"Αποχαιρετισμός στον Ουίλιαμ Χαρτ (1951-2022)..."

 ...............................................................

Αποχαιρετισμός στον Ουίλιαμ Χαρτ (1951 - 2022)...

Είδα τον Ουίλιαμ Χαρτ για πρώτη φορά στην "Μεγάλη Ανατριχίλα" (1983) σκηνοθεσία Λόρενς Κάσνταν. Ταινία που έτυχε να συμπέσει με την "έξοδο" της παρέας στην παραγωγή. Είχαμε οι περισσότεροι τελειώσει τις σπουδές μας στο Πανεπιστήμιο. Οπότε η ταινία εγγράφηκε για τους περισσότερους σαν να μας προετοίμαζε γι' αυτό που μας περίμενε. Στρατιωτική θητεία (για τ' αρσενικά της παρέας), επαγγελματική αποκατάσταση (λίγοι μεταπτυχιακά ή κι άλλες σπουδές για να βρουν τη δουλειά που θα τους ταίριαζε περισσότερο), γάμοι, δημιουργία οικογένειας κλπ. Μια περίοδος δηλαδή που αποχαιρετούσαμε την "ανεμελιά" της φοιτητικής ζωής με τα όνειρα και τους οραματισμούς της. Και αναρωτιόμασταν κι εμείς πώς θα είμαστε αν ξανασυναντιόμαστε μετά από 10-20 χρόνια στις νέες συνθήκες. Είχαμε και μεις "απώλειες", χάσαμε δυο συμμαθητές μας πολύ νωρίς, μετά από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, και βρεθήκαμε σαν τους ήρωες της ταινίας στις κηδείες τους, τους κλάψαμε και μετά πότε-πότε τους νοσταλγήσαμε. Κάναμε και μερικά "reunion", συμπαθητικοί ήμασταν, με τη "δουλειά μας καψοχαρά μας" αλλά πώς να "βγαίνουμε τα βράδια όπως πριν"; Αφήσαμε ατέλειωτο το αγαπημένο μας ρεφρέν - πώς τα είχε πει κάποτε ο μπαγάσας ο Νιόνιος, ε;... Ξαναγυρίζω λοιπόν στη "Μεγάλη Ανατριχίλα", έτσι, και σαν αποχαιρετισμός και αφιέρωμα στον Ουίλιαμ Χαρτ, και σε μας που μας συνεπήρε με τις ερμηνείες του, το soundtrack της "προφητικής" εκείνης ταινίας - είναι και μεγάλο, πανάθεμά το...