HAPPY DAYS (οδηγίες χρήσεως)

**έγραψε η Κατερίνα Παπαντωνίου ("βιβλιοστάτης"*/"Εφημερίδα των Συντακτών", 6-7.5.2017)**

Αγαπητέ Γουίλη*,

Απευθύνομαι σε εσένα, καθώς έμαθα ότι η Γουίνη** έχει πλέον δυσκολία στην κίνηση των χεριών. Γι’ αυτό και πρέπει να της διαβάσεις εσύ το γράμμα. (Στάσου με την πλάτη στον σωρό με τα ξερόχορτα. Στην μπροστινή πλευρά. Τέντωσε τα χέρια. Ψηλά. Στο ύψος των ματιών της. Διαβάζεις καθαρά τα εκτός παρενθέσεων).

Αγαπημένη Γουίνη, σε σκέφτομαι συχνά. Μόλις το πρωί σε άκουσα να τραγουδάς το αγαπημένο σου βαλς από την «Εύθυμη Χήρα». Εφτανε στα αυτιά μου η φωνή σου. Δεν είναι κακό να ακούμε φωνές. Το τραγούδι σου, πηγαίο και ανώφελο, όπως το τραγούδι των πουλιών. (Με πειστικό τόνο). Ωραία μέρα θα είναι και πάλι! Θυμάσαι, Γουίνη, την πράσινη ακακία όπου κρυβόμασταν και γδύναμε την κερένια σου κούκλα; Η ακακία άρχισε να μαραίνεται. Μη στεναχωριέσαι. (Παύση).

Τίποτα κακό. Τίποτα δεν συμβαίνει. Μέχρι να επιστρέψεις -αν επιστρέψεις- μπορεί και να ξαναπετάξει φύλλα. Κι αν ξεραθεί, δεν έχει σημασία. Μη στεναχωριέσαι. Τίποτα καλύτερο, τίποτα χειρότερο. Θα βρούμε αλλού σκιά. (Μακρά παύση). Μήπως, εκεί, το φως και η ζέστη έχουν μειωθεί; Μήπως ο ήλιος άρχισε να δύει;

Αν η ομπρέλα ή το όμορφο καπέλο σου με το φτερό χάλασε, ειδοποίησε και θα στείλω καινούργιο. Και θα είναι μια ωραία μέρα. Αγαπημένη παιδική φίλη, θυμάσαι; (Τρυφερός τόνος). Ημουν στα δεκατρία και εσύ μεγαλύτερη, αρκετά μεγαλύτερη. Τόσο αστεία, χαμογελαστή και πάντα αισιόδοξη – παρότι σφηνωμένη στα ξερόχορτα. Τίποτα δεν συνέβαινε. Και οι λέξεις δεν τελείωναν. Τίποτα δεν τελειώνει, Γουίνη. (Πλησίασε το γράμμα ακόμα πιο κοντά στα μάτια της). Τίποτα δεν τελειώνει.

Αν όμως τελειώσει ή χαλάσει κάτι από όλα όσα έβαλες στη μεγάλη μαύρη τσάντα, το κραγιόν ή η οδοντόκρεμα, η λίμα νυχιών ή η χτένα, ο καθρέφτης ή τα γυαλιά σου, ειδοποίησε και θα στείλω καινούργιο. Τίποτα δεν τελειώνει. Τίποτα καλύτερο, τίποτα χειρότερο. (Μακρά παύση). Το ρεβόλβερ. (Παύση). Αν μπλοκάρει, όμως, το παλιό Μπράουνι, δεν ξέρω. Πρόσεχέ το. (Γουίλη, μην απλώσεις χέρι).

Πρόσεχε, σε παρακαλώ, γιατί το σίδερο ζεσταίνεται, πυρακτώνεται κάτω από τον ήλιο που δεν δύει. Μήπως κι αθέλητα το ακουμπήσεις με το μάγουλο. (Μην απλώσεις χέρι. Κράτα σταθερά το γράμμα). Πρόσεξε την επιδερμίδα σου, Γουίνη.

Σε φιλώ, η φίλη σου.

* Γουίλη, λυ, λι;

**Γουίνη, νυ, νι;
---------Αναφέρεται στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ.

Η Κατερίνα Παπαντωνίου πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το μυθιστόρημα «Σκοτεινό ασανσέρ» (Τόπος, 2016).

*Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα

Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο τους λογοτεχνικό ήρωα. Σύντομα επιστολικά κείμενα, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας. Επιστολογράφος μας η Κατερίνα Παπαντωνίου.

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου