"Άσπιλος παρθένα" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών, 19.5.2020)

..............................................................


Άσπιλος παρθένα

έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών, 19.5.2020)

Πάντα με εξέπληττε το πάθος των εισαγγελέων στις αγορεύσεις τους, τότε που έκανα δικαστικό ρεπορτάζ, πριν από μερικές δεκαετίες. Είναι η δουλειά τους αυτή, έμαθα τότε να πιστεύω, έπρεπε να βρίσκουν τα πιο μελανά χρώματα, έπρεπε να πάρουν το μέρος της θιγόμενης κοινωνίας ως δημόσιοι κατήγοροι που ήταν. Μιας κοινωνίας συχνά σκληρής, συντηρητικής, ανελέητης για τους κατηγορούμενους, που από την άλλη πλευρά οι δικηγόροι προσπαθούσαν να υπερασπιστούν.

Πώς καταφέρνουν οι δικαστές να κρίνουν, να παίρνουν θέση; Τους θαύμαζα απεριόριστα, εμένα με έπειθε συνήθως όποιος μιλούσε τελευταίος. Ετσι είναι οι δίκες βέβαια, ένα ζωντανό θέατρο, ακόμα και χωρίς κοινό, χωρίς ενόρκους, η κοινωνία παρακολουθεί κι η θεά από ψηλά διαρκώς κρατά τη ζυγαριά της.

Τώρα ξαφνιάστηκα που σοβαροί άνθρωποι που ξέρουν από δίκες επέκριναν το πάθος της εισαγγελέως στη Ρόδο. Ισως εν τω μεταξύ έγιναν ψύχραιμοι οι εισαγγελείς, έχω χάσει εξελίξεις. Ισως ακόμα σοκάρει μια γυναίκα στη θέση του κατηγόρου, που τρέμοντας μπροστά στο αποδεδειγμένο ειδεχθές έγκλημα δεν φτάνει στο ύψος ενός Σεφέρη ξέρω 'γω, μάλλον ενός Σικελιανού, μήπως Μπετόβεν να πούμε καλύτερα, που είναι και τα 250 χρόνια του. Ναι, καλύτερα νότες, οι λέξεις είναι βαριές από την υποτίμηση των γυναικών αιώνες τώρα. Επρεπε να γράψει μουσική η εισαγγελέας για να αποφύγει τα κλισέ, να σταθεί στο ύψος της φοβερής θλίψης...

Μίλησε λοιπόν για άσπιλο παρθένα η εισαγγελέας, οι υπερασπιστές για κάποια που τα ήθελε. Για μένα η παρθενία είναι συμβολική. Σαν την Αφροδίτη που λουζόταν σε μαγική πηγή όποτε ήθελε να γίνει ξανά παρθένα, να μένει αρυτίδωτη, νέα και με ανανεωμένη τη δυνατότητα να συγκινείται και να απολαμβάνει κάθε συνεύρεση.

Ολα αυτά και κάμποσα ακόμα ήθελε η θεά, και γενικώς «τα ήθελε», αλλά σαν θεά που ήταν δεν κινδύνευε από παρεξηγήσεις των επιθυμιών της. Τα ήθελε και τα χαιρόταν. Το τι θέλει μια γυναίκα δεν αθωώνει και δεν ελαφρύνει τους άντρες που τη δολοφονούν. Το αντίθετο μάλιστα. Από άποψη εκφράσεων οι δικηγόροι των θυτών έπεσαν πολύ χαμηλότερα, αλλά η «καλλιτεχνική» κριτική ήταν πιο επιεικής μαζί τους. Από συνήθεια; Τέτοια ακούγονται συχνά στα δικαστήρια, δεν σοκάρουν όσο τα δάκρυα μιας εισαγγελέως.

Τι να κάνουν όμως οι λέξεις και η ρητορική μπροστά στην ωραία ζωή που χάθηκε τόσο φριχτά; Η άλλη θεά, με τη ζυγαριά εκεί πάνω, έχει πέσει στα γόνατα και δεν βρίσκει πού να ακουμπήσει να σηκωθεί και να ξαναπάρει την επιβλητική της θέση.