"Ο κοινοβουλευτισμός ως εμπόρευμα" Του Πέτρου Θ. Πιζάνια* ("Εφημερίδα των Συντακτών" 27/08/14)

.......................................................

Ο κοινοβουλευτισμός ως εμπόρευμα

 Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*

"Εφημερίδα των Συντακτών" 27/08/14 

    

Στα χρόνια της κρίσης και των συνοδευτικών μνημονίων, έχουν πουληθεί, είτε χαριστεί, είτε απαξιωθεί πολλά περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους, δηλαδή δημόσια αγαθά από τα οποία κανένα δεν ενέπιπτε στον θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας. Ομως μετατράπηκαν διά της άμεσης πώλησης ή της δωρεάν παραχώρησης σε ατομική ιδιοκτησία, όπως και με την καταστροφή δημόσιου πλούτου ενισχύθηκε θεαματικά η ατομική ιδιοκτησία διαφόρων. Αυτοί οι «διάφοροι» ωφελημένοι ανήκουν σε τρεις κατηγορίες: είναι οι κάτοχοι του παρασιτικού πλούτου, Ελληνες και οι συνεταίροι τους ξένοι (εργολάβοι, καναλάρχες, εφοπλιστές και πρόεδροι ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, λαθρέμποροι, προμηθευτές οπλισμού, τραπεζίτες)∙ ωφελημένα είναι επίσης διεθνή χρηματοπιστωτικά κεφάλαια που κέρδισαν ανέλπιστα εντυπωσιακά ποσοστά κέρδους με το PSI και με άλλους τρόπους, κέρδη τα οποία αφαιρέθηκαν από τα αποθεματικά κεφάλαια ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, πανεπιστημίων κ.ά.∙ τέλος, έχουν κερδίσει κράτη με έμμεσο τρόπο, ιδίως η Γερμανία και οι δορυφόροι της. Δεν θα προσθέσω τους παρελκόμενους επιτήδειους που επωφελούνται από τα μνημόνια για να μην καταβάλλουν τους μισθούς και τις ασφαλιστικές εισφορές, ούτε εκείνους που απασχολούν προσωπικό με όρους οιονεί δουλοπαροικίας. Ολα τα παραπάνω πληρώνονται από τη σχετική ή και απόλυτη αποπτώχευση του 70% περίπου του ελληνικού πληθυσμού. Μια ματιά στους επίσημους αριθμούς μπορεί να πείσει και τον πλέον δύσπιστο, πόσο μάλλον η γνώση των πραγματικών δεδομένων.

Ολα αυτά είναι τόσο επιθετικά, τόσο άγρια αδηφάγα, ώστε μαγνητίζουν τη σκέψη στον υλικό πλούτο που χάνεται επειδή περνάει από τα χέρια πολλών σε πορτοφόλια λίγων, παροξύνοντας κοινωνικές ανισότητες σε κατακλυσμιαίο βάθος, καθιστώντας τες δηλαδή απολύτως καταστροφικές. Ομως ας κάνουμε μερικά βήματα πίσω απ’ αυτόν τον ζόφο. Κατ’ αρχήν πολλές από αυτές τις πωλήσεις μπορεί να είναι νομικά ανακλητές ή να ακυρωθούν de facto με τη μέθοδο του διοικητικού (φορολογικού, πολεοδομικού κ.λπ.) ελέγχου –εφόσον βεβαίως θα έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως είναι γνωστό, όλα αυτά τα ωφελούμενα σήμερα αρπακτικά παράσιτα είναι έκθετα σε πάμπολλες παραβάσεις κάθε είδους. Αν πάλι η κυβέρνηση δεν αλλάξει, τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, οπότε η εκποίηση του δημόσιου πλούτου θα έχει μικρή σημασία σε σχέση με τις περαιτέρω κοινωνικές καταστροφές.

Αυτό που νομίζω ότι πρέπει να διερωτηθούμε σήμερα είναι το ακόλουθο: Τι ακριβώς πουλιέται, για παράδειγμα, μαζί με το παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού (80 ευρώ το τ.μ.) ή τι δωρίζει η κυβέρνηση στους καναλάρχες, τι προσφέρει στους τραπεζίτες (σχεδόν δωρεάν) και γενικώς στους προνομιούχους αγοραστές; Μόνο γη ή μόνο συχνότητες ή μόνο σχεδόν δωρεάν δανεισμό; Ας σκεφτούμε συγκεκριμένα τη διαδικασία πωλήσεων δημόσιου πλούτου. Το ΔΝΤ, η γερμανική κυβέρνηση με τα δορυφορικά της κράτη, μαζί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που συγκυβερνούν την Ελλάδα απαιτούν ιδιωτικοποιήσεις με την ιδεολογική εκλογίκευση ότι έτσι θα μειωθούν τα έξοδα και θα αποπληρωθεί μέρος του χρέους. Επιχείρημα ανυπόστατο, αφού τα ποσά από τις πωλήσεις αποτελούν πολλοστημόριο του χρέους και των εξόδων. Εμπράκτως, οι όροι και οι εξευτελιστικές τιμές πώλησης των δημόσιων αγαθών σε παρασιτικούς κατά κανόνα κεφαλαιούχους ή ακόμη η δωρεάν παραχώρηση, όπως πρόσφατα με τις τηλεοπτικές συχνότητες, τα σχεδόν δωρεάν δάνεια στις τράπεζες που τα χρεώνονται οι πολίτες, οι ποικίλες φοροαπαλλαγές ή συγκαλύψεις φοροκλεφτών και τόσα άλλα δηλώνουν πως οι ιδιωτικοποιήσεις απλώς επιδιώκουν τη διεύρυνση της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας αλλά σε βάρος του κράτους και των πολιτών. Δηλαδή, αυτό που συγκαλυμμένα αποκαλούν διεύρυνση της αγοράς.

Ωστόσο, με κάθε παραχώρηση προνομίων, εξευτελιστική πώληση, σχεδόν δωρεάν δανεισμό των τραπεζών, συγκάλυψη οικονομικών παρανομιών κ.λπ. αποσπά η κυβέρνηση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και ένα κομμάτι της Ελληνικής Δημοκρατίας, το οποίο παραχωρεί στους πελάτες της ως αναπόσπαστο τμήμα του δημόσιου αγαθού που πουλάει, παραχωρεί ή χαρίζει. Το κομμάτι της Ελληνικής Δημοκρατίας που αποσπάται σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι πράξη την οποία επιλέγουν οι 155 βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ενίοτε με ολίγους από ΔΗΜΑΡ. Και επιλέγουν ο καθένας ατομικά. Ετσι, οι εν λόγω κυβερνητικοί βουλευτές παύουν να λειτουργούν, όπως ορίζει το Σύνταγμα, ως αντιπρόσωποι του έθνους ή έστω μόνο των ψηφοφόρων τους, επειδή μετατρέπουν, και μάλιστα κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση, το λειτούργημα του βουλευτή σε εμπόρευμα έναντι προσωπικής ανταλλακτικής αξίας. Δεν έχει σημασία αν τα ανταλλάγματα δεν είναι εμπράγματα ή εγχρήματα (αν και μένει να το διαπιστώσουμε στο μέλλον). Σημασία έχει ότι ιδιωτικοποιούν με έμμεσο συγκαλυμμένο τρόπο την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, ο κάθε κυβερνητικός βουλευτής για λογαριασμό του και όλοι μαζί ως ομάδα κοινού συμφέροντος. Αυτή η ιδιωτικοποίηση είναι αποτέλεσμα της καταπάτησης δύο θεμελιωδών κανόνων της Δημοκρατίας: πρώτον, υποτάσσουν την ψήφο τους και κατ’ επέκταση το Κοινοβούλιο σε εντολές ξένων κυβερνήσεων, ομάδων, ακόμη και ατόμων που βρίσκονται έξω από τα όρια της λαϊκής κυριαρχίας όπως την ορίζει το Σύνταγμα∙ δεύτερον, νομιμοποιούν με την ψήφο τους τη δωρεάν ή σχεδόν χαριστική παραχώρηση δημόσιας περιουσίας έναντι προσωπικών ωφελημάτων (ανεξάρτητα εάν είναι υλικά ή όχι). Το γεγονός ότι στη συνέχεια διαρρηγνύουν τα ήδη κουρελιασμένα θεσμικά τους ράκη (ή σκίζουν τα καλτσόν τους), σε ακόμη μια παράσταση με τίτλο «Η διαφωνία των καραγκιόζηδων», δεν έχει σημασία. Ούτε φυσικά έχει κάποια σημασία ότι ο κ. Αντ. Σαμαράς εκδηλώνει αρχαιολογικά ενδιαφέροντα ελπίζοντας σε ένα υποκατάστατο ψήγμα πατριωτισμού με κανένα τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή κάποιου συγγενή του, τουλάχιστον.

Η «πολιτική οικονομία» της φαυλότητας στη χώρα μας, άκρως παγκοσμιοποιημένη και ευρωπαϊκή αφού την ενορχηστρώνουν και τη στηρίζουν το ΔΝΤ, οι γερμανικές ελίτ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εκτελεί η συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, δεν ασκεί λεηλασία μόνο στα ιδιωτικά εισοδήματα και τον δημόσιο πλούτο∙ δεν καταρρακώνει μόνο ένα ήδη προβληματικό κράτος προς όφελος της δικής τους επιβολής στον πληθυσμό, αλλά προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία εμπορεύονται τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και τις διαδικασίες του.

………………………………………………………………………..

* Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο