'Αννα Ε. Πετράκη
ΕΚΤΑΦΗ...
Δυο φωτογραφίες ξεριζώνονται
Μάρμαρα κομματιάζονται
χώματα πετιούνται
Από το βύθος ξύλινοι υπόκωφοι ήχοι
Τέσσερα χρόνια η κατοικία σου,
λέγανε
Αλλά εσύ δεν ήσουνα μέσα
Το ξέρω πως δεν ήσουνα μέσα
Παιχνίδι αλλόκοτο έπαιζες
Όταν ερχόμουν,
έκανες τάχα πως ήσουν εδώ
Μα την πλάτη σαν γύριζα
με την περήφανη περπατησιά σου
ξεχυνόσουν στο φως
Οι τάφοι τριγύρω όνειρο κακό
Εσύ περιδιάβαινες
τις εσχατιές της παράξενης πολιτείας
και με περίμενες νά ʾρθω
με μια γλύκα, ένα ματσάκι λουλούδια
έναν ψίθυρο, μια μικρή ενοχή
Τώρα, αξημέρωτα
ο κασμάς, το φτυάρι, οι υπόκωφοι θόρυβοι
οι γδούποι οι ανατριχιαστικοί
ένα πάρωρο μεγαλοβδομαδιάτικο πένθος
δίχως την προσμονή καμίας ανάστασης
είναι για κάποιαν άλλη
'Οχι για σένα
Παίζεις πάλι μαζί μας
Από κάπου μας κρυφοκοιτάζεις
και χαμογελάς
Αραίωσαν οι τσαπιές
Το κρασί ξεπλένει
ό,τι δικό σου έχει απομείνει
Ένα κλωνάρι βασιλικός το μυρώνει
Λευκό σεντόνι μανδύας
τυλίγει τις ρίζες μου
και του αδελφού μου τα πρώτα κλαριά
Μας αποκόψανε από τη γη που πατάμε
Ανάερα θα περπατάμε πια δίχως εσένα
Βγάλε, μάνα, το μαγνάδι σου
Ρίξʾ το πάνω μας και σκέπασέ μας
Τόση παγωνιά τέλη του Μάρτη
δεν νιώσαμε ποτέ
Σώπασαν όλα
Μια τεράστια ουλή απόμεινε στο χώμα
Έφυγες, μάνα
για την αιωνιότητα και το άπειρο.
Πόσο χώρο και πόσο χρόνο
έβαλες ανάμεσά μας;
Λευτερώθηκες, μάνα, σήμερα
αιμόφυρτη
ηλιόφυρτη
για μία ακόμη φορά
για πρώτη φορά
για τελευταία...
'Αννα Ε. Πετράκη
29/3/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου