.............................................................
ΑΧ, ΜΩΡΗ ΘΛΙΨΗ ΑΤΙΜΗ…
από τον ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 12.9.2020)
Κάτι υπάρχει εκεί, πίσω από τη στάχτη – το θυμόμαστε.
Βγαίνει μπροστά η ψυχή και ορκίζεται ως αυτόπτης. Το είδε, λέει, κάποτε, έζησε μέσα του, το ξέρει όπως τη μητρική της γλώσσα. Ήταν ορίζοντας με χαρταετό, γύμνια φτιαγμένη σύμπασα από νερά, φως ολοστρόγγυλο.
Εκεί, πίσω απ’ τις στάχτες, υπάρχει ακόμα μια πατρίδα αληθινή, που μας θυμάται, λέει, κι εκείνη.
Γι’ αυτό ξυπνάμε όλες τις νύχτες έρημοι.
Κι ούτε κρασί έστω ξινό στο τάσι μας, να πιούμε, να ξεχάσουμε ποιος φταίει. Ούτε βιβλίο ανοιχτό, να αρπάξει αλλού τον νου, να τον παρηγορήσει. Ούτε Χριστούλης δωδεκαετής, να παίξουμε μαζί κάθε πρωί που ξημερώνει.
***
Αχ, μωρή θλίψη άτιμη, που με κρατάς
όπως κρατάει μητριά ξένο παιδί στα γόνατά της,
και ψεύτικα πολύ το ταχταρίζει.
Αχ, μωρή θλίψη μητριά…
ΑΧ, ΜΩΡΗ ΘΛΙΨΗ ΑΤΙΜΗ…
από τον ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 12.9.2020)
Κάτι υπάρχει εκεί, πίσω από τη στάχτη – το θυμόμαστε.
Βγαίνει μπροστά η ψυχή και ορκίζεται ως αυτόπτης. Το είδε, λέει, κάποτε, έζησε μέσα του, το ξέρει όπως τη μητρική της γλώσσα. Ήταν ορίζοντας με χαρταετό, γύμνια φτιαγμένη σύμπασα από νερά, φως ολοστρόγγυλο.
Εκεί, πίσω απ’ τις στάχτες, υπάρχει ακόμα μια πατρίδα αληθινή, που μας θυμάται, λέει, κι εκείνη.
Γι’ αυτό ξυπνάμε όλες τις νύχτες έρημοι.
Κι ούτε κρασί έστω ξινό στο τάσι μας, να πιούμε, να ξεχάσουμε ποιος φταίει. Ούτε βιβλίο ανοιχτό, να αρπάξει αλλού τον νου, να τον παρηγορήσει. Ούτε Χριστούλης δωδεκαετής, να παίξουμε μαζί κάθε πρωί που ξημερώνει.
***
Αχ, μωρή θλίψη άτιμη, που με κρατάς
όπως κρατάει μητριά ξένο παιδί στα γόνατά της,
και ψεύτικα πολύ το ταχταρίζει.
Αχ, μωρή θλίψη μητριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου