........................................................
Ενόσω υπάρχει πόλεμος ή Το ψωμί σε καιρό πολέμου
- Γράφτηκε από τον/την epohi
Tης Γιασµίν*
Όταν µεγαλώσω, θα ήθελα να ειδικευτώ στη µεταφυσική (ό,τι είναι πέρα από τη φύση) και ξέρετε γιατί; Γιατί νοµίζω πως η ίδια η Γάζα είναι πέρα από τη φύση, κι έχοντας αποκτήσει τόση εµπειρία πάνω στο θέµα απ’ τη ζωή µου εδώ, θα ήθελα να την µεταφέρω και στους άλλους.
Το προσφυγικό στρατόπεδο της Σουζαΐγια βρίσκεται πάντα στην καρδιά των γεγονότων. Κάθε φορά που οι δυνάµεις κατοχής εισβάλλουν στη Γάζα, αρχίζουν από εδώ. Όταν άρχισε ο πόλεµος, οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, επειδή η Σουζαΐγια θα δεχόταν επίθεση, ως συνήθως. Και τι πιο φυσικό απ’ το ν’ αφήσουµε κι εµείς το σπίτι µας;
Όλοι προσπαθούσαν να πείσουν τον πατέρα µου να εγκαταλείψει το σπίτι: τα αδέρφια µου τηλεφωνούσαν από την Αλγερία, οι θείοι µου απ’ την Αµερική και οι θείοι µου από την Άγκυρα… Όλος ο κόσµος τον παρακαλούσε, αλλά αυτός ήταν αµετάπειστος. ∆εν ήθελε να εγκαταλείψει τη Σουζαΐγια. Η µητέρα µου είχε ήδη αµπαλάρει όλα τα πράγµατα και επί τρεις µέρες ήµασταν επί ποδός, έτοιµοι για αναχώρηση. Θέλαµε να πάµε στο σπίτι της αδερφής µου, επειδή εκεί πέρα θα ήµασταν πιο ασφαλείς.
Μετά από εξαντλητικές συζητήσεις, τελικά συµφώνησε κι ο πατέρας µου λέγοντας: «Πάτε εσείς κι έρχοµαι κι εγώ». Πώς µπορούσαµε να φύγουµε και να τον αφήσουµε µόνο; Η µητέρα µου, σκεπτόµενη πονηρά, έφυγε κι άφησε το ψωµί εκεί…. Και ξέρετε τι αξία έχει το ψωµί σε καιρό πολέµου! Μόλις φτάσαµε στο σπίτι της αδερφής µου, του τηλεφώνησε: «Σαλµάν, ξεχάσαµε το ψωµί, φέρ’ το µας». Κι έτσι ο Σαλµάν έπεσε στην παγίδα: έφερε το ψωµί και δεν τον αφήσαµε να ξαναφύγει…
Το επόµενο πρωί ξυπνήσαµε από µια βόµβα φωσφόρου που γέµισε το δρόµο µε αναθυµιάσεις. Αρχίσαµε όλοι να κλαίµε…. ζεστά δάκρυα από το φώσφορο. Αλλά η βόµβα δεν ήταν τίποτα µπρος στους χλευασµούς του µπαµπά! «Σας το είχα πει ότι το καλύτερο που είχαµε να κάνουµε ήταν να µέναµε στο σπίτι µας! Πουθενά δεν είναι καλύτερα από το σπίτι σου!». Και συνέχισε έτσι…. Αυτό όµως που έριξε λάδι στη φωτιά, ήταν ότι καταστράφηκαν από τους βοµβαρδισµούς το τζαµί και το σπίτι δίπλα στο σπίτι της αδερφής µου. Φαντάζεστε, λοιπόν, την αντίδραση του µπαµπά. Ήθελε να επιστρέψουµε αµέσως στο σπίτι µας, στο στρατόπεδο. Αλλά πριν καλά-καλά τελειώσει τα λόγια του, κάποιος µας ειδοποίησε πως το διπλανό σπίτι από το δικό µας στη Σουζαΐγια βοµβαρδίστηκε κι η πρόσοψη του σπιτιού µας κατέρρευσε. Εκείνη τη στιγµή για πρώτη φορά, κοιτάξαµε όλοι τον πατέρα µου.
Μείναµε στης αδερφής µου. Ήτανε πια ξεκάθαρο σε όλους, πως, όπου κι αν βρίσκεται κανείς στη Γάζα, ενόσω υπάρχει πόλεµος, δεν µπορεί πουθενά να είναι σίγουρος.
Μετά τον πόλεµο άρχισα να περιποιούµαι τον εαυτό µου και να ντύνοµαι πάντα στην τρίχα, έτσι ώστε, αν πεθάνω, να πεθάνω τουλάχιστον όµορφη! Το µεγαλύτερο πρόβληµα, όµως, θα ήταν να πέσει πάνω µου οβίδα, γιατί τότε θα γίνω εκατό κοµµάτια, και, όσο να πεις, θα προτιµούσα να πεθάνω ολόκληρη!
Να, λοιπόν, πού βρίσκονται η Γάζα και τα όνειρά της: η µεγαλύτερη ευχή µας
έφτασε να ‘ναι το να πεθάνουµε έναν ωραίο θάνατο, κι όχι το να ζήσουµε µία ωραία ζωή!
* Από τη συνοικία Αλ Σουζάια (έτος γέννησης 1996).
Όταν µεγαλώσω, θα ήθελα να ειδικευτώ στη µεταφυσική (ό,τι είναι πέρα από τη φύση) και ξέρετε γιατί; Γιατί νοµίζω πως η ίδια η Γάζα είναι πέρα από τη φύση, κι έχοντας αποκτήσει τόση εµπειρία πάνω στο θέµα απ’ τη ζωή µου εδώ, θα ήθελα να την µεταφέρω και στους άλλους.
Το προσφυγικό στρατόπεδο της Σουζαΐγια βρίσκεται πάντα στην καρδιά των γεγονότων. Κάθε φορά που οι δυνάµεις κατοχής εισβάλλουν στη Γάζα, αρχίζουν από εδώ. Όταν άρχισε ο πόλεµος, οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, επειδή η Σουζαΐγια θα δεχόταν επίθεση, ως συνήθως. Και τι πιο φυσικό απ’ το ν’ αφήσουµε κι εµείς το σπίτι µας;
Όλοι προσπαθούσαν να πείσουν τον πατέρα µου να εγκαταλείψει το σπίτι: τα αδέρφια µου τηλεφωνούσαν από την Αλγερία, οι θείοι µου απ’ την Αµερική και οι θείοι µου από την Άγκυρα… Όλος ο κόσµος τον παρακαλούσε, αλλά αυτός ήταν αµετάπειστος. ∆εν ήθελε να εγκαταλείψει τη Σουζαΐγια. Η µητέρα µου είχε ήδη αµπαλάρει όλα τα πράγµατα και επί τρεις µέρες ήµασταν επί ποδός, έτοιµοι για αναχώρηση. Θέλαµε να πάµε στο σπίτι της αδερφής µου, επειδή εκεί πέρα θα ήµασταν πιο ασφαλείς.
Μετά από εξαντλητικές συζητήσεις, τελικά συµφώνησε κι ο πατέρας µου λέγοντας: «Πάτε εσείς κι έρχοµαι κι εγώ». Πώς µπορούσαµε να φύγουµε και να τον αφήσουµε µόνο; Η µητέρα µου, σκεπτόµενη πονηρά, έφυγε κι άφησε το ψωµί εκεί…. Και ξέρετε τι αξία έχει το ψωµί σε καιρό πολέµου! Μόλις φτάσαµε στο σπίτι της αδερφής µου, του τηλεφώνησε: «Σαλµάν, ξεχάσαµε το ψωµί, φέρ’ το µας». Κι έτσι ο Σαλµάν έπεσε στην παγίδα: έφερε το ψωµί και δεν τον αφήσαµε να ξαναφύγει…
Το επόµενο πρωί ξυπνήσαµε από µια βόµβα φωσφόρου που γέµισε το δρόµο µε αναθυµιάσεις. Αρχίσαµε όλοι να κλαίµε…. ζεστά δάκρυα από το φώσφορο. Αλλά η βόµβα δεν ήταν τίποτα µπρος στους χλευασµούς του µπαµπά! «Σας το είχα πει ότι το καλύτερο που είχαµε να κάνουµε ήταν να µέναµε στο σπίτι µας! Πουθενά δεν είναι καλύτερα από το σπίτι σου!». Και συνέχισε έτσι…. Αυτό όµως που έριξε λάδι στη φωτιά, ήταν ότι καταστράφηκαν από τους βοµβαρδισµούς το τζαµί και το σπίτι δίπλα στο σπίτι της αδερφής µου. Φαντάζεστε, λοιπόν, την αντίδραση του µπαµπά. Ήθελε να επιστρέψουµε αµέσως στο σπίτι µας, στο στρατόπεδο. Αλλά πριν καλά-καλά τελειώσει τα λόγια του, κάποιος µας ειδοποίησε πως το διπλανό σπίτι από το δικό µας στη Σουζαΐγια βοµβαρδίστηκε κι η πρόσοψη του σπιτιού µας κατέρρευσε. Εκείνη τη στιγµή για πρώτη φορά, κοιτάξαµε όλοι τον πατέρα µου.
Μείναµε στης αδερφής µου. Ήτανε πια ξεκάθαρο σε όλους, πως, όπου κι αν βρίσκεται κανείς στη Γάζα, ενόσω υπάρχει πόλεµος, δεν µπορεί πουθενά να είναι σίγουρος.
Μετά τον πόλεµο άρχισα να περιποιούµαι τον εαυτό µου και να ντύνοµαι πάντα στην τρίχα, έτσι ώστε, αν πεθάνω, να πεθάνω τουλάχιστον όµορφη! Το µεγαλύτερο πρόβληµα, όµως, θα ήταν να πέσει πάνω µου οβίδα, γιατί τότε θα γίνω εκατό κοµµάτια, και, όσο να πεις, θα προτιµούσα να πεθάνω ολόκληρη!
Να, λοιπόν, πού βρίσκονται η Γάζα και τα όνειρά της: η µεγαλύτερη ευχή µας
έφτασε να ‘ναι το να πεθάνουµε έναν ωραίο θάνατο, κι όχι το να ζήσουµε µία ωραία ζωή!
* Από τη συνοικία Αλ Σουζάια (έτος γέννησης 1996).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου