«ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ» ποίημα της Άννας Πετράκη από τη συλλογή «ΑΝΑΚΥΚΛ» (εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 2020)

 ..............................................................

Άννα Ε. Πετράκη (γ. 1961)

·       «ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ»

ποίημα της Άννας Πετράκη από τη συλλογή

 «ΑΝΑΚΥΚΛ» (εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 2020)

 

Στεριές και θάλασσες απέραντες,

μα για σένα αδιαχώρητες, τόσο στενές

Πυξίδες άλαθες τ’ αστέρια κι ο ήλιος

Πάντα κάπου φτάνεις

Απαγκιάζεις

Αποχαιρετάς

Τραγούδια, λέξεις, θλίψεις

τα παίρνεις όλα μαζί σου

και ας μένουνε πίσω

αυτοί που τα λένε, τα κλαίνε, τα τραγουδούν

Αφήνεις πίσω κάτι δικό σου

και ας μην κουβαλάς μαζί σου τίποτε ποτέ

(Τα πάντα έχεις και τα χαρίζεις

όταν δεν τα φυλακίζεις σε τοίχους και αποσκευές)

 

Σε λατρεύουν, σε τρέμουν

Ακινητούν

Σε λατρεύω, σε τρέμω

Παγιδευμένα τα πόδια μου

σε σπίτια, σεντούκια, φραγμένες αυλές

Ακινητώ

 

Μπροστά δεν αγναντεύεις· πίσω σου δεν κοιτάς

Το βλέμμα σου πάντα εκεί που πατάς

Όλος ο χρόνος μία στιγμή, η κάθε στιγμή

Αετός του ανέμου είσαι, ζούδι των χωραφιών

Αντήλιο έχεις τα χέρια σου, ομπρέλα τα μαλλιά σου

Αγριόχορτα σου τσιμπάνε τα πόδια και παίζουν

Μέλισσες αφήνουν επάνω σου νέκταρ

Μεριάζουν τα λουλούδια να περνάς

Την καρδιά σου κεντάνε φτερούγες πουλιών·

τσιμπολογούν το φως σου·

σε σκορπούν στους αιθέρες

 

Το παλιό βαλιτσάκι σου αδειάζει, γεμίζει

με βήματα, παραπατήματα, δρασκελιές

Περιπλανιέσαι

σε έναν πλανήτη

της ύλης βορά,

που φορτώνει το κορμί σου μαλάματα,

ετοιμοθάνατη ψυχή

 

Στη βαλίτσα σου τα χρειώδη,

μια αλλαξιά μονάχα κι ένα βιολί

Οι χορδές του ανάσα, νερό, ψωμί, κρασί

Στα ελάχιστα τα πολλά

Οξύμωρη περιουσία

Τα γύρω θαύματα κουβαλάς

Μεγαλώνεις, μικραίνεις, προχωράς

Προσθαφαίρεση, συνεχής ροή,

θραύσματα σε ολοκλήρωση

η περιούσιά σου ουσία.

Πόσοι πλάνητες απομείνατε;

Αν χαθείτε,

χανόμαστε την ίδια στιγμή

 

Φτάνεις εδώ, στο άγνωστο

Είναι σαν να ‘σουνα πάντα εδώ

Φεύγεις κι είναι σαν να μην πέρασες ποτέ

Φυσική η παρουσία σου

Ταιριαστή η αναχώρησή σου

Γίνεσαι ένα με όλους, ένα με όλα

Αφομοιώνεσαι

σαν αέρας, σαν σβώλος χώμα,

σαν κεραυνός, σαν ποταμός

Αφομοιώνεις ανάσες, γέλια

λάθος βήματα, τρελαμένους χορούς

Στη στραπατσαρισμένη βαλίτσα σου

χωράνε θησαυροί από θεό αγγιγμένοι

Ευλογημένος πλάνης

άστεγος πλάνης στεγασμένος από τον ουρανό

Με τη δυστυχισμένη, παραπλανημένη

τρομοκρατημένη μας

Γη

γεννήθηκες εις σάρκα μία

σπόρος του απείρου

γονιός της ζωής