"Ενας ανώτατος άρχοντας παντός καιρού" Του Φώτη Παπούλια ("Εφημερίδα των Συντακτών" 28/07/14)

 ..............................................................

Ενας ανώτατος άρχοντας παντός καιρού

 

Του Φώτη Παπούλια

"Εφημερίδα των Συντακτών" 28/07/14

Η διαδρομή του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, από την αντίσταση στα Ιωάννινα, όταν ήταν 15 χρόνων, το υπουργείο Εξωτερικών και το στενό περιβάλλον του Ανδρέα μέχρι και την ορκωμοσία των μνημονιακών κυβερνήσεων.

     

Μια από τις βασικές αρχές του άλματος επί κοντώ, του οποίου αθλητής είχε υπάρξει ο Κ. Παπούλιας, ορίζει πως «ο παλμός του άλματος επί κοντώ απαιτεί παράλληλα προς την ταχύτητα στο sprint και τη δύναμη εκτινάξεως, μεγάλη δύναμη στους βραχίονες και τον κορμό, καθώς και επιδεξιότητα».

Χαρίσματα που ο Πρόεδος της Δημοκρατίας όχι μόνο ανέπτυξε αλλά και καλλιέργησε στην πολιτική του ζωή, η οποία, όπως ίδιος αρέσκεται να λέει, «ξεκίνησε όταν 14χρονος οργανώθηκε στην Αντίσταση», λίγο μικρός, αλλά έτσι ήταν εκείνη την εποχή, που τα παιδιά πήγαιναν στην Α΄ Δημοτικού τεσσάρων ετών, στο Μολυβδοσκέπαστο Ιωαννίνων, για τον γιο του βενιζελικού υποστράτηγου Γρ. Παπούλια.

Χρόνια μετά, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσσαλονίκη, με τη χώρα να στενάζει από το Μνημόνιο και τους πολίτες να διαδηλώνουν μπροστά του, προφανώς ξέχασε την αντιστασιακή του δράση και καταφέρθηκε εναντίον τους, λέγοντας «είναι ντροπή να με αποκαλούν προδότη, όταν εγώ πολέμησα από τα 15 μου για την πατρίδα».

Ουδέναν έπεισε, αλλά, εντάξει, η Δημοκρατία ενίοτε συγχωρεί τις ιστορικές παραλείψεις. Είναι βέβαιο ότι αν μπορούσε να διαλέξει όνομα, λίγο δύσκολα θα επέλεγε το βαπτιστικό του, Κάρολος, ιδέα του νονού του, στρατηγού Βλάχου, ο οποίος, όντας οπαδός του Καρλ Κάουτσκι, του έδωσε το όνομα του ειδώλου του. Από το δημοτικό της Πωγωνιανής και τη Ζωσιμαία Σχολή, βρέθηκε στην Αθήνα και στα Γυμνάσια Π. Φαλήρου και 7ου Παγκρατίου, σπούδασε νομικά σε Αθήνα και Μιλάνο και μετά στην Κολονία για σπουδές στο διεθνές δίκαιο.

Η αντιστασιακή του δράση στα χρόνια της δικτατορίας μέσα από τη συχνότητα της Ντόιτσε Βέλε δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τους μετέπειτα συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ. Για τους περισσότερους ήταν «ο άκαπνος και σιγουράκιας» και για άλλους «ο πονηρός Ηπειρώτης που κατάφερνε να επιβιώνει». Από το 1977 μέχρι το 2004 που εκλεγόταν βουλευτής Ιωαννίνων, μάλλον ήταν ο πλέον «άφωνος». Οσοι τον θυμούνται από εκείνη την ηρωική εποχή του Κινήματος, λένε πως «δεν τον είχαμε ακούσει να μιλά σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ή σε συνέδρια».

Κακές γλώσσες του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος επιμένουν ακόμα και σήμερα πως «ο Ανδρέας Παπανδρέου τον έκανε παρέα γιατί έλεγε ωραία ανέκδοτα» και γιατί «ποτέ δεν του χαλούσε χατίρι». Εξάλλου, μόνο τυχαία δεν τον εμπιστεύθηκε ως «δανειστή» του για το περίφημο, κατά τη Γιαννουπούλειο έκφραση, «κωλόσπιτο». Στην Ελληνική Δημοκρατία αυτή η ιδιότητα μέτρησε ιδιαίτερα… Οπως και οι στενές του σχέσεις με το καθεστώς εξουσίας «Μιμής και λοιπών φίλων», που του εξασφάλισε τη θέση του υπουργού Εξωτερικών και το διάστημα 1993-1996… Γεγονός που εξηγεί και τις «τυπικές έως κακές σχέσεις που είχε με τον Κ. Σημίτη».

Οσοι τον θυμούνται από τη θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών ισχυρίζονται ότι «ήταν ένας μάλλον καλός διπλωματικός υπάλληλος, εκτελεστής των εντολών του Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς πρωτοβουλίες και όραμα», αν και του αναγνωρίζουν την απόλυτα επιτυχημένη διαμεσολάβησή του για την αποχώρηση των εγκλωβισμένων μαχητών, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Αραφάτ, με ελληνικά πλοία από την Τρίπολη του Λιβάνου το 1983. «Ηξερε καλά τα Βαλκάνια», διατείνονται ακόμα και σήμερα πρώην στελέχη του ΥΠΕΞ, αλλά πάντα βάδιζε «by the book».

Xαμηλών τόνων, ευγενής, πάντα κοντά σε ισχυρούς φίλους, η αρχή της ιστορίας των Ιμίων θα τον βρει στη θέση του υπουργού Εξωτερικών. Ο διάδοχός του, και άσπονδος φίλος του, Θ. Πάγκαλος θα ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής της κρίσης. Στο ΠΑΣΟΚ ήταν γνωστό ότι «ο ένας δεν ήθελε να βλέπει τον άλλο» και στην τελετή παράδοσης – παραλαβής στο υπουργείο το σχόλιο ήταν «ο τσέλιγκας φεύγει, ο αμπελουργός έρχεται». «Τσέλιγκας», γιατί είναι γνωστή η ιστορία της διασημότερης ελληνικής στάνης, στην οποία μέτοχος είναι ο Κ. Παπούλιας…

Τον Δεκέμβριο του 2004, ο Κώστας Καραμανλής τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τότε στελέχη της Ν.Δ. θυμούνται ότι «δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερος κόπος για να αποδεχθεί την πρόταση», και αντίστοιχα οι του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονται πως «ακολούθησε το προηγούμενο του Κ. Στεφανόπουλου: και οι δύο ανασύρθηκαν από το πουθενά». Το βραχύ διάστημα της συγκατοίκησής του με τον «γιο του φίλου του» για όσους τον γνωρίζουν καλά μάλλον ήταν «από τα ευτυχέστερα της πολιτικής του καριέρας». Οχι πως «και με τους υπόλοιπους πρωθυπουργούς είχε κακές σχέσεις». Τον Φεβρουάριο του 2010 επανεξελέγη, τον ψήφισε το τότε ολόκληρο μνημονιακό μπλοκ, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ.

Υπογράφει μνημονιακούς νόμους, ορκίζει μνημονιακές κυβερνήσεις, ό,τι κάνει δηλαδή ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ηρώδου του Αττικού, ασχέτως αν ενίοτε προκαλεί το κοινό περί δημοκρατίας αίσθημα. Μάλλον καθόλου τυχαίο το ξέσπασμα της παλιάς του φίλης Σεμίνας Διγενή, όταν σε ανοιχτή επιστολή της του είχε γράψει «Σου έλεγα ότι μου θυμίζεις στο προφίλ τον Μ. Μπράντο στην “Ανταρσία” και γέλαγες, ακόμα Κάρολε μου τον θυμίζεις, αλλά στον “Νονό”…».

Παλιοί του φίλοι θυμούνται πως συνήθιζε να τους λέει: «Αν δεν φτάσω ψηλά, εκεί που θέλω, τότε θα γίνω τσέλιγκας». Μόνο που και ο «τσέλιγκας» από ψηλά ατενίζει τα χαμηλά, κύριε Πρόεδρε…