...............................................................
Άννα Ε. Πετράκη (γ. 1961)
Ετεροχρονισμένη ανάρτηση για την ημέρα της γυναίκας. Μάλλον, μία ακόμη ανάρτηση για τον έρωτα.
ΚΑΛΥΨΩ
-Μη φύγεις!
Ταξίδι παράτολμο σου μέλλεται.
Επισφαλής ο δρόμος.
Υδάτινος της αβύσσου ο τρόμος.
Στο σπίτι σου άντρες μοχθηροί
τον όλεθρό σου γνέθουν
Πώς να μαντρώσεις στο νησί σου τον ταξιδευτή;
Πώς να φυλακίσεις τον ονειροδοσμένο,
αυτόν που ήθελε κάθε απόβραδο
άνεμος να τονε τραγουδάει άλλος;
Του είπες:
''Μείνε. Αθάνατο θε να σε κάνω,
θα σ' έχω για πάντα πλάι μου
νέο, ρωμαλέο, σφριγηλό''
Μα εκείνος αποφάσισε να φύγει.
Αν έδινες υπόσχεση μαζί του να σαλπάρεις
και πως η ίδια θνητή θε να γινόσουνα
για τη δική του χάρη;
Ποτέ κανείς μας δεν θα μάθει τι σας μελλότανε,
αν μένατε, θεοί πια και οι δυο στην Ωγυγία
ή αν στη θάλασσα ριχνόσασταν αντάμα
θνητοί και φοβισμένοι,
παλεύοντας με τα κύματα, της τρίαινας την οργή
έχοντας εχθρούς σας στον ορίζοντα
όλες του κόσμου τις Ιθάκες
και του Ολύμπου τη βουλή
'Ενας θνητός...
μία εκουσίως εκπεσούσα θεά...
Σας φάνηκε αβάσταχτο;
Σας έλειψε η τόλμη;
Διασώθηκε, όπως και να 'χει,
του γυρισμού του η μέρα.
Διασώθηκε, όπως και να 'χει,
η εστία η οικογενειακή.
Διασώθηκε ο γάμος του μ' αυτήν
που ύφαινε και ξήλωνε την προσμονή της.
Διασώθηκαν, οπωσδήποτε,
η τάξις και η ηθική
Και έγινε αυτός ήρωας
σύμβολο του νοστούντος ανθρώπου
σύμβολο θαλασσοπόρου
παλιού πολεμιστή,
που έφτασε κάποτε ακόμα και ώς τον 'Αδη
αλαφροΐσκιωτος και αγγελοκρουσμένος,
μόνο και μόνο για να 'ρθει η μέρα
που θα 'βλεπε να βγαίνει καπνός,
πέρα μακριά, από την πατρική του γη
'Ηταν πιότερο από σένα ελεύθερος
να ορίσει τη μοίρα του ο θνητός;
Κι εσύ η αθάνατη
υποταγμένη σε μία άνωθεν γραμμένη μοίρα;
'Εφυγε από το νησί σου.
Από τις Κίρκες όμως και τον εαυτό του δεν ξέφυγε ποτέ...
Με τον καιρό οι άνθρωποι αλλάξανε θεούς,
σ' άλλους πιστεύουν, σ' άλλους ανάβουνε πια θυσίες
κι εσύ στέκεις ασάλευτη
στου βουβού σου παραδείσου τα βράχια
λησμονημένη
ντυμένη μες στα μαύρα
να ικετεύεις
ν' αναρωτάς τα κύματα
μήπως φανεί ξανά ο Οδυσσέας
ή κάποιος που λίγο να του μοιάζει
Καθρεφτίζονται οι λυγμοί σου
στις αφρόσκονες και την αλμύρα
κι εσύ, η αθάνατη,
εσύ, η για πάντα όμορφη,
εσύ, η για πάντα, επί ματαίω, νέα
ρημαγμένη
μόνη
βλέπεις χωρίς τέλος
αιώνες τώρα
μέσα σου
το κατάρτι του να ξεμακραίνει...
'Αννα Ε. Πετράκη
Από τη "Ζωή σε 9/8..."
(ΚΑΚΤΟΣ, 2016)
Το σχέδιο είναι έργο της Ειρήνης Σπ. Σπυροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου