.............................................................
Χάρης Μελιτάς
Τέλος, ο πρώτος στίχος του ποιήματος, οφείλει να είναι και ο τελευταίος του.
ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΤΟ ΠΟΤΕ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ποίηση είναι ο λυγμός των φαντασμάτων
το δηλητήριο στα νερά της λογικής
η επικήρυξη του κλέφτη των θαυμάτων
ένα σεργιάνι στο ποτέ της Κυριακής.
Το δηλητήριο στα νερά της λογικής
η αυταπάτη γαντζωμένη στο τιμόνι
ένα σεργιάνι στο ποτέ της Κυριακής
τα μαύρα πέπλα της Σαλώμης στο μπαλκόνι.
Η αυταπάτη γαντζωμένη στο τιμόνι
η αναρχία στης Ελένης το κορμί
τα μαύρα πέπλα της Σαλώμης στο μπαλκόνι
η αμνησία του Σισύφου στον Καμύ.
Η αναρχία στης Ελένης το κορμί
μνήμης σειρήνα κρεμασμένη στο κατάρτι
η αμνησία του Σισύφου στον Καμύ
η γομολάστιχα στα σύνορα του χάρτη.
Μνήμης σειρήνα κρεμασμένη στο κατάρτι
κομμάτια δάκρυ στο σπαθί του Συρανό
η γομολάστιχα στα σύνορα του χάρτη
ένα σημάδι που βρυχάται στο κενό.
Κομμάτια δάκρυ στο σπαθί του Συρανό
αναψηλάφηση στη δίκη των σφαλμάτων
ένα σημάδι που βρυχάται στο κενό
Ποίηση είναι ο λυγμός των φαντασμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου