"Γιώργος Σαραντάρης" για το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη έγραψε ο φίλος στο fb Κώστας Κουτσουρέλης (facebook, 27/10/2018)

..............................................................




"Γιώργος Σαραντάρης" ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη*

Γιώργος Σαραντάρης

 






















έγραψε ο φίλος στο fb Κώστας Κουτσουρέλης (facebook, 27/10/2018)

Πολέμησε κι αυτός στο αλβανικό μέτωπο. Αρρώστηκε από τύφο και πέθανε γυρνώντας ερείπιο στην Αθήνα τον Φλεβάρη του 1941. Απ' τους πεσόντες που οι επίσημες στατιστικές δεν καταγράφουν, η πιο επώδυνη γνωστή μας απώλεια για τα ελληνικά γράμματα. Και λέω "γνωστή" μας, γιατί ποιος ξέρει πόσοι ποιητές, πόσοι στοχαστές, πόσοι καλλιτέχνες άφησαν τα κόκκαλά τους εκεί πάνω, προτού δώσουν έργο και ακουστεί το ονομά τους. Ή πόσα παιδιά, πόσα «αγέννητα εγγόνια», όπως έγραψε ο Τρακλ, τάφηκαν για πάντα μαζί τους.

Ήταν καιροί που οι πλούσιοι και οι μορφωμένοι πολεμούσαν πλάι στα λαϊκά παιδιά, που το 'χαν ντροπή τους μάλιστα αν η στρατολογία δεν τους καλούσε, συγκινητικό παράδειγμα, το μνημονεύει ο Σεφέρης στις "Μέρες", ο Γιώργος Θεοτοκάς. Ο Ελύτης στα "Ανοιχτά χαρτιά" λέει για τους έφεδρους ανθυπολοχαγούς, στην πλειονότητά τους ευκατάστατους αστούς όπως εκείνος, ότι εκείνοι κρατήσαν το μέτωπο.

Ο ίδιος πάλι κατήγγειλε απροκάλυπτα το επιστρατευτικό σύστημα που «κατάφερε να κρατήσει στα γραφεία και τις επιμελητείες όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο που μόλις στεκόταν στα πόδια του, που όμως είχε προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της.» Το ποίημα που του έγραψε ανήκει στα ωραιότερα επιτάφια της γλώσσας μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

Θ' ανάψω δάφνες να φλομώσει ο ουρανός
μήπως και μυριστείς πατρίδα και γυρίσεις
μέσ' απ' τα δέντρα που σε γνώριζαν και που γι' αυτό
τη στιγμή του θανάτου σου άξαφνα τινάξανε άνθος

Εμάς τους γύφτους άσε μας
τους «οικούντας εν τοις κοίλοις»
τι δε νογάμε από γιορτή

Και τα πουλιά δε βάνουμε προσάναμμα
μα στον ύπνο μας καθώς μας είχες μυήσει
δώθε από τη φθορά πλέκουμε τους κισσούς
μακριά σου πιο κι απ' το Α του Κενταύρου

«Ως εν τινι φρουρά εσμέν»
μαργωμένοι μες στο χρόνο
κι από τραγούδι αμάθητοι

Μόνος εσύ ο αιρετικός της ύλης αλλ'
ομόθρησκος των αετών το ύστερο άλμα
τόλμησες. Κι οι ποιμένες σ' είδανε της Πρεμετής
μες στης άλλης χαράς το φως να οδοιπορείς πιο νέος

Τι κι αν ο κόσμος μάταιος
έχεις μιλήσει ελληνικά
ως «εις τον έπειτα χρόνον»

κι από την ομιλία σου ακόμη
βγάνουν θυμίαμα οι θαλασσινοί κρίνοι
και κάποιες θρυλικές κοπέλες κατά σε
μυστικά στρέφουνε τον καθρέφτη του ήλιου.


 *Σημείωση: (από Τα Ετεροθαλή, 1955, - εκδ. Ίκαρος, 2007)






Οδυσσέας Ελύτης