"Made to be a steak" γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου ("Εφημερίδα των Συντακτών, 20.5.2020)

..............................................................

Made to be a steak

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

("Εφημερίδα των Συντακτών, 20.5.2020)

Κάποια στιγμή στην τηλεόραση. Το πλάνο από αγγλοσαξονική χώρα, νομίζω Αγγλία. Χαρούμενοι νέοι αγρότες. Χαρούμενοι δημοσιογράφοι που τους παίρνουν συνέντευξη για τη δουλειά τους. Χαρούμενα βοοειδή: η δουλειά τους. Και πιο χαρούμενο ένα νεαρό μοσχαράκι με άσπρες και μαύρες βούλες. Ετοιμάζεται να πάρει μέρος σε έκθεση βοοειδών. Το αστέρι του στάβλου. Και στον λαιμό του κρεμασμένη μια άσπρη ταμπέλα με μαύρα κεφαλαία γράμματα: MADE TO BE A STEAK: «Γεννήθηκα για να γίνω μπριζόλα».

Ας ομολογήσω ότι δεν ξέρω ποιο μέρος του βοοειδούς είναι το steak. Φιλέτο, κόντρα φιλέτο, μπριζόλα ή κάτι άλλο; Αυτό που θαύμασα στο πλάνο της τηλεόρασης ήταν η κυριολεξία. Γεννήθηκα για να έρθω στο πιάτο σας. Τι το ακριβέστερο! Και μιλάμε για μια χώρα από τις πολλές χώρες όπου οι φιλόζωοι είναι ρεύμα ισχυρό. Τόλμα να πεις ότι στην Ελλάδα, σε άλλες νότιες ή πιο μακρινές χώρες θυσιάζονται -άπαξ του έτους έστω- ζώα. Τόλμα να ψελλίσεις ότι αυτό είναι πανάρχαια τελετουργία. Οτι η ζωοθυσία στόχο έχει να αποφεύγονται οι ανθρωποθυσίες που είναι οι πόλεμοι κάθε λογής. Κάηκες! Τα δικαιώματα των ζώων πάνω από όλα.

Και τα δικαιώματα των ανθρώπων; Τα δικαιώματα των λαών, χτες στα Βαλκάνια, σήμερα στη Μέση Ανατολή, των λαών που οδηγούνται στο σφαγείο εν ονόματι των δήθεν δικαιωμάτων που μαγειρεύονται κατά το συμφέρον των ισχυρών; Αλλά μήπως κι εδώ το made to be a steak δεν παίζει; Ή μάλλον μια άλλη σχετική λέξη. Τα «φιλέτα». Φιλέτα πετρελαιοπηγές, φιλέτα υποθαλάσσιου πλούτου, φιλέτα υδάτινων πόρων. Στην ταινία «Ουσάκ» του Κυριάκου Κατζουράκη δύο ξένοι μπίζνεσμεν κοιτούν από ένα ρετιρέ την Ακρόπολη των Αθηνών και ψιθυρίζουν εκστατικοί: Τι φιλέτο.

Οι Ελληνες θεωρείται ότι, όπως και άλλοι Νότιοι, είμαστε υπερβολικοί. Στις εκφράσεις, στις κρίσεις μας. Υπερέβαλλαν οι Μικρασιάτισσες γιαγιάδες όταν απαυδισμένες από τις αταξίες των παιδιών έλεγαν εν τη υπερβολή τους «κριάσι (κρέας) θα σου βγάλω». Ποτέ δεν είχαν φάει ούτε καν είχαν ακουμπήσει κανένα. Το χέρι τους δήθεν δάγκωναν για να αναπαραστήσουν μια πράξη που είχε συμβολικό χαρακτήρα. Βίοι παράλληλοι με τη γειτονική Ιταλία που αποτυπώνονται και στις νεορεαλιστικές ταινίες της. Ανθρωποι που οδύρονται, που χτυπούν το κεφάλι τους, απειλούν, υποτίθεται ότι αυτοκτονούν, για να συνεχίσουν να ζουν την επαύριον.

Αυτό που θαυμάζω στους πολιτισμένους Βόρειους είναι πως ό,τι λένε το εννοούν και το κάνουν. Φιλέτο, μπριζόλα, κιμά, όλα. Και γι' αυτό προσοχή. Αν μας κρεμάσουν μετά πολλών επαίνων καμιά καρτέλα στον λαιμό δεν αστειεύονται. Ρωτήστε το μοσχαράκι.