"Εδώ ήρθαμε" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 12.5.2020)

..............................................................


Εδώ ήρθαμε

έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 12.5.2020)

Κρυμμένος σε κάποια μυστήρια γειτονιά, ο Αντονι Χόπκινς, σε μια ταινία όπου παίζει το μέντιουμ, πιάνει φιλίες με ένα παιδάκι και του εμπιστεύεται ότι κινδυνεύει από κάποιους που θα τον πλησιάσουν βάζοντας αφίσες στους τοίχους: ότι κάποιο σκυλάκι χάθηκε, κάποιο γατάκι, τέτοια.

Δεν θυμάμαι ποια ταινία είναι, μου έχει μείνει όμως αυτός ο φόβος της απειλής που εκτοξεύουν οι αφίσες, κάτοικος βαριά αφισωμένης πόλης και ουδόλως στους κατοίκους της αφοσιωμένης, καθώς και τα συνθήματα με μπογιά βεβαίως, και καθώς περπατώ στον δρόμο ανατριχιάζω συχνά διαβάζοντας φράσεις επιθετικές, προσπαθώ να μην προχωρήσω παρακάτω αλλά το βλέμμα μου ανυπάκουο φτάνει συνήθως ώς την υπογραφή.

Αδιάλλακτοι στρατηγοί διαρκών επαναστάσεων που σαρκάζουν τις μικρές χαρές και τους μεγάλους συμβιβασμούς μας. Λίγοι αναζητούν σκυλάκια εδώ γύρω, οι περισσότεροι αναζητούν ανθρώπους, που δεν ήταν πριν δικοί τους αλλά μπορεί να γίνουν με λίγες έξυπνες ατάκες, λίγη υπόσχεση για συντροφιά και περιπέτεια, λίγη υποδόρια εγγύηση επιρροής και κάποιας εξουσίας, και την εξάσκηση γοητείας που διαθέτει η βία στα μέρη μας, παραδοσιακά.

Αλίμονο, δεν απομακρυνόμεθα από τας παραδόσεις. Κι έτσι το πρωί του Σαββάτου η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εγκαινιάζει το μικρό μνημείο των θυμάτων στη Μαρφίν δηλώνοντας ότι ελπίζει ποτέ πια να μην έχουμε θύματα μίσους και διχασμού, το βράδυ οι αγανακτισμένοι νεαροί ή καθοδηγητές νεαρών αυτοπραγματώνονται σπάζοντας τις γυάλινες πόρτες των σούπερ μάρκετ της Κυψέλης, υπερασπιζόμενοι, λέει, τον δημόσιο χώρο. Ε, ναι, γιατί αν οι δημόσιες πέτρες δεν είναι σε θέση να πετάξουν μόνες τους ώς τις γυάλινες πόρτες, να μην τις βοηθήσουν λίγο οι εκφραστές παντός αδικημένου;

Είναι καιρός να φύγω, λέει στην ταινία ο Αντονι Χόπκινς μόλις εμφανίζονται οι πρώτες ανησυχητικές αφίσες. Κι εγώ έχω ανησυχήσει εδώ και χρόνια, όσο εξανθρωπίζεται η Κυψέλη τόσο πιο σκληρά τα λόγια στις αφίσες, μην πάρουμε μια ανάσα χωρίς τον έλεγχο των αδιόριστων κριτών μας, αλλά είναι δύσκολη η μετακίνηση στην πραγματική ζωή.

Και για τις μικρές ζωές και για τις μεγάλες ιδέες, ας πούμε την ιδέα της αστικής δημοκρατίας με την άψογη και σύννομη αστυνομική παρουσία, μεταξύ άλλων αψόγων. Πόσο κουραστικό όμως να ζούμε ξανά και ξανά τους ίδιους κύκλους, να παρακολουθούμε τα ίδια καταστροφικά έργα, χωρίς να μπορούμε να σηκωθούμε στα σκοτεινά και να αδειάσουμε τη θέση λέγοντας: εδώ ήρθαμε.