"ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ" ποίημα της Δήμητρας Χριστοδούλου, φίλης στο fb (facebook, 25/10/2018)

...............................................................

Δήμητρα Χριστοδούλου
(γ. 1953)
 

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ*


Όταν μια πεταλούδα θα είναι πια η ζωή μου
Και η μνήμη της ζωής μου άλλη μία,
Τότε μαζί προσεχτικά θα πεταρίζουνε,
Για να μη δει το τελευταίο ρόδο
Ότι στο σύμπαν έχουν απομείνει
Μονάχα δυο ζευγάρια φτερά.

Όταν το ρόδο θα είναι πια ανυπόταχτο
Και το άρωμα του ρόδου μια απορία,
Τότε εκείνος ο θεούλης ο πάμπτωχος
Πικρά θα κλάψει που δεν μπόρεσε
Να φτιάξει πράγματι για δυο γυμνούς ανθρώπους
Έναν απολέμητο κήπο.

Όταν θα έχουν λησμονηθεί κι απ’ τη μάνα τους
Δυο γυμνοί άνθρωποι ανάμεσα στ’ άστρα,
Τότε θα κλείσει μαρμάρινο σκέπαστρο
Με μιας ολάκερη την κατάπληκτη θάλασσα,
Πώς κλείνει ο άνεμος με πάταγο
Ξεκρέμαστο παραθυρόφυλλο.

Κι όταν του κόσμου όλου η αναίτια ύπαρξη
Θα έχει από τον κρότο τρομάξει,
Τότε θα με καταπραΰνει η αγάπη.
Εκείνη το πέρασμά μου συμπόνεσε,
Τη θεϊκή ανημποριά εκείνη
Τη φιλοξένησε σιωπηλά.
…………………………………………………………………...

*Σημείωση: ανάρτηση σημερινή της ποιήτριας. Στίχοι και εικόνα, όλα δικά της. (Ανέκδοτο, κτχρμν. Η εικόνα Πωλ Γκογκέν)