"Αθήνα, διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι..." ή Πώς μια σοβαρή συλλογιστική "μπλοκάρεται" στο κεντρικό πολιτικό (κομματικό, ήθελα να πω...) παιχνίδι.

...Η ποιότητα της δημοκρατίας αποτυπώνεται και στον χώρο. Η Ελλάδα εξαιτίας της κυριαρχίας τής μικροϊδιοκτησίας και της μικροεπιχειρηματικότητας, ήταν χώρα χωρίς μεγάλες ταξικές ανισότητες, με θολές ταξικές διαχωριστικές γραμμές και αυτό αποτυπωνόταν και στον χαρακτήρα της Αθήνας. Οι διαφορές των καλών και των κακών συνοικιών ήταν μικρότερες από ό,τι σε άλλες μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, ο χάρτης της πόλης δεν τεμαχιζόταν από μεγάλες κοινωνικές ασυνέχειες, η κοινωνική ώσμωση αποτυπωνόταν και στο σώμα της πόλης. Για πρώτη φορά αυτή η παράδοση κινδυνεύει να σπάσει με τόσο δραματικό τρόπο, καθώς στο κέντρο της πόλης καθιερώνονται άβατα, απαγορευμένες διελεύσεις, κοινωνικά- πολιτισμικά σύνορα, που τεμαχίζουν, αποκλείουν ή εγκλωβίζουν τους κατοίκους της πόλης. Ενα απόθεμα δημοκρατικής κουλτούρας ενσωματωμένο στην ίδια τη γεωγραφία της πόλης διασπαθίζεται αμαχητί. 

Και μαζί χάνεται η αίσθηση και η αξία του δημόσιου χώρου ως ενοποιητικού στοιχείου των ανθρώπων και ως παράγοντα κοινωνικής συνοχής. Ο εκβαρβαρισμός της καθημερινότητας ωθεί τους ανθρώπους στην απόσυρση, στην περιχαράκωση στο οικείο, αλλά ένα οικείο που γίνεται όλο και πιο στενό για να είναι ασφαλές, όλο και πιο φοβικό, άρα δυνάμει χειραγωγήσιμο από λαϊκιστές παντός είδους, όλο και πιο ιδιωτικό άρα απολιτικό. Ο δημόσιος χώρος αδειάζει από πολίτες και γεμίζει από περαστικούς ιδιώτες ή από επίδοξους κατακτητές που επιδιώκουν να επιβάλουν τους κανόνες τους ακόμα και με τη βία. 

Πρόσφατα ο γνωστός αρχιτέκτονας κ. Αντρέας Κούρκουλας συνόψισε εύστοχα όλα τα πιο πάνω. «Ζούμε σε μια άσχημη πόλη» είπε, «αλλά μια πόλη με ζωντανή κοινωνική δομή, μια πόλη που μέχρι πρόσφατα δεν γεννούσε φόβο και βία. Μια πόλη που λειτουργούσε αναμεικτικά , χωρίς σκληρούς αποκλεισμούς. Αυτό το χαρακτηριστικό υποχωρεί και η βία κάνει την εμφάνισή της απειλητικά πάνω από την πόλη. Στα πλαίσια αυτά, οποιαδήποτε κίνηση για την ανάκτηση του χαμένου χώρου της πόλης μοιάζει σανίδα σωτηρίας». 

«Σανίδα σωτηρίας», για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο αναπαραγωγής ενός αποτυχημένου πολιτικού προσωπικού και μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να αντιδράσει ούτε στη διάλυση του κέντρου της πρωτεύουσας. Η ελπίδα έγκειται στη διάθεση των πολιτών να υπερασπίσουν την πόλη.* 

Ελπίδα είναι επίσης οι «μη αναμενόμενες» υποψηφιότητες που ξεφεύγουν από το καρμπόν του γνωστού πολιτικού παιχνιδιού και από μόνες τους δείχνουν τη διάθεση «τομών» σε σχέση με το παρελθόν. Η υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη,** κύριου αντιπάλου του απερχόμενου δημάρχου, αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Οχι ως αντιδεξιά υποψηφιότητα, γιατί το διακύβευμα υπερβαίνει τον διαχωρισμό δεξιά- αντιδεξιά, ούτε ως ρελάνς της «Κεντροαριστεράς». Ενδιαφέρει τα μέγιστα αν σηματοδοτήσει «μια κίνηση για την ανάκτηση του χαμένου χώρου της πόλης».

(Από "ΤΑ ΝΕΑ" , 2/10/2010 - από το άρθρο του Γιάννη Βούλγαρη "Η καταρρέουσα Αθήνα ψηφίζει" ) 

**: ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ: Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής, και ιδιαιτέρως αυτήν της Αριστεράς, είναι αναγνωριστέα η συμβολή του ΚΚΕ Εσωτερικού στην ανανέωση των θεωρητικών προβληματισμών που αναπτύχθηκαν, έστω και εισαγόμενοι, στα μεταδικτατορικά χρόνια. Στο στελεχικό δυναμικό αυτού του κόμματος, εξ άλλου ανήκει και ο κ. Γ.Β. Και συλλογιστική της κομμουνιστικής ανανέωσης εκείνου του καιρού, βεβαίως τώρα πια περισσότερο επεξεργασμένη, παρουσιάζει ο Γ.Β. με το κείμενό του στα "ΝΕΑ" . Όμως πού πήγαν  όλες αυτές οι αναλύσεις, όλα αυτά τα θεωρητικά εφόδια που μ' αυτά φαινόταν ότι θα άλλαζε το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο της χώρας μας; Είτε "προσφέρθηκαν" στο ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής και έγιναν αχώνευτο θεωρητικό υπόβαθρο της μικροαστικής βιτρίνας του, είτε έγιναν ελιγμοί τακτικισμού (με φαντασιώσεις πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών) για να αποκτήσει αυτό το πολιτικό ρεύμα πανελλαδικό ακροατήριο - επανειλημμένα αποτυχημένος στόχος, και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού δεν υπήρχαν κοινωνικές δυνάμεις να τον επιβάλλουν; 

   Κι εδώ ας σταθούμε λίγο στον πρώτο δικό μας αστερίσκο : Όντως "η ελπίδα   έγκειται στη διάθεση των πολιτών να υπερασπίσουν την πόλη". Αλήθεια υπάρχει αυτή η διάθεση; Και για να γίνουμε σαφέστεροι, πώς την εννοούμε αυτήν την υπεράσπιση; Από ποιους την περιμένουμε; Εκφράζει η υποψηφιότητα Καμίνη, όπως ακριβώς έγινε, και καταλαβαίνουμε όλοι το πώς, εφόσον έχουμε την παράδοση "30 και" χρόνων από τέτοιες υποψηφιότητες, την ελπίδα και τη διάθεση "τομών" σε σχέση με το παρελθόν; Μήπως δεν διαφέρει σε τίποτε από άλλες υποψηφιότητες που προσυνεννοημένα τα κόμματα προτείνουν ερήμην των πολιτών, που αν ήταν αλλιώς τα πράγματα οι ίδιοι οι πολίτες θα την επέβαλαν και τα κόμματα απλώς θα ακολουθούσαν ασμένως για να ευθυγραμμισθούν με τις λαϊκές διαθέσεις; 

   Ξέρετε τα μέσα, οι τρόποι και οι διαδικασίες τις περισσότερες φορές κρίνουν την πειστικότητα, την αποδοχή και την αποτελεσματικότητα των προτάσεων. Αν συνέβαλαν στην ενεργοποίηση των πολιτών τα κόμματα, πολλές από τις ασχήμιες του κέντρου θα είχαν απαλειφθεί με πρωτοβουλίες των πολιτών ή κοινωνικών οργανώσεων και το "Αμπάσαντορ" της Σωκράτους π.χ. θα μπορούσε να είναι ένας πολιτισμένος ξενώνας για τους κατατρεγμένους της περιοχής, υπό την ευθύνη Ιατρικού, Δικηγορικού, Καλλιτεχνικών κ.ά. συλλόγων.  Λέμε τώρα, βαριά η καλογερική και ο εθελοντισμός, όταν είναι ουσιαστικός και όχι εξαργυρώσιμος στο παζάρι της διαπλοκής, κοσμικής τε και πολιτικοοικονομικής...


Η πολυχρωμία στη γραμματοσειρά είναι συμβολική - ανταποκρίνεται στην ανάγκη για μια Αθήνα χωρίς αποκλεισμούς, διεθνιστική. κοσμοπολίτικη και πολύχρωμη...