............................................................
Xαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;
του Ανδρέα Ζαμπούκα
(protagon.gr, 10/8/2014)
Xαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;
του Ανδρέα Ζαμπούκα
(protagon.gr, 10/8/2014)
Γιατί χαμογελάς όταν στο ζητά η εξουσία; Ή όταν
θέλεις να δικαιολογήσεις ιδεολογίες, δόγματα, θρησκείες και δοξασίες;
Είσαι πάντα επιδειξίας και αλαζόνας μπροστά στην αυθεντία που η
ανωριμότητά σου σε σπρώχνει να την προσεγγίσεις. Χαμογελάς υποτακτικά
και με δόσεις φιλαρέσκειας, «υπογράφοντας» δηλώσεις μετάνοιας, όπου
βρεις και όπου σου τις ζητήσουν.
Έτυχε να ρίχνω πάλι ματιές στον Χρόνη Μίσσιο τη μέρα που ο Τσίπρας πήγε στο Άγιον Όρος. Άτιμη συγκυρία, γιατί μου έφερε στο μυαλό συνειρμούς και διλήμματα.
Ο Μίσσιος πέθανε τον Νοέμβριο του 2012. Τι ιδιαίτερο είχε; Ήταν αριστερός που βίωσε την διάττουσα τροχιά της ουτοπίας και δεν τη διάβασε στα «ευαγγέλια» των θεωρητικών. Ο κύκλος της επαναστατικής του ζωής άρχισε από τη γνήσια λαϊκότητα της καταγωγής του, συνεχίστηκε με το όραμα του δίκαιου κόσμου, πήρε τη φόρμα του μέσα στις φυλακές και στα ξερονήσια και κατέληξε στα σπουδαία βιβλία του, αποστάγματα ανθρωπισμού και λαϊκής σοφίας. Να, λοιπόν, ένας αριστερός. Μάγκας, γενναίος, επαναστάτης και απόλυτα αληθινός!
O Μίσσιος και πολλοί άλλοι καβάλησαν την ιδεολογία, πάλεψαν να τη ζήσουν χαμογελώντας ελεύθερα από πάθος, και όταν το όχημα σκούριασε είχαν το θάρρος να το πετάξουν στα βράχια. Αυτός και άλλοι που δεν μίλησαν ποτέ (λίγοι απέμειναν πλέον στη ζωή), βίωσαν την αριστερά και την πήραν μαζί τους για πάντα. Από την άλλη μεριά, δεξιοί και «εθνοπατριώτες» έζησαν το άλλο όραμα και μαζί με την ίδια γενιά των αριστερών, χάθηκαν με τις εμπειρίες τους.
Με λίγα λόγια, κάθε ιδεολογία υπάρχει όσο υπάρχουν οι άνθρωποι που τη βιώνουν. Κάποτε τελειώνει η προσπάθεια και μένουν μόνο οι λέξεις, καλό όργανο προπαγάνδας και ψεύδους στα χέρια των πονηρών. Δεν ξέρω πόσο υπερβολικός είμαι, αλλά δεν εμπιστεύομαι πια τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν λέξεις που άδειασαν από νοήματα. Ξέρω ότι το κάνουν από δειλία αλλά είναι το ίδιο αναξιόπιστοι με τους πονηρούς.
Για σκέψου, λοιπόν, τι κάνουν οι εξουσίες για να χειριστούν τις «κρίσιμες μάζες». Μιλούν πάντα σοβαρά για αστεία πράγματα και μετά τους ζητούν να χαμογελάσουν. Ο άθεος Τσίπρας μεταλλάσσεται σε «σοβαρό» θεματοφύλακα των ιερών παραδόσεων κι ο «μποέμ» Σαμαράς προσποιείται την «εθνοπροοδευτική» αμερικάνικη καρικατούρα. Και οι δύο, όμως, «χαμογελούν» από ιδεολογική «σοβαρότητα», επαιτώντας και το συναινετικό χαμόγελο των άλλων. Αλλά στην πραγματικότητα, ούτε δεξιά υπάρχει πια που εκσυγχρονίζεται, ούτε αριστερά που λογικεύεται. Πουκάμισα αδειανά οι ιδεολογίες για κορόιδα και αφελείς. Κρυμμένα τα «κουφάρια» τους μέσα στο σπίτι των κομμάτων, για να εισπράττουν παράνομα τη «σύνταξή» τους...
Κι αντί να σπάσουν τα δεσμά των μαζών που πρόκειται να σιγοντάρουν την εκλογή τους, αντί να ξυπνήσουν από τον λήθαργο το ιδιότυπο ελληνικό λούμπεν, το σπρώχνουν ακόμα πιο βαθιά στη σήψη και στην παραπλάνηση.
Η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να στηρίζεται σε μία και μοναδική ιδεολογία, τον ανθρωπισμό. Γιατί ανθρωπισμός σημαίνει παιδεία, δικαιώματα, ώριμες συνειδήσεις και πάνω απ΄όλα ευθύνη του ανθρώπου απέναντι στη συλλογικότητα της ζωής του. Ο εθνοκρατισμός και ο σοσιαλισμός γραφικές εκφάνσεις του ανθρωπισμού ήταν που απέτυχαν. Με πόση σοβαροφάνεια πια θα υποκρινόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα; Γιατί δεν σταματάμε πια να δουλευόμαστε μεταξύ μας; Γιατί προσπαθούμε να πείσουμε τον «τοξικομανή» της ευμάρειας ότι θα του εξασφαλίσουμε περισσότερες «δόσεις» μέσα από τα σκιάχτρα του παρελθόντος;
Τον Χρόνη Μίσσιο θα τον ανοίγω πιο συχνά. Γιατί εκεί μέσα βρίσκω, ολόιδιους, όλους αυτούς τους «χαμογελαστούς» μουρτζούφληδες που στρατεύονται στη σοβαροφάνεια της «αριστεράς», του «πατριωτισμού», του καταναλωτισμού, του πνευματικού ναρκισσισμού (μεγάλη μάστιγα…) και του κάθε κομφορμισμού που δίνει «μάσκες να γυρνούν, στο καρναβάλι ετούτο». Όλους αυτούς που ζητούν πάντα «από τον παρία, τον “Σαλονικιό”, που χρόνια και χρόνια προσπαθούν να εξοντώσουν, απλώς, αντί για δήλωση, να τους χαμογελά…»!
Έτυχε να ρίχνω πάλι ματιές στον Χρόνη Μίσσιο τη μέρα που ο Τσίπρας πήγε στο Άγιον Όρος. Άτιμη συγκυρία, γιατί μου έφερε στο μυαλό συνειρμούς και διλήμματα.
Ο Μίσσιος πέθανε τον Νοέμβριο του 2012. Τι ιδιαίτερο είχε; Ήταν αριστερός που βίωσε την διάττουσα τροχιά της ουτοπίας και δεν τη διάβασε στα «ευαγγέλια» των θεωρητικών. Ο κύκλος της επαναστατικής του ζωής άρχισε από τη γνήσια λαϊκότητα της καταγωγής του, συνεχίστηκε με το όραμα του δίκαιου κόσμου, πήρε τη φόρμα του μέσα στις φυλακές και στα ξερονήσια και κατέληξε στα σπουδαία βιβλία του, αποστάγματα ανθρωπισμού και λαϊκής σοφίας. Να, λοιπόν, ένας αριστερός. Μάγκας, γενναίος, επαναστάτης και απόλυτα αληθινός!
O Μίσσιος και πολλοί άλλοι καβάλησαν την ιδεολογία, πάλεψαν να τη ζήσουν χαμογελώντας ελεύθερα από πάθος, και όταν το όχημα σκούριασε είχαν το θάρρος να το πετάξουν στα βράχια. Αυτός και άλλοι που δεν μίλησαν ποτέ (λίγοι απέμειναν πλέον στη ζωή), βίωσαν την αριστερά και την πήραν μαζί τους για πάντα. Από την άλλη μεριά, δεξιοί και «εθνοπατριώτες» έζησαν το άλλο όραμα και μαζί με την ίδια γενιά των αριστερών, χάθηκαν με τις εμπειρίες τους.
Με λίγα λόγια, κάθε ιδεολογία υπάρχει όσο υπάρχουν οι άνθρωποι που τη βιώνουν. Κάποτε τελειώνει η προσπάθεια και μένουν μόνο οι λέξεις, καλό όργανο προπαγάνδας και ψεύδους στα χέρια των πονηρών. Δεν ξέρω πόσο υπερβολικός είμαι, αλλά δεν εμπιστεύομαι πια τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν λέξεις που άδειασαν από νοήματα. Ξέρω ότι το κάνουν από δειλία αλλά είναι το ίδιο αναξιόπιστοι με τους πονηρούς.
Για σκέψου, λοιπόν, τι κάνουν οι εξουσίες για να χειριστούν τις «κρίσιμες μάζες». Μιλούν πάντα σοβαρά για αστεία πράγματα και μετά τους ζητούν να χαμογελάσουν. Ο άθεος Τσίπρας μεταλλάσσεται σε «σοβαρό» θεματοφύλακα των ιερών παραδόσεων κι ο «μποέμ» Σαμαράς προσποιείται την «εθνοπροοδευτική» αμερικάνικη καρικατούρα. Και οι δύο, όμως, «χαμογελούν» από ιδεολογική «σοβαρότητα», επαιτώντας και το συναινετικό χαμόγελο των άλλων. Αλλά στην πραγματικότητα, ούτε δεξιά υπάρχει πια που εκσυγχρονίζεται, ούτε αριστερά που λογικεύεται. Πουκάμισα αδειανά οι ιδεολογίες για κορόιδα και αφελείς. Κρυμμένα τα «κουφάρια» τους μέσα στο σπίτι των κομμάτων, για να εισπράττουν παράνομα τη «σύνταξή» τους...
Κι αντί να σπάσουν τα δεσμά των μαζών που πρόκειται να σιγοντάρουν την εκλογή τους, αντί να ξυπνήσουν από τον λήθαργο το ιδιότυπο ελληνικό λούμπεν, το σπρώχνουν ακόμα πιο βαθιά στη σήψη και στην παραπλάνηση.
Η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να στηρίζεται σε μία και μοναδική ιδεολογία, τον ανθρωπισμό. Γιατί ανθρωπισμός σημαίνει παιδεία, δικαιώματα, ώριμες συνειδήσεις και πάνω απ΄όλα ευθύνη του ανθρώπου απέναντι στη συλλογικότητα της ζωής του. Ο εθνοκρατισμός και ο σοσιαλισμός γραφικές εκφάνσεις του ανθρωπισμού ήταν που απέτυχαν. Με πόση σοβαροφάνεια πια θα υποκρινόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα; Γιατί δεν σταματάμε πια να δουλευόμαστε μεταξύ μας; Γιατί προσπαθούμε να πείσουμε τον «τοξικομανή» της ευμάρειας ότι θα του εξασφαλίσουμε περισσότερες «δόσεις» μέσα από τα σκιάχτρα του παρελθόντος;
Τον Χρόνη Μίσσιο θα τον ανοίγω πιο συχνά. Γιατί εκεί μέσα βρίσκω, ολόιδιους, όλους αυτούς τους «χαμογελαστούς» μουρτζούφληδες που στρατεύονται στη σοβαροφάνεια της «αριστεράς», του «πατριωτισμού», του καταναλωτισμού, του πνευματικού ναρκισσισμού (μεγάλη μάστιγα…) και του κάθε κομφορμισμού που δίνει «μάσκες να γυρνούν, στο καρναβάλι ετούτο». Όλους αυτούς που ζητούν πάντα «από τον παρία, τον “Σαλονικιό”, που χρόνια και χρόνια προσπαθούν να εξοντώσουν, απλώς, αντί για δήλωση, να τους χαμογελά…»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου