..............................................................
Ο Λόρκα και το Αλεγκρέτο της 7ης Συμφωνίας του Μπετόβεν
Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898 - 1936)
"...Τέλος ο πρωτόπειρος συγγραφέας δείχνεται τρομερά ευαίσθητος για τον άνθρωπο. Τον βλέπουμε να σταματάει κοντά σε δυο ιερωμένους του Μοναστηριού του Σιλός. Ο ένας είναι κι ο οργανίστας του μοναστηριού.
"Μιλάγαμε για μουσική. Ο καημένος δεν ήξερε παρά τη Γρηγοριανή μουσική γιατί είχε μπει παιδί στο μοναστήρι και δεν είχε ξαναβγεί ποτέ.
Αγνοούσε το θαύμα της συμφωνικής ορχήστρας. Ποτέ δεν είχε γευτεί τον βαθύ ρομαντισμό του βιολοντσέλου, ποτέ δεν είχε αλαφιαστεί από την ιερή μανία της τρομπέτας... Δεν ήξερε παρά τα μυστικά του εκκλησιαστικού οργάνου σ' ό,τι εξυπηρετούσε την αρχαΐζουσα Γρηγοριανή μουσική. Ανάφερα τον Μπετόβεν και το αθάνατο όνομά του ήχησε στ' αυτιά του καινούριο. Του είπα τότε:"Είμαι πολύ κακός μουσικός, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να θυμηθώ μερικές σελίδες απ' αυτή τη μουσική που σας είναι άγνωστη αλλά θα προσπαθήσω..."
Διασχίσαμε την έρημη εκκλησιά, κι ανεβήκαμε εκεί που είναι το Όργανο. Του ζήτησα και μου έψαλλε το Agnus Dei, που είχα ακούσει στη λειτουργία. Ήτανε εξαιρετικά όμορφο.
Κάθισα στο Όργανο με τα κιτρινισμένα απ' την πατίνα του χρόνου πλήκτρα. Ο καλόγερος δούλευε το σουφλέ.
Ξαναβρήκα στη μνήμη μου αυτό το έργο πόνου πέρα απ' τον ανθρώπινο, αυτόν τον παθητικό οδυρμό αγάπης που ονομάζεται Αλεγκρέτο της Εβδόμης Συμφωνίας. Έπαιξα τις πρώτες συγχορδίες και μπήκα στο γεμάτο αγωνία λαχάνιασμα του εφιαλτικού ρυθμού της.
Δεν είχα παίξει πάνω από τρία μέτρα όταν εμφανίστηκε ένας μοναχός... Ήταν τρομερά χλωμός. Έβαλε τα χέρια του στα μάτια και σε τόνο βαθύτατα πονεμένο: "Συνεχίστε!" μου είπε. Ίσως όμως το Θείο Έλεος τον λυπήθηκε και τη στιγμή που το τραγούδι φτάνει στους πιο έντονους τόνους άλγους ενός παθιασμένου έρωτα, τα δάχτυλά μου μπερδεύτηκαν στα πλήκτρα και το Όργανο σώπασε. Δε θυμόμουν άλλο...
Ο μοναχός κοιτούσε μακριά, πολύ μακριά. Τα μάτια του μαρτυρούσαν την αγωνία ενός πνεύματος που ξυπνάει απότομα από ένα ψεύτικο ύπνο κι αντικρίζει το ανθρώπινο ιδανικό του που ίσως έχει χάσει για πάντα. Αστραφτερά σπανιόλικα μάτια κάτω από φρύδια που άρχιζαν κιόλας να ασπρίζουν. Μάτια έξυπνα, παθιασμένα, μαχητικά ως τα έσχατα... Όταν το όργανο έπαψε να κλαίει, βγήκε δίχως λέξη και χάθηκε στη σκάλα.
Ο οργανίστας φώναξε: "Έτσι είναι πάντα του!" και γελούσε ήρεμα, κουτά, δίχως να καταλαβαίνει αυτό που είχε συμβεί..."
Από το βιβλίο της Μαρσέλ Ωκλαίρ "ΛΟΡΚΑ", εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, 1976.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου