ιΟΠΟΙΟΝ ΕΛΛΗΝΑ κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι όλοι τα παίρνουν. Οι πολιτικοί και οι εφοριακοί, οι παπάδες και οι δηµοσιογράφοι, οι γιατροί και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηµατίες. Είναι όλοι τους λαµόγια. Ο ίδιος όµως Ελληνας που αναγνωρίζει τη βουλιµία (των άλλων) αφρίζει από αγανάκτηση όταν η χώρα του αποκαλείται «διεφθαρµένη».
Οποιον Ελληνα κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι οι αλλαγές που επιβάλλει το Μνηµόνιο είναι βίαιες. Κανείς όµως δεν αποδέχεται να παραταθεί η σύµβαση µε την τρόικα ώστε η χώρα να µπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της σε περισσότερες δόσεις. Κανείς δεν θέλει την αστυνόµευση από τα «κοστούµια» των Βρυξελλών και του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου.
Οποιον Ελληνα κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι ο λαός είναι σοφός. Ποτέ δεν σφάλλει. Είναι λαός περήφανος που δεν ανέχεται να τον προσβάλλουν (προσάπτοντάς του τη διαφθορά την οποία ο ίδιος οµολογεί). Είναι λαός ελεύθερος και δεν υποµένει τους επιτηρητές, που τον φέρνουν αντιµέτωπο µε τις αδυναµίες του.
Ο λαός έχει διαπαιδαγωγηθεί να ακούει µόνο καλά λόγια. Και τα κόµµατα στη µεταπολίτευση, µικρά και µεγάλα, διαγωνίζονταν ποιο θα αρθρώσει την πιο υπνωτική κολακεία:
«να φέρουν πίσω τα λεφτά», «να µην πληρώσουν αυτοί που δεν φταίνε», «µόνοι τους τα φάγανε», «η κρίση είναι δική τους».
Αυτή η ρητορική που υποβάλλει στον πολίτη την ιδέα ότι είναι ανεύθυνος και αναξιοπαθών εξελίχθηκε σε υπερκοµµατική, σχεδόν κρατική ιδεολογία. Και καθήλωσε την κοινωνία σε ένα στάδιο ανηλικότητας: όπως τα κακοµαθηµένα νήπια έχουν µάθει πάντα να ζητάνε και ποτέ να µην φταίνε, έτσι και ο Ελληνας της µεταπολίτευσης εθίστηκε στο status του ακαταλόγιστου. Στην ευκολία του «δικαιούχου», του «εισακτέου», του «αδιόριστου».
«Δεν είµαστε όλοι ίδιοι, δεν είµαστε όλοι κλέφτες», απαντά η «λαϊκή» φωνή. Ωστόσο, τη συλλογική κατάσταση δεν βλάπτουν µόνο οι ποινικώς κολάσιµες συµπεριφορές. Εξίσου επιζήµια είναι και η γενικευµένη πολιτική αήθεια: σε κάθε Siemens αντιστοιχούν χιλιάδες παράνοµοι ηµιυπαίθριοι, σε κάθε Βατοπέδι εκατοµµύρια αποδείξεις που δεν κόπηκαν, σε κάθε ηχηρό σκάνδαλο µια αλυσίδα αθόρυβων ρουσφετιών.
Γι’ αυτό η παράταση – την οποία η δηµοσιογραφική ιδιόλεκτος έχει ήδη µεταγράψει ως «επιµήκυνση» – δεν είναι απλώς βολική. Είναι απαραίτητη. Είµαστε έθνος ανήλικο. Και ως ανήλικοι έχουµε ανάγκη από κηδεµόνες που θα µας προστατεύουν από τον κακό εαυτό µας.
Θα ήθελα να γράψω µε κάποιο νόστιµο τρόπο όλα αυτά που έζησα ψάχνοντας πότε το σχέδιο της πολυκατοικίας µας στην Πολεοδοµία του Δήµου Αθηναίων, πότε τις αποχετευτικές του αρµοδιότητες, πότε τους νόµους για απαλλοτριώσεις αλλά και τις πρακτικές που έχουν επικρατήσει πίσω από τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις µας. Θα ήθελα ψύχραιµα να τα διηγηθώ ένα ένα, αλλά µε πνίγουν σαν νερά απότοµης βροχής που δεν βρίσκουν διέξοδο σε χαντάκι. Από πού να αρχίσω και πώς να το κάνω γλαφυρό, πώς να εξηγήσω όλα αυτά τα βαρετά και αντιπαθητικά πράγµατα που χρειάστηκε να καταλάβω για να πάρω µια µικρή µόνο γεύση για το πώς λειτουργεί ή µάλλον πώς µπλοκάρεται µε σχεδόν επιστηµονική αδιαφορία η λειτουργία αυτής της πόλης;
Ναι, είναι βαρετό, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι χάρις στις ιδέες µας για αποκέντρωση, που είναι στη βάση σωστές και λογικές, οι δήµοι έχουν αναλάβει πάρα πολλές δουλειές. Και ίσως θα ήταν πιο σωστό να πούµε ότι έχουν αναλάβει πάρα πολλές εξουσίες, γιατί µε τις δουλειές δυσκολεύονται. Στην Αθήνα τα δηµοτικά διαµερίσµατα, ας πούµε, έχουν απίστευτες αρµοδιότητες και δυνατότητες, ναι, αυτοί οι λεβέντες που βλέπετε να χαζεύουν οληµερίς πάνω από ένα παρτέρι της Φωκίωνος Νέγρη, κάτι παλικάρια που θα έστυβαν την πέτρα κανονικά και τώρα κάθονται και χαχανίζουν πίνοντας φραπέ δίπλα στα µαραγκιασµένα λουλούδια, είναι εργαζόµενοι του έκτου δηµοτικού διαµερίσµατος. Το οποίο, όπως όλα, έχει τον ίδιο επικεφαλής την τελευταία εικοσαετία, ενώ έχουν αλλάξει πέντε έξι δήµαρχοι, που είναι όµως όλοι από το ίδιο κόµµα. Εχουµε µονοκρατορία στον Δήµο, έχουµε εφεύρει το νέο πολίτευµα της ακινησίας. Ξεχάσαµε ότι υπάρχει κι άλλη επιλογή, συνηθίζουµε την υποβάθµιση και τον κατήφορο. Μένοντας ακίνητοι απλώς βουλιάζουµε στον βάλτο.
Βουλή - Ωρα του πρωθυπουργού
Παπανδρέου-Πετσάλνικος εναντίον Τσίπρα για τα περί «διεφθαρμένης χώρας» και «διεφθαρμένου Κοινοβουλίου»
Πρώτος παρενέβη ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου κ. Φίλιππος Πετσάλνικος ο οποίος είπε πως πρώτη φορά ακούγονται στη Βουλή τέτοιες εκφράσεις.
«Δεν θα λογοκρίνεται εσείς τα όσα λέγονται» συνέχισε με τη σειρά του ο Αλ. Τσίπρας.
Στο χορό της αντιπαράθεσης εισήλθε και ο πρωθυπουργός ο οποίος είπε: «Καλά έκανε ο κ. Πετσάλνικος και υπερασπίστηκε το θεσμό και το Ναό της Δημοκρατίας που εσείς διασύρετε. Οι θεσμοί, όπως λειτουργούν είναι μήτρα διαφθοράς, αυτό έχω πει εγώ. Είναι φασιστικό και ρατσιστικό να λέτε ότι είναι διεφθαρμένοι.»
Ο κ. Τσίπρας είπε τα εξής απευθυνόμενος στον Γ. Παπανδρέου:
«Κύριε Πρωθυπουργέ, έχουμε καιρό να σας δούμε, επιτρέψτε μου λοιπόν να σας καλωσορίσω στην χώρα των διεφθαρμένων και στο Κοινοβούλιο της διαφθοράς κατά τα δικά σας λεγόμενα
Και ψάχνετε να βρείτε τη διαφθορά σε αυτή τη χώρα στους εργαζόμενους και στις Δ.Ε.Κ.Ο., όχι στους εθνικούς προμηθευτές και στους εθνικούς εργολάβους, όχι στο μαύρο πολιτικό χρήμα, όχι σε όλους όσους κονόμησαν τα χρόνια της Ολυμπιάδας, ψάχνετε να βρείτε τη διαφθορά και τους διεφθαρμένους στους εργαζόμενους που πήγαν να βρουν μια στέγη, μια δουλειά για 500 ευρώ και λέτε ότι αυτό είναι το πελατειακό κράτος και όχι σε αυτούς που πιάνουν το κράτος πελάτη.
Κύριε Πρωθυπουργέ, επειδή το διάστημα αυτό είδαμε για μια επένδυση για την οποία ζητάω εξηγήσεις σήμερα πολύ συγκεκριμένες, στον Αστακό της Αιτωλοακαρνανίας και το μισό υπουργικό συμβούλιο, το δικό σας, είναι αντίθετο με το άλλο μισό και για να δούμε και ορισμένα συγκεκριμένα παραδείγματα που μπορεί να βρεθεί και διαπλοκή και διαφθορά, θέλω να σας ρωτήσω πολύ συγκεκριμένα.
Είναι πράσινη ανάπτυξη ένας σταθμός αποθήκευσης και επαναεροποίησης LPG;
Ξέρετε καμία τέτοια μονάδα στο εξωτερικό, στην Ευρώπη; Εγώ ξέρω μονάχα σε χώρες τριτοκοσμικές.
Γιατί αλλάζετε το καθεστώς στον Αστακό των μονάδων εκεί, όταν και σεις είχατε συνδράμει –θυμάμαι- ο ίδιος και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως αντιπολίτευση με ένα κίνημα τότε που διαδήλωνε σε όλη την Ελλάδα και στον Αστακό της Αιτωλοακαρνανίας ενάντια στον λιθάνθρακα;
Γιατί προχωράτε στην ηλεκτροπαραγωγή από LPGενώ ξέρετε πολύ καλά ότι εμπίπτει στην οδηγία ΣΕΒΕΖΟ 2 Λόγω μεγάλης επικινδυνότητας.
Και τελειώνω κύριε Πρόεδρε, μιας και είσαστε υπέρ της διαφάνειας και κατά της διαπλοκής. Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος σε αυτή την υπόθεση του επικοινωνιολόγου σας παλιότερα του κ. Σεφερτζή; Μπορείτε να μας ενημερώσετε για την εταιρεία ROSEBUD με εκπρόσωπό της τον κ. Αντωνιάδη Σπορίδη και αν εταίρος της είναι η εταιρεία RASSADEL του κ. Εφραίμ από το Βατοπέδι;
Σχόλιο δικό μας:
Παραθέσαμε και τα τρία σχόλια από τα μέσα του ΔΟΛ ( τα 2 πρώτα από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" - το 3ο, του "ΒΗΜΑΤΟΣ - on line", είναι η πιο αντικειμενική περιγραφή αυτού που έγινε σήμερα στη Βουλή μεταξύ Παπανδρέου - Τσίπρα) για να δείξουμε πώς γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια από όλους αυτούς που εμπλέκονται με πρωταγωνιστικούς ή έστω και μόνο με υποστηρικτικούς ρόλους σ' αυτό που σχηματικά λέμε "εποχή της μεταπολίτευσης", να μας πείσουν ότι η κουβέντα του Πάγκαλου ("όλοι μαζί τα φάγαμε") έχει την ισχύ του αποκλειστικού ερμηνευτικού κλειδιού που ξεκλειδώνει το μυστήριο της σημερινής κρίσης.
Ξέρετε αν υπάρχει κάτι που κάνει την πολιτική να είναι πιο σημαντική από "τέχνη του εφικτού", αν την κάνει να είναι κάπως πιο σπουδαία από τέχνη διαχείρισης της πραγματικότητας, είναι που οι λειτουργοί της, οι πολιτικοί, εκτός από διαχειριστές της πραγματικότητας είναι ταυτόχρονα και παιδαγωγοί μέσω του παραδείγματός τους. Καμιά τους δράση δεν πρόκειται να είναι αποτελεσματική, όσο οι "υπήκοοι" βλέπουν πολιτικούς, και μάλιστα σοσιαλιστές να εξαργυρώνουν την προηγούμενη συνδικαλιστική και πολιτική τους ιστορία σε εξοχικά με πισίνες στην Εύβοια και στα παράλια ακτών και νήσων του Αργοσαρωνικού, με αύξηση των εσόδων τους εν μέσω κρίσης (τα τελευταία "πόθεν έσχες" των πολιτικών μας έχουν και τέτοια παραδείγματα), όσο βλέπουν αριστερούς ηγέτες να έχουν παίξει και να έχουν κερδίσει από την κρίση του Χρηματιστηρίου, να έχουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, να περιβάλλονται και να προωθούν ανίκανους συνεργάτες, να καλλιεργούν και να εμπεδώνουν την αισθητική του νεοπλουτισμού που πλήττει το ήθος και του λαού μας αλλά και του τόπου μας.
Στα προδικτατορικά χρόνια όταν ο κόσμος αναφερόταν στους μεγαλοσχήμονες της εποχής και στα έργα τους, μιλούσε γι' αυτούς "τους από πάνω" και τις "δουλειές" τους κουνώντας με νόημα το κεφάλι και φτύνοντας στον κόρφο του. Γιατί οποιαδήποτε σχέση μ' "αυτούς τους απάνω" λέρωνε και ήταν ντροπή να κινήσει κανείς την παραμικρή υποψία ότι η σχέση με την πολιτική θα μπορούσε να κρύβει ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Αυτό μπορεί να το ισχυρισθεί κανείς, τουλάχιστον για την μέχρι την εξ αριστερών ορμώμενη κεντροαριστερά παράταξη - για να μην πούμε και για όλη την προδικτατορική δημοκρατική παράταξη, κι ας μας συγχωρήσουν οι δεξιοί και κεντροδεξιοί συμπατριώτες μας.
Μετά τη μεταπολίτευση όμως, και ιδιαίτερα μετά το 1981, τα πράγματα άλλαξαν συθέμελα. Ποτέ άλλοτε, στα νεώτερα χρόνια, σε συνθήκες ειρήνης και δημοκρατίας κοινοβουλευτικής, ο ελληνικός λαός δεν εκμαυλίστηκε τόσο πολύ στη σχέση του με την κοινωνία και την πολιτική, ποτέ άλλοτε δεν κακοποιήθηκε το γούστο του και η αισθητική του (α, ναι και η χούντα είχε να επιδείξει τέτοιον άθλο).
Μιλάω για τις κλαδικές και τους πρασινοφρουρούς, μιλάω για τις μεζονέτες και τις πισίνες ανά την Ελληνική επικράτεια, για τα ζεϊμπέκικα στα "κέντρα πολιτισμού" της Συγγρού, για τα χρωματιστά ψηφοδέλτια στη Βουλή, για το νεύμα στη σκάλα του αεροπλάνου προς το "αίσθημα", για τη σομόν βίλα της Εκάλης, για το άρθρο 4 και τον 330, για τις αμερικάνικες βάσεις που έφευγαν και εδώ έμεναν, για τους λαϊκούς αοιδούς στα πόδια του ηγέτη στο Καστρί και στην Εκάλη, για τους Ολυμπιακούς του 2004 της ντόπας και της ντροπής - κι ας μας συγχωρήσει ο Δ. Παπαϊωάννου, για την καμένη Φιλοθέη της Γιάννας, για τον Οτσαλάν και το πλοίο για τη Γάζα, για το "Τσοβόλα, δώστα όλα" και το "λεφτά υπάρχουν", για την τηλεόραση, την αλαλία και την αμορφωσιά των παιδιών μας, για τις φωτιές του 2007 και του 2008 (αχ, όχι αυτές ανήκουν στην ευθύνη της εκπασοκισμένης δεξιάς!), για τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτέχνες που μπαινοβγαίνουν στα κανάλια - αλλά και στα υπουργεία Πολιτισμού και άλλα ευαγή ιδρύματα τεχνών και επιστημών, για τα νοσοκομεία και τα ράντζα τους και τα φακελάκια τους, για το ρατσισμό προς ξένους και δικούς, για τη ζωή που έχει γίνει αβίωτη στις μεγάλες πόλεις και τέλος για την απανταχού βασιλεύουσα αναξιοκρατία και ανικανότητα, αρχομένης φυσικά από το πολιτικό προσωπικό που μας διοικεί και που εμείς, οι κατά Πάγκαλο συγκατηγορούμενοι, θα κληθούμε πάλι, όπου νάναι, να εκλέξουμε.
Να, ορίστε πάλι άλλη μια υπόθεση που αύριο - μεθαύριο θ' ακούσουμε, ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε", από τον κ. Παμπούκη, ίσως από τον κ. Δρούτσα, ή μπορεί και από τον ίδιο τον κ. Πρωθυπουργό που δίνει σκληρή μάχη κατά της φεουδοκρατίας της διαφθοράς που βασιλεύει στο δημόσιο, αλλά δυστυχώς γι' αυτόν και για μας που δε θέλουμε να συνεργαστούμε, είναι ο κ. Τσίπρας και το ΚΚΕ που δεν αφήνουν να πάρουμε την ανιούσα. Απολαύστε λοιπόν μια ιστορία εμπέδωσης - επιτέλους! - της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης, και μάλιστα δια εξαγωγήν προς Δυσμάς!
Παραθέσαμε και τα τρία σχόλια από τα μέσα του ΔΟΛ ( τα 2 πρώτα από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" - το 3ο, του "ΒΗΜΑΤΟΣ - on line", είναι η πιο αντικειμενική περιγραφή αυτού που έγινε σήμερα στη Βουλή μεταξύ Παπανδρέου - Τσίπρα) για να δείξουμε πώς γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια από όλους αυτούς που εμπλέκονται με πρωταγωνιστικούς ή έστω και μόνο με υποστηρικτικούς ρόλους σ' αυτό που σχηματικά λέμε "εποχή της μεταπολίτευσης", να μας πείσουν ότι η κουβέντα του Πάγκαλου ("όλοι μαζί τα φάγαμε") έχει την ισχύ του αποκλειστικού ερμηνευτικού κλειδιού που ξεκλειδώνει το μυστήριο της σημερινής κρίσης.
Ξέρετε αν υπάρχει κάτι που κάνει την πολιτική να είναι πιο σημαντική από "τέχνη του εφικτού", αν την κάνει να είναι κάπως πιο σπουδαία από τέχνη διαχείρισης της πραγματικότητας, είναι που οι λειτουργοί της, οι πολιτικοί, εκτός από διαχειριστές της πραγματικότητας είναι ταυτόχρονα και παιδαγωγοί μέσω του παραδείγματός τους. Καμιά τους δράση δεν πρόκειται να είναι αποτελεσματική, όσο οι "υπήκοοι" βλέπουν πολιτικούς, και μάλιστα σοσιαλιστές να εξαργυρώνουν την προηγούμενη συνδικαλιστική και πολιτική τους ιστορία σε εξοχικά με πισίνες στην Εύβοια και στα παράλια ακτών και νήσων του Αργοσαρωνικού, με αύξηση των εσόδων τους εν μέσω κρίσης (τα τελευταία "πόθεν έσχες" των πολιτικών μας έχουν και τέτοια παραδείγματα), όσο βλέπουν αριστερούς ηγέτες να έχουν παίξει και να έχουν κερδίσει από την κρίση του Χρηματιστηρίου, να έχουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, να περιβάλλονται και να προωθούν ανίκανους συνεργάτες, να καλλιεργούν και να εμπεδώνουν την αισθητική του νεοπλουτισμού που πλήττει το ήθος και του λαού μας αλλά και του τόπου μας.
Στα προδικτατορικά χρόνια όταν ο κόσμος αναφερόταν στους μεγαλοσχήμονες της εποχής και στα έργα τους, μιλούσε γι' αυτούς "τους από πάνω" και τις "δουλειές" τους κουνώντας με νόημα το κεφάλι και φτύνοντας στον κόρφο του. Γιατί οποιαδήποτε σχέση μ' "αυτούς τους απάνω" λέρωνε και ήταν ντροπή να κινήσει κανείς την παραμικρή υποψία ότι η σχέση με την πολιτική θα μπορούσε να κρύβει ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Αυτό μπορεί να το ισχυρισθεί κανείς, τουλάχιστον για την μέχρι την εξ αριστερών ορμώμενη κεντροαριστερά παράταξη - για να μην πούμε και για όλη την προδικτατορική δημοκρατική παράταξη, κι ας μας συγχωρήσουν οι δεξιοί και κεντροδεξιοί συμπατριώτες μας.
Μετά τη μεταπολίτευση όμως, και ιδιαίτερα μετά το 1981, τα πράγματα άλλαξαν συθέμελα. Ποτέ άλλοτε, στα νεώτερα χρόνια, σε συνθήκες ειρήνης και δημοκρατίας κοινοβουλευτικής, ο ελληνικός λαός δεν εκμαυλίστηκε τόσο πολύ στη σχέση του με την κοινωνία και την πολιτική, ποτέ άλλοτε δεν κακοποιήθηκε το γούστο του και η αισθητική του (α, ναι και η χούντα είχε να επιδείξει τέτοιον άθλο).
Μιλάω για τις κλαδικές και τους πρασινοφρουρούς, μιλάω για τις μεζονέτες και τις πισίνες ανά την Ελληνική επικράτεια, για τα ζεϊμπέκικα στα "κέντρα πολιτισμού" της Συγγρού, για τα χρωματιστά ψηφοδέλτια στη Βουλή, για το νεύμα στη σκάλα του αεροπλάνου προς το "αίσθημα", για τη σομόν βίλα της Εκάλης, για το άρθρο 4 και τον 330, για τις αμερικάνικες βάσεις που έφευγαν και εδώ έμεναν, για τους λαϊκούς αοιδούς στα πόδια του ηγέτη στο Καστρί και στην Εκάλη, για τους Ολυμπιακούς του 2004 της ντόπας και της ντροπής - κι ας μας συγχωρήσει ο Δ. Παπαϊωάννου, για την καμένη Φιλοθέη της Γιάννας, για τον Οτσαλάν και το πλοίο για τη Γάζα, για το "Τσοβόλα, δώστα όλα" και το "λεφτά υπάρχουν", για την τηλεόραση, την αλαλία και την αμορφωσιά των παιδιών μας, για τις φωτιές του 2007 και του 2008 (αχ, όχι αυτές ανήκουν στην ευθύνη της εκπασοκισμένης δεξιάς!), για τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτέχνες που μπαινοβγαίνουν στα κανάλια - αλλά και στα υπουργεία Πολιτισμού και άλλα ευαγή ιδρύματα τεχνών και επιστημών, για τα νοσοκομεία και τα ράντζα τους και τα φακελάκια τους, για το ρατσισμό προς ξένους και δικούς, για τη ζωή που έχει γίνει αβίωτη στις μεγάλες πόλεις και τέλος για την απανταχού βασιλεύουσα αναξιοκρατία και ανικανότητα, αρχομένης φυσικά από το πολιτικό προσωπικό που μας διοικεί και που εμείς, οι κατά Πάγκαλο συγκατηγορούμενοι, θα κληθούμε πάλι, όπου νάναι, να εκλέξουμε.
Να, ορίστε πάλι άλλη μια υπόθεση που αύριο - μεθαύριο θ' ακούσουμε, ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε", από τον κ. Παμπούκη, ίσως από τον κ. Δρούτσα, ή μπορεί και από τον ίδιο τον κ. Πρωθυπουργό που δίνει σκληρή μάχη κατά της φεουδοκρατίας της διαφθοράς που βασιλεύει στο δημόσιο, αλλά δυστυχώς γι' αυτόν και για μας που δε θέλουμε να συνεργαστούμε, είναι ο κ. Τσίπρας και το ΚΚΕ που δεν αφήνουν να πάρουμε την ανιούσα. Απολαύστε λοιπόν μια ιστορία εμπέδωσης - επιτέλους! - της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης, και μάλιστα δια εξαγωγήν προς Δυσμάς!
Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
ΠΩΣ ΟΙ ΠΑΜΠΟΥΚΗΣ ΚΑΙ ΔΡΟΥΤΣΑΣ
ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΟΥΝ ΔΙΟΡΙΣΜΟ
Οταν οι κουτόφραγκοι δεν τρώνε open gov...
Επιτέλους, ύστερα από πολύμηνες, παρασκηνιακές, βυζαντινού τύπου μανούβρες, ορκίζεται Ελληνας δικαστής στο πρωτοβάθμιο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (Πρωτοδικείο) στις 25 Οκτωβρίου, ο σύμβουλος της Επικρατείας Δημήτρης Γκρατσίας.
Για να φτάσουμε όμως σ' αυτό το ευχάριστο γεγονός της ορκωμοσίας του κ. Γκρατσία χρειάστηκε να περάσουν μήνες και μήνες μετά την αποχώρηση του προηγούμενου Ελληνα ευρωδικαστή που είχε τελειώσει ο χρόνος της θητείας του, μέσα σ' ένα κλίμα πρωτοφανούς βυζαντινισμού από μια κυβέρνηση που ευαγγελίζεται τη διαφάνεια και το «open government».
Πριν από πολλούς μήνες, στις αρχές της περασμένης άνοιξης, το ΥΠΕΞ συνέταξε, κατόπιν διαγωνισμού, ειδική λίστα με τρεις νομικούς (σ.σ. ο ένας καλύτερος από τον άλλον), για να επιλεγεί αυτός που θ' αντικαταστήσει τον απερχόμενο, λόγω λήξης της θητείας του, Ελληνα δικαστή στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο Λουξεμβούργο, το πρώην Πρωτοδικείο της Ενωσης.
Το Μαξίμου όμως είχε διαφορετική άποψη και επέλεξε έναν τέταρτο υποψήφιο. Για πολλούς την άποψη αυτή δεν την είχε γενικά το Μαξίμου αλλά ο από τότε παντοδύναμος υπουργός Επικρατείας Χ. Παμπούκης, διότι αυτός είχε την πολιτική ευθύνη για να ανάψει το πράσινο φως του διορισμού του «εκλεκτού» του Μαξίμου.
Ηταν δε «ο εκλεκτός» ένας «νεαρός δικηγόρος, συνεργαζόμενος με το δικηγορικό γραφείο του Σπ. Φλογαΐτη», έγραφαν τότε οι εφημερίδες, με καμία δικαστική πείρα να τον συνοδεύει.
Ο εκλεκτός
Τυπικά, η αλήθεια είναι αυτή, η πραγματικότητα όμως έχει και άλλες ενδιαφέρουσες πτυχές: Ο νεαρός κ.λπ. δικηγόρος κ. Βασιλόπουλος είχε διατελέσει στο παρελθόν βοηθός του Ελληνα δικαστή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και από τον οποίο λέγεται ότι αποπέμφθηκε (λόγω ανεπαρκείας;). Επίμονος ο νεαρός δικηγόρος πετυχαίνει να τον προσλάβει ο Κύπριος ευρωδικαστής, ο οποίος κι αυτός, με τη σειρά του, λέγεται ότι τον απέπεμψε (λόγω ανεπαρκείας;).
Ο νεαρός δικηγόρος δεν το βάζει κάτω, αφήνει γυναίκα και παιδιά στο Λουξεμβούργο, επιστρέφει στην Αθήνα και γίνεται διευθυντής του γραφείου του γνωστού δικηγόρου και τότε υπηρεσιακού υπουργού Εσωτερικών Σπ. Φλογαΐτη.
Ο κ. Φλογαΐτης, στη συνέχεια, συστήνει για τη θέση του ευρωδικαστή τον νεαρό δικηγόρο στη συνέταιρό του στο δικηγορικό γραφείο Γλυκερία Σιούτη, η οποία ήταν τότε παντοδύναμη νομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού. Αλλωστε, τι νομικός σύμβουλος θα ήταν αν δεν μπορούσε με την πλάτη του Μαξίμου να διορίσει ένα «δικαστή» στο Λουξεμβούργο; Το λέει στον Χ. Παμπούκη κι αυτός, αγνοώντας ότι υπάρχουν νόμοι, κανονισμοί, διαδικασίες, τα γράφει όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων του και αποδέχεται την εισήγησή της.
Ετσι, ο κ. Βασιλόπουλος περνάει επάνω από τα κεφάλια των τριών επίσημων υποψηφίων του ΥΠΕΞ, το οποίο αναγκάζεται να τον ανακοινώσει ως επίσημο υποψήφιο της Ελλάδας για τη θέση.
Οι υποψηφιότητες όμως αξιολογούνται από μια ευρωπαϊκή επιτροπή, τη λεγόμενη επιτροπή του άρθρου 255, που προβλέπεται από τη νέα Συνθήκη της Λισαβόνας, προφανώς για να συμμαζεύει λίγο τις ορέξεις των Παμπούκηδων των διαφόρων κοινοτικών κυβερνήσεων.
Δεν μάσησε ο Γάλλος
Μέλη αυτής της επιτροπής είναι υψηλόβαθμοι δικαστές από τις κοινοτικές χώρες και πρόεδρός της, ο πρόεδρος -άκουσον άκουσον- του Συμβουλίου της Επικρατείας της Γαλλίας. Προφανώς είχε ατυχήσει ο εκλεκτός του κ. Παμπούκη, της κ. Σιούτη και του κ. Φλογαΐτη υποψήφιος. Η επιτροπή αυτή μελετάει τα (ισχνά προφανώς) προσόντα του νεαρού υποψηφίου και δεν πείθεται από αυτά. Αρχίζει, λοιπόν, μια αλληλογραφία με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών για να πληροφορηθεί αν υπάρχει λίστα επιτυχόντων υποψηφίων και ποιοι είναι αυτοί και αν ο κ. Βασιλόπουλος έχει κριθεί ότι διαθέτει τα περισσότερα προσόντα από τους υπολοίπους.
Επιστολή Δρούτσα
Μη έχοντας λάβει ικανοποιητικές απαντήσεις στην πρώτη της επιστολή στέλνει και δεύτερη και ως απάντηση λαμβάνει διθυραμβική, υπέρ του κ. Βασιλόπουλου, επιστολή του ΑΝΥΠΕΞ κ. Δρούτσα. Αυτή την εντολή είχε ο άνθρωπος, τι να κάνει;
Παρά ταύτα, η επιτροπή αξιολόγησης του άρθρου 255 διατύπωσε τελικά αρνητική γνωμοδότηση για την υποψηφιότητα του νεαρού και επίμονου δικηγόρου. Ο κ. Βασιλόπουλος δεν διαθέτει τα αναγκαία και απαραίτητα προσόντα να καταλάβει τη θέση του ευρωδικαστή κι ας έχει αφήσει ενέχυρο στο Λουξεμβούργο τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Ανάλογη αρνητική αξιολόγηση-εισήγηση διατύπωσε η ίδια επιτροπή και στην υποψηφιότητα του Ρουμάνου δικαστή, που έχει κι αυτός ισχυρό πολιτικό μέσο στην πατρίδα του.
Το ερώτημα που ετέθη ήταν τι θα έκανε η Ελλάδα.
Τελικά, μέσα σε αποθέωση δημοκρατικών διαδικασιών το ΥΠΕΞ, τρέχοντας λαχανιασμένο από τα πίσω από τα γεγονότα και τους εξουσιομανείς του Μαξίμου, αναγκάζεται να ξαναπροκηρύξει τη θέση, για να επιλεγεί τελικά ο κ. Γκρατσίας με τις ευλογίες αυτή τη φορά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου