...............................................................
Είναι μακρύς ο δρόμος...
από το προφίλ στο fb της Αναστασίας Χατζηαποστολίδου
Ένας μαθητής έκτης τάξης, που είναι πολύ μάγκας για να διαβάσει, κλέβει και κρύβει κάτι που ανήκει σε ανάπηρο συμμαθητή του, για να απολαύσει μετά με ευχαρίστηση το θέαμα ενός απελπισμένου παιδιού που τέσσερις ώρες ψάχνει αυτό που έχασε.
Μέσα στην τάξη δείχνει ανήξερος και σκάει στα γέλια μόλις βγαίνει στο διάλειμμα. Πωπω, στη ζωή του δεν του ‘χει φανεί ξανά κάτι τόσο αστείο. Είναι δώδεκα χρόνων.
Άλλος μαθητής πετάει επιδεικτικά τα σκουπίδια του μέσα στο σχολείο και όταν του υποδεικνύουν ότι πρέπει να τα μαζέψει απαντάει εριστικά «γι’ αυτό πληρώνεται η καθαρίστρια». Είναι δέκα χρόνων.
Τρίτος μαθητής παρακολουθεί με την τάξη του κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή ένα ορφανό αγόρι, περίπου στην ηλικία του. Όταν εμφανίζεται στη σκηνή της ταινίας ένας μεθυσμένος θείος του ορφανού παιδιού, φωνάζει ώστε να τον ακούσει όλη η τάξη «βίασέ τον! Βι-α-σμος! Βι-α-σμος!» χασκογελώντας.
Άλλος φωνάζει κοροϊδευτικά συμμαθητή του γκέι, άλλος χτυπάει συμμαθητές του στα διαλείμματα έτσι γιατί μπορεί, άλλος ποδοπατεί μικρά παιδιά του σχολείου όσο πηδάει από εδώ κι από εκεί νομίζοντας ότι κάνει παρκουρ, μπορεί να νομίζει ότι για κάθε ένα πλάσμα που χτυπάει κερδίζει πόντους όπως στα βιντεοπαιχνίδια, άλλος μιλάει ειρωνικά και κοροϊδευτικά στις δασκάλες του και αν του κάνουν παρατήρηση αντιδράει στον ενικό «ναι, τι θα μου κάνεις;». Α, και ζωγραφίζει ανδρικά γεννητικά όργανα και τα αφιερώνει με αγάπη. Αυτός είναι έντεκα χρόνων.
Το αρσενικό γένος σε όλες τις παραπάνω αντωνυμίες δεν είναι δυστυχώς τυχαίο.
Πίσω από τους παραπάνω «ήρωες» υπάρχουν γονείς που ακούγοντας τα περιστατικά απαντούν «παιδί είναι τι να κάνουμε», «παιδιά είναι, παίζουν», «στο σπίτι δεν έχουμε κανένα παράπονο» και το αγαπημένο μου όλων «το σχολείο είναι τοξικό περιβάλλον για το παιδί μου».
Τι σημαίνει είναι παιδί; Είναι αθώο κι ας πληγώνει άλλα παιδιά, είναι αθώο κι ας βασανίζει ζώα, είναι αθώο κι ας καταστρέφει δημόσια περιουσία;
Μπορούμε, σας εκλιπαρώ, να σταματήσουμε τις γραφειοκρατίες, το ατελείωτο χαρτομάνι, τις ιχνηλατήσεις κοβιντ στα δεκάδες καθημερινά σχολικά κρούσματα, τα εργαστήρια δεξιοτήτων για τη ρομποτική και τις φυσικές καταστροφές, τις χρονικές αντικαταστάσεις ρημάτων και να τα βάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις με αυτό το θηρίο που λέγεται ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;
Μπορούμε να σφάξουμε το φασισμό, το χουλιγκανισμό, αυτό το φίδι της επιβολής από άνθρωπο σε άνθρωπο, ΕΝ ΤΗ ΓΕΝΕΣΕΙ;
Μπορεί ένα υπουργείο παιδείας να αφουγκραστεί επιτέλους την κοινωνία;
Χαχαχ, κάτσε λίγο πιο εκεί ρομαντισμέ μου, να απλωθούν οι νεοφιλελεύθερες εκπαιδευτικές πολιτικές όπως τους πρέπει!
Από την οδό Ντροπής μέχρι την οδό Ονείρων είναι μακρύς ο δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου