...............................................................
«…Όταν εκλείπει ένα συγκεκριμένο στοιχείο από τη ζωή, δημιουργείται μια φοβερή δίνη από το ίδιο αυτό το στοιχείο ώστε να μπορέσει να επιβιώσει, ώστε να μπορέσει να παραμείνει στη ζωή, και δημιουργείται μια φοβερή… ένα φοβερό μουσικό διακρώτημα εκεί, εκείνη τη στιγμή. Αν σε κάποια φάση της ζωής σου καταλαβαίνεις ότι δεν σε ικανοποιεί αυτός ο κόσμος που ζεις και δεν σε ικανοποιεί ο εαυτός σου, όταν τον σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε ένα πλαίσιο που έχουν δημιουργήσει οι άλλοι για σένα, τότε έρχεται μια στιγμή που πρέπει να πάρεις μια επιλογή.
Οι περισσότεροι άνθρωποι παίρνουν την επιλογή για να δημιουργήσουν ένα πλάνο «β» και να ζήσουνε σ’ αυτό το χώρο. Και αν… είναι δηλαδή μια «θύρα εξόδου», και αν κάτι κακό συμβεί, φεύγουν απ’ αυτή τη θύρα. Οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό, συνήθως ποτέ δεν βγαίνουν από τη θύρα αυτή, ποτέ… Είναι απλά για να δικαιολογούνε και να αισθάνονται μια ασφάλεια, αλλά τους απορροφάει το κατεστημένο. Εγώ θεώρησα αδύνατον να…, αν και θα μπορούσα πολύ άνετα να βρεθώ έτσι σ’ ένα χώρο δημιουργημένο από άλλους και θέλησα να κάνω μία – πώς να το πω ώστε ν’ ακουστεί πιο σεμνά… - να δημιουργήσω έτσι μία κιβωτό ώστε να σώσω αυτά τα μικρά στοιχεία τα οποία κανείς πλέον δεν τα ενστερνίζεται, κανένας πλέον δεν τα θέλει και βρίσκονται σε εξαφάνιση…
…η κλασική μουσική θεωρώ ότι είναι ένα στάδιο που κατακτά ο άνθρωπος μετά από μία… όταν αρχίζει να ψάχνεται… λίγο μέσα του. Δηλαδή… δε μ’ αρέσει να επιβάλλεις σ’ έναν άνθρωπο ν’ ακούει κλασική μουσική επειδή αυτό του δίνει μια κοινωνική θέση ή επειδή αυτό του δίνει ένα στάτους…
…εγώ ήμουνα από μικρός ερευνητής, ας πούμε… μου άρεσαν τα πάντα, και… κατάλαβα μετά από μια μεγάλη, ας πούμε, πορεία και αναζήτηση ότι η κλασική μουσική είναι η βαθύτερη μουσική, όχι όμως κατά τον τρόπο που παρουσιάζεται στο μουσικό σύστημα, δηλαδή, τι ήθελα να πώ… όταν ακούς, ας πούμε, μια συμφωνία του Μπρούκνερ, δεν πρέπει να φαντάζεσαι, νομίζω, κατά τη δική μου γνώμη, τους καθεδρικούς ναούς, επειδή έχει αυτή την αρχιτεκτονική και όλ’ αυτά… νομίζω ότι είναι καλύτερο να φανταστείς μια έρημο – αυτή είναι η διαφορά η δική μου αυτής της οπτικής, δηλαδή η μουσική δεν πρέπει να ιλουστράρει αυτό που υπάρχει, πρέπει να μας οδηγήσει σ’ αυτό, πρέπει να μας οδηγήσει στο ανύπαρκτο, δεν πρέπει να μας δώσει μια πληροφορία, πρέπει να κάνει… να κάνουμε μια ενδοσκοπία και να ανακαλύψουμε αυτή την πληροφορία η οποία πληγωμένη σπαρταράει μέσα μας, αυτή είναι η αληθινή, μου φαίνεται, κίνηση της μουσικής, και… είναι σοκαριστική βέβαια, και όλα αυτά τα ανύπαρκτα και ακαταλαβίστικα πράγματα και… όλ’ αυτά τα ακραία και όλες αυτές οι ακρότητες, οι κρότοι κι οι σιωπές είναι, μου φαίνεται τα βασικότερα πράγματα της ζωής, γιατί βλέπετε στην τηλεόρασή σας, ας πούμε, υπάρχουν, ας πούμε, τόσα talk-show, που κάθεσαι, ας πούμε, σιδερώνεις, καπνίζεις, φτιάχνεις, ξέρω ‘γω κάτι, τα βλέπεις, καταλαβαίνεις τα πάντα και μετά από 10 λεπτά ξεχνάς τα πάντα που άκουσες. Και ξάφνου, βλέπεις μια εικόνα σ’ ένα καλό θεατρικό έργο που δεν καταλαβαίνεις τίποτα και δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, αλλά αυτή η εικόνα μένει μαζί σου επί πολλά έτη και ανακαλύπτει και μεγαλώνει μαζί σου και σε κάνει καλύτερο…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου