"Νόστος" (απόσπασμα) - ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη ("ΑΥΓΗ", 28/12/2012)

....................................................

Νόστος (απόσπασμα)

Κι' όταν όλα πια έχουν γίνει όπως μας τα προείπαν
Και δεν απομένει παρά να ξαναγίνουν πάλι
Με τη σειρά τους, το αίμα να χυθεί
Να πλυθεί να ξαναχυθεί, να πλημμυρίσει
Χωρίς ποτέ να γεμίζει το πυθάρι του πόνου
Κι όταν με ατέλειωτους κόπους ησυχάσουν
Οι πληγές που ανοίγουν μόνες τους μετά από χρόνια
Σαν πόρτες που μας οδηγούν σ' ένα μελανιασμένο παρελθόν
Το χώμα να καθαριστεί κι ο κόμπος να λυθεί
Που έδενε τόσες ψυχές σαν νυχτερίδες τη μια μετά την άλλη
Κι εμείς να δούμε να δικαιώνεται ο τελευταίος φόνος
Ο τρομερός, που σπαράζει ακόμα μέσα μας σα λαβωμένη οχιά
Που άνθρωπος δεν βρέθηκε να τον δικάσει
Που γδικιωμό δεν εχει, που γίνεται όνειρο, άγαλμα και πολιτεία
Στη μακρινή θαλασσινή μας πατρίδα
Σπρωγμένη απ' τους ανέμους στο έλεος τ' ουρανού.

Κεντρική στοά, Αθήνα, 1958

από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ της "ΑΥΓΗΣ", 28/12/2012

με ανθολόγο του Δεκεμβρίου του 2012 την Τζίνα Πολίτη