ετούτη η κατάλληλη θεά, που ξέρει απο τέτοια. Να με διδάξει να αναγνωρίζω φόβους και προλήψεις, εμμονές και προκαταλήψεις, να μελετώ με ψυχραιμία ολονών τις επιπτώσεις, άμα τη εμφανίσει βεβαίως. Φυσικά είναι αδύνατον άνθρωπος να το πετύχει αυτό εγκαίρως, όταν η εμφάνιση μετράει, είναι δηλαδή νέος και ωραίος (για την ακρίβεια, νέα και ωραία) αλλά έστω κι εκ των υστέρων με στοχασμό και επίκληση κάτι μπορείς να κερδίσεις.

Όλ' αυτά θα ήταν καλύτερα και βαθύτερα αν ο ταξιτζής δεν βιαζόταν, αλλά πόση μαγεία πια να σου προμηθεύσει μια ξεχασμένη θεά;