"Μηνμόσυνα κι απέτειοι (sic)" έγραψε ο Βασίλης Παπαβασιλείου (https://www.kathimerini.gr, 2.9.2020)

..............................................................


Μηνμόσυνα κι απέτειοι (sic)

έγραψε ο Βασίλης Παπαβασιλείου (https://www.kathimerini.gr, 2.9.2020)

Η πρόσκληση ελήφθη προχθές μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: «Αν αγαπούσατε και νοσταλγείτε τους γονείς μας, Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, που χάθηκαν, ως γνωστόν, την εικοσαετία που μας πέρασε, σας καλούμε στις τάδε Σεπτεμβρίου (συγγνώμη για τη λανθασμένη γραφή, αλλά είναι προς τιμήν των νεκρών) και ώρα δείνα, στο γήπεδο του Σπόρτινγκ για να τους θυμηθούμε και να πιούμε ένα ποτηράκι στη μνήμη τους. Οι διάδοχοί τους: Σεμτέβριος και Οκτώμβριος. Παρακαλούμε απαντήστε, τηλ. κτλ.».

Θα πάω. Γνώριζα τους γονείς των παιδιών και μου ήταν πολύ συμπαθείς. Δεν μου είχαν φταίξει σε τίποτε. Οπως και γενικότερα, δε νομίζω πως είχαν βλάψει κανέναν. Αντίθετα, όλοι τούς ήξεραν για φιλήσυχους και μαλακούς μήνες. Τι να πεις; Τώρα οι μήνες (αυτοί, τουλάχιστον) έγιναν μνήμες. Και τους κάνουμε (κατ’ αναλογίαν) και μηνμόσυνα. Πώς συνέβη αυτό; Δεν ξέρω. Απλώς, ένα ωραίο πρωί συνειδητοποιήσαμε ότι έλειπαν από κοντά μας. Για το δυστύχημα στο οποίο χάθηκαν είχαν ακουστεί, θυμάμαι, διάφορες εκδοχές, αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες. Μεταφέρω εδώ με κάθε επιφύλαξη αυτήν που καταγράφεται μέχρι στιγμής ως η επικρατέστερη. Λέγεται, λοιπόν, ότι το μοιραίο συνέβη στη Λεωφόρο Εθνικών Πεπρωμένων. Οι δύο φίλοι και γείτονες, ο Σεπτέμβριος, δηλαδή, και ο Οκτώβριος επέβαιναν σε βραδυκίνητο μεταφορικό μέσο -κάποιοι μιλούν ακόμη και για παραδοσιακό αραμπά, αλλά οι περισσότεροι κάνουν λόγο για ένα «κατσαριδάκι»- που έφερε την επιγραφή «Ελληνική γλώσσα».

Σε κάποια φαινομενική ευθεία, λοιπόν, του δρόμου αυτού (και λέμε φαινομενική, διότι, όπως εκ των υστέρων απεδείχθη, στην άκρη της υπήρχε μια στροφή με ανάποδη κλίση) οι δύο αμέριμνοι φίλοι δέχτηκαν την πιεστική απαίτηση για προσπέραση εκ μέρους αεροδυναμικού οχήματος, μάρκας «Πρόοδος». Για το μοντέλο οι απόψεις διίστανται. Αλλοι λένε πως ήταν το «Σοσιαλισμός» κι άλλοι το «Απλοποίηση». Πάντως και τα δύο τότε έκαναν θραύση. Επωλούντο χωρίς προκαταβολή, και με έναρξη καταβολής των δόσεων μετά είκοσι έτη. Απίστευτες ευκολίες πληρωμής, όπως αντιλαμβάνεστε. Για να επανέλθουμε στην εξιστόρησή μας, οι δύο μήνες και γείτονες βγήκαν πολύ δεξιά, αφήνοντας τη θυελλώδη «Πρόοδο» να τους προσπεράσει. Καθώς, όμως, επανέρχονταν στην κανονική τους πορεία εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους, ξεπροβάλλοντας από την κρυφή στροφή που είπαμε και προερχόμενο κυριολεκτικά από το Μέλλον, αεροπλάνο κανονικό αυτήν τη φορά, τροχοδρομούν επί του οδοστρώματος, πλην (ω θαύμα εξαίσιο!) με ταχύτητα προσιδιάζουσα στον κόσμο των αιθέρων και φέρον στα πλευρά του την επιγραφή «Εκσυγχρονισμός». Κι έτσι, οι δύο αγαθοί και καθυστερημένοι, από απόψεως νοοτροπίας, φίλοι, υπό την επήρεια της ταραχής που τους είχε προκαλέσει η προσπέραση της «Προόδου», πήγαν κι έπεσαν κατευθείαν στο ρύγχος του αεροσκάφους, που εκείνη τη μέρα είχε καταδεχτεί να αφήσει τους ουρανούς για να κάνει τις πρώτες δοκιμαστικές διαδρομές του στην άσφαλτο. Εμειναν αμφότεροι στον τόπο. Η αυτοψία έδειξε πως, τη στιγμή του μοιραίου συμβάντος, το τιμόνι το κρατούσαν εξ ημισείας και οι δύο. Θεωρήθηκαν, λοιπόν, υπαίτιοι του δυστυχήματος και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Πιο συγκεκριμένα, το μείζον επιβαρυντικό στοιχείο σε αυτήν την περίπτωση ήταν η συμμετοχή του Σεπτεμβρίου στην οδήγηση, αφού ο μήνας αυτός, ο και Τρυγητής καλούμενος, θεωρείται εκ γενετής οινόφλυξ και απαγορεύεται διά νόμου και ροπάλου να πιάνει τιμόνι στα χέρια του.

Από τα συντρίμμια του οχήματος στο οποίο επέβαιναν οι δύο φίλοι ανασύρθηκαν δύο βρέφη, αγνώστων στοιχείων, τα οποία ονομάστηκαν Σεμτέβρης ή Σεμτέμβριος και Οκτώμβρης ή Οκτώμβριος για να θυμίζουν τους πεφιλημένους νεκρούς. Τα παιδιά αυτά γίναν πια άντρες και αναγνωρίζουν ως γεννήτορές τους τους δύο μακαρίτες.

Τιμώντας, λοιπόν, κι εμείς με τη σειρά μας τα παιδιά που ξέρουν να τιμούν τη φύτρα τους, θα παραστούμε στο μνημόσυνο, χίλια συγγνώμη, στο μηνμόσυνο ήθελα να πω, των γονιών τους

Σ’ αυτήν την ακτίνα – «Πάμε μου λέει η μανούλα μου να ματζέψομε τση πλυμμένες κουρελούδες που ‘ν’ απλωμένες στο δώμα, να μη μας λαμπαδιάσουνε. Κι ανέβηκα εγώ κι η-άνοιξα την καπάντζα. Τί ‘τανε και κείνο! Σαν καυτό νερό μας περέχυσε το ντουμάνι. Τα καταφέραμε όμως, τση κατεβάσαμε. Σαν να την ακούω τη μανούλα μου: Να καούνε διπλωμένες»… Αφόρητα αστική σκηνή (αν κι εκτυλίσσεται στην Καταστροφή της Σμύρνης)! Ελπίζω να μην ζορίζω υπερβολικά τον γενικευμένο αντικομφορμισμό. Θέλω μόνο να πω ότι αν έστω κι ένας διπλώσει τούτη την κουρελού, ο καπνός της φεύγει λοξά, έξω απ’ τον πίνακα ισολογισμών. Πολύ λογικά λοιπόν, καταπολεμήθηκε αυτή προπάντων η πιθανότητα. Ισως να μην εκμηδενίστηκε όμως, έστω κι αν το κραχ συνοψίζεται σ’ ένα κωμικό αίσθημα ντροπής, που ξεχειλίζει ξαφνικά, απ’ το πουθενά – και που μ’ εμποδίζει εφεξής να ξαναπουλήσω.