"ΤΟ ΛΑΘΟΣ" από τον συγγραφέα, ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 23.9.2020)

 ..............................................................

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

από τον συγγραφέα, ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 23.9.2020) 

«Μα, πώς γίνεται;» αναρωτιόταν ύστερα από χρόνια. «Αφού είναι παραπάνω από σίγουρο ότι η απόφαση που πήρα τότε ήταν σωστή. Όλη εκείνη η κατάσταση ήταν από την αρχή της ένα μεγάλο λάθος, δεν έβγαζε πουθενά, έπρεπε να κοπεί με το μαχαίρι. Κι εγώ βρήκα το κουράγιο να το κάνω. 

»Βέβαια, πόνεσα πολύ, νύχτες πολλές ξαγρύπνησα σε μουσκεμένο μαξιλάρι, δαγκώνοντας ένα στυφό κυπαρισσόμηλο. Ακόμα και σε μεθόδους αυθυποβολής κατέφυγα, γιατί μπορεί το σωστό να είναι αυτονόητο, δύσκολα όμως επικρατεί και εδραιώνεται από μόνο του. 

»Τα κατάφερα όμως. Τα πήγα καλά. Το αποδεικνύει, άλλωστε, αυτό η κατοπινή μου πορεία, που ο οποιοσδήποτε θα την χαρακτήριζε τουλάχιστον ως αξιοπρεπή, αν όχι επιτυχημένη.

»Όμως, επειδή τώρα πια έχω την μάταιη πολυτέλεια να είμαι όλο και πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου, θα παραδεχτώ ότι ο κατά τα άλλα ισορροπημένος και νουνεχής τρόπος που από ένα σημείο και μετά επέλεξα να ζήσω ήταν, πώς να το πω, “τετράγωνος”, “μετρήσιμος”, είχε την σταθερή θερμοκρασία ενός τεχνητά θερμαινόμενου χώρου. Έλειπε εκείνη η απόκρημνη χαρά, η κινδυνώδης αφέλεια, ο γλυκασμός, τέλος πάντων, που συνόδευε το με τόσο κόπο αρνηθέν λάθος. 

»Γνώριζα όμως ότι αυτά τα πολύχρωμα και ελκυστικά ήταν στην πραγματικότητα παρασιτικά ζιζάνια, συχνά δηλητηριώδη, όπως τα αγριολούλουδα, ας πούμε, που μπορεί να ομορφαίνουν ένα λιβάδι, στην πραγματικότητα όμως είναι επιβλαβή για κάθε είδους σπορά και καλλιέργεια, και πρέπει να ξεριζωθούν.

»Γι’ αυτό και απορώ τώρα μαζί μου που, ύστερα από τόσα χρόνια, όλο και πιο πολύ νοσταλγώ εκείνη την περίοδο του λάθους μου. Τόσο που, συχνά, σε στιγμές αδυναμίας (ναι – πληθαίνουν, πληθαίνουν διαρκώς αυτές) σκέφτομαι πως ίσως και να ήταν λάθος που του έκλεισα την πόρτα τότε, βγήκα απ’ τις ράγες του, πήρα άλλον δρόμο – τον σωστό. Το αν είναι σωστός ή όχι ο οποιοσδήποτε δρόμος φαίνεται από το πού τελικά οδηγεί. Κι εγώ δεν θα δω ποτέ πού έβγαζε εκείνο το επικίνδυνο μονοπάτι. Είναι πλέον μια ακυρωθείσα πιθανότητα για μένα – σ’ αυτή την ηλικία δεν μπορεί κανείς να επανορθώσει ή να σώσει οτιδήποτε. Τα πράγματα έχουν συντελεστεί οριστικά. Και αμετάκλητα.

»Αν, όμως; Αν…;

»Με βασανίζει πολύ αυτό το “αν”. Το αυθαίρετο “αν”. Ένα “αν” που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να είναι τόσο επίμονο, τόσο ισχυρό, τόσο επώδυνο. Απλώνει μέσα μου και με φαρμακώνει. Και μη ρωτήσετε πώς γίνεται το σε τελική ανάλυση ανυπόστατο, μια τόσο αβέβαιη πιθανότητα, να αποδεικνύεται πιο ισχυρή από την κατά γενική ομολογία αξιοπρεπή πραγματικότητα μου, Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ – πώς γίνεται; 

»Γίνεται, όμως. Γίνεται. Το ξέρω επειδή το ζω, αν μπορεί να θεωρηθεί ζωή αυτή η αναμονή του τέλους στην ασφάλεια του θερμοκηπίου μου. Όπως ξέρω καλά ότι με αυτή τη θλίψη θα φύγω. Μ’ αυτόν τον καημό…»