"Στο Παρίσι να βγάλουμε τα μάτια μας" Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31/08/14)

...........................................................

Στο Παρίσι να βγάλουμε τα μάτια μας

 Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή*

"Εφημερίδα των Συντακτών", 31/08/14 

Αν στη σύσκεψη που είχε ο πρωθυπουργός με τους υπουργούς που θα βρεθούν στο Παρίσι για συνάντηση με τους δανειστές συνέστησε να εργαστούν «ως ομάδα», τέτοια παρατήρηση δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν δεν ήξερε πως οι ταξιδιώτες έχουν ξεχωριστές θέσεις κατά την αναχώρηση και ξεχωριστές αξιολογήσεις των αποτελεσμάτων τους κατά την επιστροφή. Αν ο κύριος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προχώρησε, στη διάρκεια της ίδιας σύκεψης, σε προτροπές ισχυρής προώθησης των επιλογών της χώρας στον τομέα της εργασίας, αυτή η προστακτική είχε προσωπική απόχρωση: είναι γνωστό πως υπάρχουν απέχθειες μεταξύ της κυβερνητικής κορυφής και της υπουργικής βάσης.

Χειρότερο είναι ότι υπάρχει καχυποψία, δυσπιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ υπουργών που οφείλουν να συνεργάζονται, οι οποίες εκδηλώνονται ενώπιον συνεργατών των μεν και των δε, ενώ θα μπορούσαν να λέγονται πίσω από κλειστές πόρτες. Οχι για λόγους ευγένειας, όχι για σεβασμό του ενός προς τον άλλο, αλλά προς αποφυγή ενίσχυσης μιας αντιπαλότητας, που είναι φυσικό να βαίνει αυξανόμενη και να παραμένει ως προτεραιότητα. Σε αυτό το περιβάλλον, οι συνεργάτες των υπουργών δαπανούν χρόνο για την ανάπτυξη και διατήρηση πλεονεκτημάτων, κομματικών και προσωπικών. Να ο λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός επεμβαίνει στην καθημερινότητα της υπουργικής βάσης και αναθέτει στους άμεσους και προσωπικούς συνεργάτες του να λειτουργούν επιβοηθητικά ή και πυροσβεστικά. Θα έλεγε κανείς πως υπάρχει ένα πρωθυπουργικό δυναμικό που δαπανά χρόνο για «παρα-υπουργικά» καθήκοντα.

Αυτά τα καθήκοντα έχουν τις δικές τους εγγενείς παρενέργειες. Η πρώτη είναι πως προσπαθούν να διορθώσουν λάθη, αστοχίες, υπόγειες αποκλίσεις. Να διορθώσουν, παρόλο που δεν είναι γνωστό ποια η έκταση του λάθους, πού είναι το χαρτί όπου αποτυπώθηκε το λάθος ώστε να βρεθεί η αιτία του λάθους, έτσι που δεν αναρωτιέται κανείς αν η διόρθωση –αμφίβολη και δαπανηρή– αξίζει τον κόπο ή η εξαρχής δημιουργία νέου σχεδίου είναι προτιμότερη. Η δεύτερη είναι πως οι εξυπηρετήσεις κοινωνικών ομάδων, δηλαδή ψηφοφόρων, προκαλούν οχλαγωγία, που καταπνίγει κάθε λογική. Η τρίτη είναι πως η ατιμωρησία και η συγκάλυψη των «ειδικών» που η ειδικότητά τους κατέληξε σε απαράδεκτο λάθος, δεν επιτρέπουν να καταλάβει κανείς τι έγινε, τι δεν πρέπει να ξαναγίνει, ποιοι είναι οι «ειδικοί» που πρέπει να μπουν σε μαύρη λίστα, ώστε να μην έχουν νέες δυνατότητες καταστροφής.

Αντίθετα, για το κοινώς λεγόμενο «αγγούρι» που άφησαν, έχουν λάβει προβιβασμό ή παραμένουν στους καθηγητικούς θώκους τους για να διδάξουν την «επιστήμη» τους στη νέα γενιά. Λογικό να απεχθάνονται όποια αξιολόγηση. Η τέταρτη παρενέργεια είναι πως τα «παρα-υπουργικά» καθήκοντα έχουν παράπλευρους απόηχους, ο σπουδαιότερος των οποίων είναι η στροφή αρκετών συνεργατών προς αυτή την εξουσία και ο προσεκτικός, αλλά ουσιαστικός, παραμερισμός της θεσμικής υπουργικής εξουσίας. Κοντολογίς, σε αυτό το περιβάλλον, οι συνεργάτες προετοιμάζουν το μέλλον τους με άτσαλες όσο και χειρουργικές κινήσεις, που μπορεί να μην υπονομεύουν τον ίδιο τον υπουργό, υπονομεύουν όμως τη λεγόμενη «κοινή προσπάθεια», όσο ελάχιστη και αν είναι. Με άλλα λόγια, σε τέτοια «παράγκα», ο ένας βγάζει το μάτι του άλλου.

Δεν είναι βέβαιο πως όσα προηγήθηκαν περιγράφουν επαρκώς την παρούσα κατάσταση. Ούτε είναι αναγκαίο να δαπανήσει κανείς φαιά ουσία για λεπτομερέστερη ανάλυση. Αρκεί να διατρέξει εν τάχει τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο για να πεισθεί πως το κυβερνητικό ασκέρι -υπουργικό και «παρα-υπουργικό»- είναι ένα «ρεμπέτ-ασκέρ». Και αν αυτός ο προσδιορισμός είναι υπερβολικός, τότε να πούμε πως είναι «χαλασμένη προπαίδεια», όρος που σημαίνει –για όσους δεν τον έχουν προσέξει, ως θα όφειλαν- ότι το 5 επί 5 δεν πρόκειται ποτέ να κάνει 25. Πάμε λοιπόν στο Παρίσι για να βγάλουμε τα μάτια μας –εκείνα που δεν έχουμε βγάλει ακόμα- και θα επιστρέψουν οι ταξιδιώτες για να επιβεβαιώσουν την «χαλασμένη προπαίδεια», εξηγώντας υπουργικώς, «παρα-υπουργικώς» και καθηγητικώς ότι 5 επί 5 δεν κάνει 25. Τέτοια επιτυχία στο Παρίσι δεν αναβάλλεται!

…………………………………………………………………………..

* Συγγραφέας