"Επιτάσσεται η ανέχεια;" Tου Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 8/2/2013)

..................................................

Επιτάσσεται η ανέχεια; Tου Παντελη Μπουκαλα To μετρό; Απλό είναι: επιτάσσεται, παρά τη  διαφωνία του τρίτου συγκυβερνώντος. Οι  ναυτεργάτες; Εδώ είναι κάπως πιο  πολύπλοκα τα πράγματα, αλλά στο τέλος  βρίσκεται λύση: επιστρατεύονται, παρά τη δια-  φωνία, και πάλι, του τρίτου συγκυβερνώ- ντος, της ΔΗΜΑΡ, που βλέπει τα χαρακτηρι- στικά της να αλλοιώνονται, όσο συσσωρεύει τις  αμήχανες και αλυσιτελείς διαφοροποιήσεις της.  Οι άλλοι δύο, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, έχουν πείρα σε  αυτά. Δεν αγχώνονται ιδιαίτερα. Η φτώχεια όμως; Επιτάσσεται η  φτώχεια; Επιστρατεύεται η ανέχεια; Δυστυχώς,  αυτό δεν το πρόβλεψαν οι νόμοι και οι προ- φήτες. Και η ανέχεια μεγαλώνει. Καθημε- ρινά. Κατά πλάτος και κατά βάθος. Ποιος  συγγενής, ποιος φίλος ή συνάδελφος  δεν σου παραπονιέται πως τα μετράει πια  τρεις και τέσσερις φορές και πάλι δεν του  βγαίνουν; Ποιος δεν σου μεταδίδει ακέραιη τη  θλίψη του μιλώντας για απόλυση, για εθελουσία,  για δύο, άντε τρία μεροκάματα τη βδομάδα,  για το πετσόκομμα του μισθού ή της σύνταξής   του, για τις τιμές που μόνο στα χαρτιά πέφτουν  και όχι στο ταμείο, για τη λερναία ύδρα των χαρα- τσιών; Ποιος δεν σου λέει πως δύσκολα τα βγάζει  πέρα, ακόμα κι αν άλλαξε ριζικά τον τρόπο της  ζωής του κόβοντας τις πολυτέλειες,  και τον κινηματογράφο ανάμεσά τους, και το  γήπεδο, το θέατρο, τα βιβλία, τη σαββατιάτικη  βόλτα, τα φροντιστήρια των παιδιών, την μπάλα  τους στο πέντε επί πέντε, τη γιορτή των γενε- θλίων, το δεύτερο αναμμένο φως («εντάξει,  φέγγει και η τηλεόραση»), τα πολλά τηλεφω- νήματα σε γνωστούς και φίλους, ιδίως με  το κινητό; Ποιος, όποια κι αν είναι η  δουλειά του (γιατρός του ΕΣΥ, δάσκαλος  ή καθηγητής, μόνιμος του στρατού, οικο- δόμος, τζακάς, οδοντίατρος, διορθωτής,  μεταφραστής, ηθοποιός, δημοσιογράφος,  ψιλικατζής, μανάβης, φούρναρης, κουρέ- ας, αγρότης, σιδεράς...) δεν έχει το μικρό  του δράμα να σου πει, να σε προλάβει πριν α ρχίσεις να του λες εσύ το δικό του; Χιλιάδες τέτοια μικρά δράματα συνέρ- ρευσαν προχθές (ή μάλλον «συνωστίστη- καν», αφού βρήκε την ώρα η λέξη αυτή η ση- μαδεμένη να πάρει την εκδίκησή της εισ- δύοντας σε τίτλους και ρεπορτάζ) κάτω από το  υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, παρωθημένα  από το ίδιο όραμα: μια σακούλα  πορτοκάλια ή μανταρίνια ή πατάτες ή χόρ- τα ή... Δώρο από την Πανελλαδική  Ομοσπονδία Παραγωγών Λαϊκών Αγορών. Ενα  δώρο που ένα-δυο χρόνια πριν θα το μετρού- σαμε όλοι μας σαν κάτι λιγότερο από πουκάμισο  αδειανό και θα το προσπερνούσαμε όχι  απλώς αδιάφοροι, αλλά θυμωμένοι γα την προσ- βολή. Μα όχι πια. Οχι. Δεν ζούμε Κατοχή, κι ας μην προσβάλ- λουμε με τις κατοχολογικές κορώνες μας  όσους έζησαν την Κατοχή και την άντεξαν.  Ούτε χούντα ζούμε, κι ας μην προσβάλ- λουμε με τις ρητορικές υπερβολές μας  όσους την πολέμησαν. Τα πράγματα είναι  δύσκολα έτσι κι αλλιώς. Το φανέρωσε αυτό,   ακόμα και σε όσους έκαναν ότι δεν το  βλέπουν, η φωτογραφία των απλωμένων   χεριών για μια σακούλα κηπευτικά. Κι εδώ  δεν μπορεί να κάνει τίποτα το φωτοσόπ.