Επίθεση σε Βγενόπουλο και Μνημόνιο
Μια ζωηρή παρεμβατική ομάδα καλλιτεχνών της Αριστεράς βγήκε χθες στους δρόμους
Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, χθες στις 7 το βράδυ, βρισκόταν σκαρφαλωμένος σε μια σκάλα, μπροστά απ' την καμένη «Marfin» της Σταδίου. Γύρω του, πλακάτ με συνθήματα «Οχι άλλη Κατοχή», «Μείνετε ανήσυχοι», «Ολα τα εγώ στο δρόμο», «Οποιος σκύβει καμπουριάζει».
Γύρω από την ειρηνική σύναξη «διαμαρτυρόμενων» με t-shirt που ανέγραφαν «Κάτω απ' όλα είμαστε άνθρωποι» βρίσκονταν συγχυσμένοι αστυνομικοί, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε. Και, για παν ενδεχόμενο, στη γωνία με την Κλαυθμώνος, κρυμμένη, παρέστεκε μια διμοιρία των ΜΑΤ.
Με άλλα λόγια, ο επιχειρηματίας, αν και βρισκόταν σε αληθινό παραλήρημα διατάζοντας στη... διαπασών «Δουλέψτε! Δουλέψτε! Για τον Βγενόπουλο! Τον δικό σας άνθρωπο! Για τον Ανδρέα, ρε γαμώτο», μπορούσε να αισθάνεται απολύτως ασφαλής. Ο ηθοποιός που υποδυόταν το γνωστό επιχειρηματία, εγκαλώντας τον επί της ουσίας ως ηθικό αυτουργό της τραγωδίας της Marfin, ήταν ο Κίμων Ρηγόπουλος. Ενας απ' την ομάδα των «Καλλιτεχνών κατά του Μνημονίου», που χθες μας συστήθηκαν για πρώτη φορά με μια εναλλακτική πολιτική ξενάγηση στους «τόπους θυσίας της σύγχρονης Ιστορίας μας».
Ξεκίνησαν από το Χρηματιστήριο της Σοφοκλέους («όπου χύθηκε πολύ αίμα»), συνέχισαν στη Marfin («γιατί δεν ξεχνάμε το έγκλημα») και κατέληξαν στη Βουλή («το χώρο όπου διαπράττονται κατά συρροήν τα γνωστά εγκλήματα»).
Ο Ρηγόπουλος-Βγενόπουλος κάποιους σόκαρε, άλλους τους έκανε να γελάνε όταν συστηνόταν ως «ένας από εσάς. Αυτοδημιούργητος άνθρωπος». Και συνέχιζε: «Με κατηγόρησαν ως ηθικό αυτουργό της τραγωδίας! Ποιον; Εμένα; Που προσφέρω υποτροφίες στη μνήμη των νεκρών». Νωρίτερα, η Μάνια Παπαδημητρίου θύμισε το τραγικά επίκαιρο «Αλλοθι» του Μπρεχτ, που έμοιαζε να έχει γραφτεί από το Γερμανό δραματουργό για τη σημερινή ελληνική συγκυρία.
Το αρχικό ραντεβού των «καλλιτεχνών ενάντια στο Μνημόνιο» είχε δοθεί ενώ ακόμη έβρεχε, έξω απ' το πρώην Χ.Α. Μόλις ακούστηκε το «παρασύνθημα» «παιδιά, είμαστε τρίτο κουδούνι», οι κρουστοί της ομάδας (ο Νίκος Τουλιάτος αυτή τη φορά απλώς παρατηρούσε) έδωσαν τον τόνο της συνάντησης δυναμικά. Ηταν η «εισαγωγή» για τη «νοσηρή» σύγχρονη ελληνική ιστορία του Χρηματιστηρίου, που αφηγήθηκαν εν τάχει με ντουντούκες η Μάνια Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Ζιόβας. Στο τέλος, σκόρπισαν αφειδώς ψεύτικα 20ευρα και 500ευρα.
Η κατακλείδα της πρωτότυπης «ξενάγησης» εκτυλίχθηκε στον Αγνωστο Στρατιώτη. Μπροστά απ' τη Βουλή ήθελαν οι καλλιτέχνες να πλεχθεί το εμπνευσμένο λογοπαίγνιο με τις λέξεις «Μνήμη - Μνημόνιο - Μνημόσυνο - Μνήμα», ενώ ο Θάνος Μιχαλάς και η Κάτια Γέρου παρότρυναν να εκφέρουμε σαν σύνθημα τη λέξη «αξιοπρέπεια» σε 15 γλώσσες. Το «κατευόδιο» της ξενάγησης ήταν ένα σύντομο δρώμενο με νεότερους ηθοποιούς, που αναπαριστούσε σκηνές αστυνομικής καταστολής.
Μπορεί η πρωτοβουλία των «Καλλιτεχνών ενάντια στο Μνημόνιο» να ξεκίνησε απ' το «Αριστερό Ρεύμα», ωστόσο «στρατολόγησε» και καλλιτέχνες από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. «Ξέμπαρκους αριστερούς», όπως έλεγε ο Γ. Ζιόβας, «που δεν πάμε να κάνουμε νέο κόμμα, αλλά ένα χώρο κοινής δράσης». Το επόμενο «παρεμβατικό» ραντεβού τους θα το ανακοινώσουν σύντομα.
Σχόλιο δικό μου: Προσπαθώ να καταλάβω - μια και δεν ήμουν εκεί - από το ρεπορτάζ της εφημερίδας και της δημοσιογράφου, τι ακριβώς ήταν αυτό που έγινε στις 14/10/2010 στο κέντρο της Αθήνας. Προσπαθώ να αναλύσω τα σημάδια της φωτογραφίας που συνοδεύει το ρεπορτάζ: δυο ηθοποιοί με ντουντούκες ανεβασμένοι σε σκάλες πτυσσόμενες, ο ένας, ο άντρας, μοιάζει με τον τραπεζίτη που, το ρεπορτάζ λέει, ότι τον ειρωνεύεται βάζοντας στο στόμα του τα λόγια "...ένας από σας, αυτοδημιούργητος". Τι να σημαίνουν άραγε όλα αυτά; Ποιο είναι το μήνυμα που φωνάζουν οι καλοί ηθοποιοί και ποιο το μήνυμα που αποσιωπούν;
Θα παρακάμψω το αισθητικό μέρος του happening, παρ' όιι μου θυμίζει εκείνες τις αλήστου μνήμης "δίκες" του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με δικαστές τους συντρόφους της άλλης, της δογματικής αριστεράς στο Σύνταγμα την εποχή της κρίσης στην Γιουγκοσλαβία (ή στο Ιράκ ήτανε;), και θα προσπαθήσω να "διαβάσω" τις γραμμές του ρεπορτάζ, αλλά και κάτω από τις γραμμές. Και αυτό, δηλαδή, που διακηρύσσεται και καταγγέλλεται, και αυτό που αποσιωπάται.
Καταγγέλλεται λοιπόν ο τραπεζίτης Βγενόπουλος. Τώρα μάλιστα που ήρθε και η έκθεση πραγματογνωμοσύνης της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας (που αναγνωρίζει σοβαρές παραλείψεις στην πυρασφάλεια του υποκαταστήματος της Marfin), το να καταγγελθεί ο τραπεζίτης είναι εύλογο και αυτονόητο. Γιατί άραγε οι καλλιτέχνες σπεύδουν με το δρώμενό τους να υπογραμμίσουν την καταγγελία τους; Μπορεί να είναι μ ό ν ο αυτό το μήνυμα που στέλνουν οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες μας πεντέμισι μήνες μετά από την τραγωδία της 5ης Μαΐου; Κι αν είναι μ ό ν ο αυτό, για ποιο λόγο; Για να βαθύνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση του κόσμου, μαζί και αυτή των οικογενειών των θυμάτων; Και αν η απάντηση είναι "ναι", ρωτάω: το πετυχαίνει; (Αφήνω το ερώτημα αν παρηγορεί για το χαμό των τριών συνανθρώπων μας). Και αν η απάντηση είναι πάλι "ναι, το πετυχαίνει", ξαναρωτάω: Από πού φαίνεται αυτό; Από την πικρότατη διαπίστωση ότι ο κόσμος γυρνάει την πλάτη στις κινητοποιήσεις, παρ' ότι η κρίση βαθαίνει;
Φοβάμαι, ότι όσοι επιμένουν να ψελλίζουν "αντιστασιακές" κουβέντες με αφορμή τη Marfin, το κάνουν για να καλύψουν τη γύμνια μιας στάσης και μιας πρακτικής, που εκτός από αποτυχημένες είναι και απωθητικές. Κι επιπλέον είναι επικίνδυνες γιατί γίνονται και ανεξέλεγκτες, καθώς σκοτώνουν και συνανθρώπους μας. Επιχειρήματα σαν αυτό, το "ας πρόσεχαν κι ας είχαν ταχθεί με το μέρος μας και να μην έσπαγαν την απεργία", ή σαν το άλλο - "πάντα οι λαϊκοί αγώνες έχουν και τις παράπλευρες απώλειές τους, πάντα θυσιάζονται ορισμένοι για το καλό των περισσότερων και των καταπιεσμένων!" δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανακουστούν ! Αλλιώς θα μοιάζουμε σαν τους Αμερικανούς που τα επικαλούνταν, όταν έκαιγαν την παλιά Γιουγκοσλαβία και τους αμάχους της στη δεκαετία του '90, κρατώντας "ανοιχτή" την επικοινωνία των αντίπαλων εξουσιαστικών συστημάτων που καταταλαιπωρούν τον κόσμο μας!
Καλοί μας ηθοποιοί, ας αφήσουμε τις σ κ έ ψ ε ι ς και τα έ ρ γ α θ α ν ά τ ο υ σ' αυτούς που χρόνια τώρα σε τ έ τ ο ι ε ς σκέψεις και σε τ έ τ ο ι α έργα επιδίδονται. Μόνο έργα ζωής και αγάπης πρέπει να αφορούν την Αριστερά. Ζωντανοί και αγαπησιάρηδες πρέπει να είναι οι οδηγητές της, ζωντανοί κι αγαπησιάρηδες ο λαός της.
"...όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ' αγαπήσει στο φως..." (Γ. Σεφέρης, από την "Κίχλη")
Θα παρακάμψω το αισθητικό μέρος του happening, παρ' όιι μου θυμίζει εκείνες τις αλήστου μνήμης "δίκες" του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με δικαστές τους συντρόφους της άλλης, της δογματικής αριστεράς στο Σύνταγμα την εποχή της κρίσης στην Γιουγκοσλαβία (ή στο Ιράκ ήτανε;), και θα προσπαθήσω να "διαβάσω" τις γραμμές του ρεπορτάζ, αλλά και κάτω από τις γραμμές. Και αυτό, δηλαδή, που διακηρύσσεται και καταγγέλλεται, και αυτό που αποσιωπάται.
Καταγγέλλεται λοιπόν ο τραπεζίτης Βγενόπουλος. Τώρα μάλιστα που ήρθε και η έκθεση πραγματογνωμοσύνης της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας (που αναγνωρίζει σοβαρές παραλείψεις στην πυρασφάλεια του υποκαταστήματος της Marfin), το να καταγγελθεί ο τραπεζίτης είναι εύλογο και αυτονόητο. Γιατί άραγε οι καλλιτέχνες σπεύδουν με το δρώμενό τους να υπογραμμίσουν την καταγγελία τους; Μπορεί να είναι μ ό ν ο αυτό το μήνυμα που στέλνουν οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες μας πεντέμισι μήνες μετά από την τραγωδία της 5ης Μαΐου; Κι αν είναι μ ό ν ο αυτό, για ποιο λόγο; Για να βαθύνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση του κόσμου, μαζί και αυτή των οικογενειών των θυμάτων; Και αν η απάντηση είναι "ναι", ρωτάω: το πετυχαίνει; (Αφήνω το ερώτημα αν παρηγορεί για το χαμό των τριών συνανθρώπων μας). Και αν η απάντηση είναι πάλι "ναι, το πετυχαίνει", ξαναρωτάω: Από πού φαίνεται αυτό; Από την πικρότατη διαπίστωση ότι ο κόσμος γυρνάει την πλάτη στις κινητοποιήσεις, παρ' ότι η κρίση βαθαίνει;
Φοβάμαι, ότι όσοι επιμένουν να ψελλίζουν "αντιστασιακές" κουβέντες με αφορμή τη Marfin, το κάνουν για να καλύψουν τη γύμνια μιας στάσης και μιας πρακτικής, που εκτός από αποτυχημένες είναι και απωθητικές. Κι επιπλέον είναι επικίνδυνες γιατί γίνονται και ανεξέλεγκτες, καθώς σκοτώνουν και συνανθρώπους μας. Επιχειρήματα σαν αυτό, το "ας πρόσεχαν κι ας είχαν ταχθεί με το μέρος μας και να μην έσπαγαν την απεργία", ή σαν το άλλο - "πάντα οι λαϊκοί αγώνες έχουν και τις παράπλευρες απώλειές τους, πάντα θυσιάζονται ορισμένοι για το καλό των περισσότερων και των καταπιεσμένων!" δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανακουστούν ! Αλλιώς θα μοιάζουμε σαν τους Αμερικανούς που τα επικαλούνταν, όταν έκαιγαν την παλιά Γιουγκοσλαβία και τους αμάχους της στη δεκαετία του '90, κρατώντας "ανοιχτή" την επικοινωνία των αντίπαλων εξουσιαστικών συστημάτων που καταταλαιπωρούν τον κόσμο μας!
Καλοί μας ηθοποιοί, ας αφήσουμε τις σ κ έ ψ ε ι ς και τα έ ρ γ α θ α ν ά τ ο υ σ' αυτούς που χρόνια τώρα σε τ έ τ ο ι ε ς σκέψεις και σε τ έ τ ο ι α έργα επιδίδονται. Μόνο έργα ζωής και αγάπης πρέπει να αφορούν την Αριστερά. Ζωντανοί και αγαπησιάρηδες πρέπει να είναι οι οδηγητές της, ζωντανοί κι αγαπησιάρηδες ο λαός της.
"...όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ' αγαπήσει στο φως..." (Γ. Σεφέρης, από την "Κίχλη")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου