..............................................................
Παγκόσμια μέρα θεάτρου σήμερα*, με ένα απόσπασμα από το υπέροχο Camino real (1953) του Tennessee Williams.
ΖΑΚ: Γιατί η απογοήτευση να χαλάει πάντα τις σχέσεις των ανθρώπων;
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Είμαστε τόσο μόνοι κι οι δυο μας...τόσο μόνοι.
ΖΑΚ: Μόνοι είμαστε όταν δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Πρέπει να μην εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο…
Η μόνη μας άμυνα στην προδοσία…
ΖΑΚ: Εγώ νομίζω πως η άμυνά μας είναι ο έρωτας…
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Ω Ζάκ, συνηθίσαμε ο ένας τον άλλο, είμαστε σαν αιχμαλωτισμένα γεράκια φυλακισμένα στο ίδιο κλουβί...μεγαλώσαμε…συνηθίσαμε..
Να τι περνιέται γι΄ αγάπη σε τούτη την σκοτεινή άκρη του Καμίνο Ρεάλ…γιατί τι έχουμε σίγουρο; Ούτε την ίδια μας την ύπαρξη…
τι μέρος είναι αυτό;… Πού βρισκόμαστε; ποιόν να ρωτήσουμε;... αυτόν τον παράξενο γέρο που μας σαστίζει με τους υπαινιγμούς του... ή την ψευτοτσιγγάνα που διαβάζει τα χαρτιά και τα φύλλα του τσαγιού; Ασήμαντα γεγονότα, άγνωστοι άνθρωποι γύρω μας και εμείς συνεχίζουμε,προς τα πού; γιατί;
Να τι μας προσφέρεται και το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια μας… Απειλούμαστε με έξωση.
Εδώ είναι ένα λιμάνι με αναχωρήσεις και αφίξεις, καμιά μονιμότητα... και που να πάμε; Στο σανατόριο ή στο Ρίτς ;
Κι ούτε είναι εύκολο να περάσεις στην Terra Incognita.
Είμαστε μόνοι μας, φοβισμένοι.
Οι σκουπιδιάρηδες πολύ κοντά… έτσι αν κι έχουμε πληγώσει ο ένας τον άλλο, αγκαλιαζόμαστε σφιχτά σε ένα σκοτάδι απ’ το οποίο δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε. Στριμωχνόμαστε παρέα, προκειμένου να ανακουφιστούμε. Αυτό περνιέται για αγάπη στην άκρη ενός δρόμου που κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες. Τι είναι αυτό το συναίσθημα που μας ενώνει; Κάτι…ναι,... κάτι εύθραυστο... άπιαστο... που δεν πονάει.
Ένα είδος βιολέτας που θα μπορούσε να φυτρώσει στο φεγγάρι ή σε απάτητα φαράγγια ,γεμάτα λίπασμα, απ' τα νεκρά πουλιά, που πέφτουν. Αυτά τα πουλιά, τάχουμε δεί. Οι σκιές τους τριγυρίζουν στην πλατεία. Τ' άκουσα να χτυπάνε τα φτερά τους όπως χτυπάνε οι γριές παραδουλεύτρες τα φθαρμένα χαλιά…
Αλλά η τρυφερότητα... οι βιολέτες των βουνών... δεν μπορούν να σπάσουν τα βράχια...
ΖΑΚ: ΟΙ βιολέτες των βουνών μπορούν να σπάσουν τα βράχια, αν το πιστέψεις και τις αφήσεις να μεγαλώσουν...
*****
απόσπασμα από την σκηνή δέκα /σκηνή ανάμεσα στο διάσημο ζευγάρι των: Giacomo Casanova -Μarguerite Gautier
TENNESSEE WILLIAMS
"CAMINO REAL"
θεατρική απόδοση : Τότα Σακελλαρίου
από την ποιήτρια και φίλη στο fb Efi Kalogeropoulou (facebook, 27.3.2022)
*Σημείωση: Παγκόσμια Ημέρα του Θεάτρου χτες 27.3.2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου