"Μια πλατεία γεννιέται" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 09.10.2018)

...............................................................
 

Μια πλατεία γεννιέται

 

ΕUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ

 

 έγραψε η Άννα Δαμιανίδη

("Εφημερίδα των Συντακτών", 09.10.2018)

Μπορεί να ήταν τραγουδισμένη αλλά πλατεία δεν ήταν. Υπήρχε ένα τριγωνάκι ελεύθερο ανάμεσα στους δρόμους που συγκλίνουν, ούτε που φαινόταν. Εβλεπες ανθρώπους να περπατούν γρήγορα, κοιτάζοντας πίσω τους πριν στρίψουν κι εξαφανιστούν, σαν κάτι να φοβούνταν. Τριγύρω παλιά ξενοδοχεία με νεοκλασικές προδιαγραφές και εντυπωσιακά ονόματα κατέρρεαν σταθερά.

Την πρώτη φορά που αποφάσισα να αγοράσω φαλάφελ σε ένα μικρό μαγαζάκι που είχε ανοίξει εκεί, ένιωσα τολμηρή που έμεινα παραπάνω λεπτά στην κακόφημη πλατεία από όσα χρειάζονται να τη διασχίσεις. Αξιζε τον κόπο το φαγητό. Το μαγαζάκι πήγε καλά, επεκτάθηκε, προχτές είδα ότι έβγαλε τραπεζάκια έξω. Μερικές οικογένειες μεταναστών ή προσφύγων έτρωγαν εκεί, τα παιδιά έπαιζαν στο τριγωνάκι, νεαρές παρέες γελούσαν. Πέρασα ανάμεσα παρατηρώντας τα πιάτα, να διαλέξω το δικό μου. Μου φάνηκε πως η πλατεία είχε γίνει πλατεία επιτέλους.

Οσο πλατιά κι αν είναι, μια πλατεία δεν έχει νόημα αν δεν σε καλεί να πλατύνεις τον προσωπικό σου χώρο και χρόνο. Εάν δεν υπάρχει δυνατότητα να καθίσεις έστω και για ένα λεπτό σε παγκάκι, ή ακόμα καλύτερα σε καρέκλα καφενείου, να αλλάξεις τον ρυθμό της τρεχάλας. Να πιεις καφέ ή να φας κάτι. Να συναντήσεις κάποιον. Να γίνεται ο δημόσιος χώρος ιδιωτικός, να τρως και να σε κοιτούν, να προσηλώνεσαι στο τραπέζι σου και να επιτρέπεις να σε χαζεύουν. Αυτή η αλλαγή ρυθμού την ξεχωρίζει από την κίνηση του δρόμου, ενώ τα αυτοκίνητα συνεχίζουν να τρέχουν γύρω γύρω, μέσα η βραδύτητα χτίζει τον δικό της χώρο, τη δική της ζωή.

Στην ευχάριστη λιακάδα οι ταλαιπωρημένοι ταξιδιώτες είχαν ξαναγίνει άνθρωποι, τσιμπώντας με το πιρούνι τους ψιλοκομμένες μελιτζάνες, μιλώντας ήρεμα, χαζεύοντας τα παιδιά τους τριγύρω. Είχαν εξοβελίσει τη βλοσυρότητα και τη μιζέρια που συνήθως τους τυλίγει, τόσο που σε ξάφνιαζαν με τη χαλαρότητα της στιγμής. Σαν να ξέχασαν να είναι δυστυχείς για λίγο, να απελευθερώθηκε μέσα τους η ικανότητα μικρών απολαύσεων.

Κοίτα να δεις που είχε χώρο τελικά η πλατεία, άξιζε τον τίτλο της. Αρκούσαν μερικά τραπεζάκια έξω. Να που βγάζοντάς τα, κάνοντας το άνοιγμα, το μαγαζάκι με τα φαλάφελ τής έδωσε το αληθινό της νόημα.