.............................................................
H ευθύνη των προσώπων με λόγο δημόσιο είναι ευθύνη δ η μ ό σ ι α ! . . .
Τις τελευταίες μέρες διεξάγεται μια συζήτηση περί ελευθερίας του λόγου
στην Ελλάδα. Τη συζήτηση τη θεωρώ προσχηματική διότι ελάχιστοι στο
πλαίσιο της μιλούν στο όνομα του πραγματικού σεβασμού στην ελευθερία των
λόγων του άλλου. Μιλούν, κυρίως στο όνομα των αισθημάτων συμπάθειας ή
της αντιπάθειας που τρέφουν για τον άλλον. Δεν θέλω να δώσω παραδείγματα
διότι, κατά τη γνώμη μου, όλες οι περιπτώσεις ανήκουν σε αυτήν την
κατηγορία. Γι'αυτό και μόνο, είναι από θέση αρχής λάθος να
συζητάμε για ελευθερία του λόγου, του τύπου ή τα συναφή. Συζητάμε για
την επίγνωση της ευθύνης δημοσίων προσώπων να λένε ή να μη λένε κάτι. Η
επίγνωση αυτής της ευθύνης είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την
ελευθερία τους να το λένε ή όχι. Είναι εμφανές ότι ο ρατσιστής
αρθρογράφος "έγκριτης εφημερίδας" που ονομάζει έναν Κινέζο
καλλιτέχνη "πιθηκόμορφο" στερείται της επίγνωσης της ευθύνης αυτής.
Το
ίδιο και ο νταής υπουργός που λέει για τον Έλληνα δημοσιογράφο ότι θα
τον "φύτευα τρία μέτρα κάτω από τη γη". Αυτό που ενώνει λοιπόν τα
πρόσωπα αυτά δεν είναι η (μη) ελευθερία τους να λένε τις νοσηρές τους
μπούρδες, αλλά ότι δεν είναι σε θέση να συναισθανθούν την ευθύνη που
έχουν ως πρόσωπα με δημόσιο λόγο να εκτοξεύουν κουβέντες καφενείου.
Γι'αυτό, η απάντηση σε αυτά τα παραληρήματα δεν μπορεί παρά να είναι η
δημόσια χλεύη και η απαξίωση. Ειδάλλως, θα φτάσουμε στο παράδοξο που
απαντάται ούτως ή άλλως σήμερα, δημοσιολογούντες και δημοσιογράφοι που
κατά κυριολεξία λένε ό,τι θέλουν (ή ό,τι θέλουν τα αφεντικά τους) να
εγκαλούν το κράτος που τάχα μου δεν τους επιτρέπει να μιλάνε. Εντάξει,
δεν είμαστε (όλοι) λωτοφάγοι σε αυτήν τη χώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου