..............................................................
.
ΜΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ εδώ τον ισάξιο με τον Μπος μύστη, Αρθούρο Ρεμπώ:
.
ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΑΡΚΑ
Ι
Ο Ήλιος η εστία της στοργής και της ζωής,
Σκορπάει την ολόθερμη αγάπη του στη γη
Κι όποιος ξαπλώσει στο λιβάδι οσμίζεται
Τη γη για γάμο ώριμη, τη γη να χύνει αίμα.
Και το πελώριο στήθος της στητό από μια ψυχή
Να ’ναι γεμάτο αγάπη όπως ο Θεός,
Να ’ναι γεμάτο σάρκα όπως η γυναίκα.
Να ’ναι γεμάτο από χυμό κι αχτίδες
Κι απ’ όλων των εμβρύων τη μεγάλη ταραχή.
Κι όλα αυξάνουν κι όλα ανεβαίνουν!
Ω Αφροδίτη, ω θεά!
Πώς νοσταλγώ τους χρόνους της αρχαίας νιότης!
Τους λάγνους σάτυρους, τους φαύνους, τους θεούς
Που από έρωτα δαγκώνανε τη φλούδα των κλαδιών
Κι ανάμεσα στα νούφαρα φιλούσανε τις νύμφες!
Τον χρόνο εκείνον νοσταλγώ που ο χυμός του κόσμου
Και το νερό απ’ τις πηγές και των φυτών το αίμα
Μέσα στις φλέβες του Πανός μετάγγιζαν το σύμπαν!
Που τα τραγίσια πόδια του εκάμνανε να τρέμει
Κάτω τους πράσινη η γη και που όταν φιλούσε
Γλυκά τον πολυκάλαμο αυλό του υμνολογούσε
Κάτω απ’ τον ουρανό τον Μέγα Έρωτα.
Που όρθιος μες στους αγρούς άκουγε ολόγυρά του
Τη Φύση ζωντανή να του αποκρίνεται.
Που τα βουβά κλαδιά λικνίζαν τα καλλίφωνα πουλιά·
Η γη κ’ η θάλασσα λικνίζανε τον άνθρωπο
Κι όλα τα ζώα αγαπούσαν, αγαπούσαν θεϊκά!
Τη μητρική Κυβέλη νοσταλγώ, τότε που όπως λένε
Παμέγιστη, πανέμορφη, σ’ ένδοξες μέσα πόλεις
Έμπαινε με πελώριο άρμα χαλκωματένιο
Και τα βυζιά της έχυναν στα πέρατα του κόσμου
Το ρεύμα το καθάριο τής απέραντης ζωής.
Τότε ακόμα τότε που ο Άνθρωπος
Ευτυχισμένος βύζαινε τους θείους της μαστούς
Κι έπαιζε σα μικρό παιδί στα γόνατά της.
Γιατ’ ήτανε αγνός ακόμη ο Άνθρωπος,
Ήταν ακόμα δυνατός και τρυφερός.
.
Μα όχι πια, μα όχι πια άλλοι θεοί!
Θεός και Βασιλιάς είναι ο Άνθρωπος!
Όμως ο Έρωτας, αυτός
είναι η Μεγάλη Πίστη.
II
Σε σένα μοναχά, σ’ εσέ πιστεύω!
Θαλασσινή Αφροδίτη μάνα θεϊκή!
Ω τι πικρός που έγινε ο δρόμος
Αφότου ο θεός των Χριστιανών
Μας έχει ζέψει όλους στο σταυρό του.
Σάρκα, λουλούδι, μάρμαρο, Αφροδίτη
Σε σένα μοναχά, σ’ εσέ πιστεύω!
*
Μα ναι, ο Άνθρωπος
Θλιμμένος είναι κι άσχημος, θλιμμένος
Κάτω απ’ τον απέραντο ουρανό.
Ντύθηκε ρούχα επειδή δεν είναι πια αγνός.
Λέρωσε το περήφανο και θεϊκό του στήθος.
Το σώμα του τ’ ολύμπιο στη βρώμικη δουλεία
Ζάρωσε όπως είδωλο ριγμένο στην πυρά.
Μα ναι, και μετά θάνατο, ο Άνθρωπος
Σε σκελετούς χλομούς θέλει να ζήσει,
Χλευάζοντας την πρώτη ομορφιά!
…………………………………………………..
III
Αν ξαναρχόταν ο καιρός που ήρθε κι έφυγε, αν ξαναρχόταν.
Γιατί ο Άνθρωπος τελείωσε! Ο Άνθρωπος
Έπαιξε πια όλους τους ρόλους!
Μα τη μεγάλη εκείνη μέρα, ο Άνθρωπος,
Έχοντας αποκάμει από το γκρέμισμα ειδώλων,
Λεύτερος από όλους τους θεούς, θ’ αναστηθεί
Κι όντας ουράνιος θα στραφεί στον ουρανό.
……………………………………………………
Κι όταν τον δεις να ατενίζει τον ορίζοντα τριγύρω
Περιφρονώντας τα παλιά του τα δεσμά, λευτερωμένος απ’ το
φόβο,
Θα ’ρθεις την άγια Λύτρωση εσύ να του προσφέρεις
Κι αχτιδοβόλα, υπέροχη, Αφροδίτη, θ’ ανατείλεις
Μεσ’ από την απέραντη τη θάλασσα
Ρίχνοντας μες στα σύμπαντα τον Έρωτα
Με το αιώνιο και γλυκό χαμόγελό του.
Ο Κόσμος πια θα πάλλεται σα μια τεράστια λύρα
Στο τρέμισμα του απέραντου φιλιού.
.
ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ
Ο ΕΡΓΟ «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"
Σκέφτομαι ότι βρίσκομαι στην κόλαση, είμαι λοιπόν στην κόλαση.
Το αποτέλεσμα είν’ αυτό της κατηχήσεως.
Δούλος του μυστηρίου τής βάφτισής μου.
Γονείς μου είστε ένοχοι γι’ αυτή
Την εξαθλίωση τη δική μου και δική σας.
Άτυχε άνθρωπε.
Η κόλαση είν’ ανίσχυρη μπρος στους ειδωλολάτρες.
.
Σήμερα ωστόσο τέλειωσα, θαρρώ, την εξιστόρηση αυτή της κόλασής μου. Κόλαση αληθινή. Η παλαιά εκείνη που τις πόρτες της τις άνοιξε ο γιος του ανθρώπου*.
.
Ξαναποχτώντας ένα λίγο λογικής
—πού αμέσως γίνετ’ άφαντο—
βλέπω πως οι σφοδρές μου ανησυχίες οφείλονται
στ’ ότι αργά κατάλαβα πως είμαστε στη Δύση.
Ω βόρβαροι της Δύσης. Όχι πώς...
.
θαυμάσια. Εδώ
το πνεύμα μου πασχίζει ν’ αποχτήσει
την όποια βάρβαρη εξέλιξη
έχει συμβεί στο πνεύμα αφότου έκλεισε
ο κύκλος της Ανατολής.
Το πνεύμα έχει άλλωστε
την εξουσία. Κ’ είν’ αυτό
πού επέλεξε να ζω τώρα στη Δύση.
Και πρέπει να σωπαίνει ώστε να βγάλει
συμπέρασμα καθώς το επιθυμώ.
Ας πάνε λέω στο διάβολο
και τα στεφάνια των μαρτύρων και της τέχνης οι αχτίνες
κ’ οι εφευρέτες με την έπαρση κ’ οι ζηλωτές των λεηλασιών.
_______________
* Ο Ρεμπώ πίστευε πως ο Χριστός (είτε ο Χριστιανισμός) άνοιξε τις πύλες της Κόλασης, ακριβώς επειδή διέπραξε το μεσσιανικό, εωσφορικό αμάρτημα, ν’ απορρίψει τον παρόντα κόσμο, χάριν ενός ιδανικού, παραδείσιου κόσμου, έξω από αυτόν τον κόσμο.
Άλλα μ’ αυτή τη δημιουργία ενός φανταστικού και γι’ αυτό εύκολα ιδανικοποιημένου κόσμου, δημιουργείται το «καλό». Η δημιουργία του «καλού» δεν είναι άνοδος· είναι συνειδησιακή πτώση, από την Αιώνια Φύση, από τον Άπειρο Ενιαίο Κόσμο, στον δυϊσμό, διότι, από τη στιγμή που δημιουργείται το καλό, αυτομάτως δημιουργείται και το αντίθετό του, το κακό. Και βεβαίως, εφόσον το κακό αντιπροσωπεύεται από τον παρόντα Κόσμο, οι άνθρωποι, υποτιμώντας και μισώντας τον παρόντα Κόσμο, τον μεταχειρίζονται μ’ έναν τρόπο που αυτός γίνεται κόλαση.
Έτσι, αυτός που διέπραξε την ύβρη να θέλει να φτιάξει έναν παράδεισο πάνω από αυτόν τον κόσμο, αυτός άνοιξε τις πύλες της κόλασης, η οποία όμως δεν μπορεί ν’ αγγίξει τους παγανιστές, τους προχριστιανικούς λαούς, τους έχοντες Ιερή σχέση με τον Παρόντα Μοναδικό Κόσμο και τη Μάνα Φύση. .
.
Γύρισα πίσω στην Ανατολή
στην πρώτη και αιώνια σοφία.
*
Μα δε μιλάω για τη νόθα διδαχή του Κορανίου.
*
Τι μακριά που είναι όλ’ αυτά
απ’ τη σοφία της Ανατολής
που είναι η πρωτόγονη πατρίδα...
Όμως τι σχέση έχει αυτό με τ’ όνειρό μου
και την αγνότητα εκείνη των αρχαίων φυλών.
*
Βρέθηκε.
Ποιο;
Ή αιωνιότητα.
Είναι η ένωση του Ήλιου και της Θάλασσας.
*
Ήθελε να τον φέρει στην πρωτόγονη κατάσταση των γιων του Ήλιου.
*
Ω μάνα Φύση.
.
(Σημ. Η μετάφραση του Ρεμπώ έγινε με τη βοήθεια της Βάσως Δερμάνη).
.
.
ΝΑΙ, ΤΟ ΜΕΣΑΙΟ, μέρος του τριπτύχου, είναι η αιώνια αθωότητα, όπου όλα τα όντα είναι συναδελφωμένα. Αν κάτι εδώ τρώγεται είναι καρποί, φρούτα. Αν κάτι πρωταγωνιστεί είναι ο έρωτας, το παιχνίδι, κι όλοι, όλοι, μαύροι κι άσπροι, θηλυκοί και αρσενικοί, είναι ολόγυμνοι. Ναι, μας λέει ο Ιερώνυμος Μπος: Αυτός είναι ο παράδεισος, η αιώνια αθωότητα, η γύμνια, η ιερότητα όλων των φύλων κι όλων των φυλών, όλων των όντων. Όπου κυριαρχεί η απόλαυση του έρωτα, των φρούτων, του παιχνιδιού, εντός της Αιωνίου Αθωότητος. Είναι το άνοιγμα της τελευταίας πόρτας, που λέω στο ποίημα «Θα πει» (ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ, bibliotheque, 2019).
ΝΑΙ, ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΑΝ τα Ηλιοστάσια. Τόσο το Θερινό που κάνει τους ανθρώπους θεούς, όσο και το Χειμερινό που κάνει τους θεούς ανθρώπους (γέννηση του Χριστού). Μα θα μου πουν, πού είδες εσύ την θέωση των ανθρώπων στο Θερινό Ηλιοστάσιο; Την είδα σε μένα και στο ποίημα του Σεφέρη που απαγγέλλω στην προηγούμενη ανάρτηση. Το βλέπω στους ανθρώπους που αυτές τις μέρες τρέχουν στις παραλίες, όπου γυμνώνονται και ξαναγίνονται (στο βαθμό που τους επιτρέπουν οι θρησκείες της Κολάσεως), χαρούμενα, ξένοιαστα παιδιά του Ήλιου και της θάλασσας, του Ουρανού και της Γης.
.
_________________
Εδώ το τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος που έχει πολλά ονόματα, αλλά όχι εκείνο που έκρυψε ο Μπος (φοβούμενος την Ιερά Εξέταση) και που όμως για όσους έχουν μάτια κι ελεύθερο νου, το δίνει με την ίδια του την ζωγραφιά.
Στο ΚΑΝΑΛΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ προ ημερών είδα ένα εξαίρετο ντοκιμαντέρ για το τρίπτυχο αυτό. Είχαν προσκληθεί εξηγητάδες, μα όλοι το έβλεπαν χριστιανοκεντρικά, φτάνοντας στο σημείο οι περισσότεροι ν' αποδέχονται την επικρατούσα για αιώνες άποψη ότι στο πρώτο μέρος έχουμε τον καλό παράδεισο του Θεούλη. Στο μεσαίο τους αμαρτωλούς. Και στο τελευταίο την κόλαση, δηλαδή την τιμωρία των αμαρτωλών. Άποψη πέρα για πέρα λαθεμένη κι αντίθετη με όσα εδώ έκρυψε και φανέρωσε ο ισόθεος (όπως θα έλεγε κι ο Όμηρος) ο "θνητός αθάνατος" Ιερώνυμος Μπος.
ΤΙ
ΕΓΙΝΑΝ οι Γιορτές του Θερινού Ηλιοστασίου;...
από τον ποιητή και φίλο στο fb Γιάννη Υφαντή (facebook, 22.6.2019)
ΤΙ
ΕΓΙΝΑΝ οι Γιορτές του Θερινού Ηλιοστασίου; Μα, μετατέθηκαν λίγες μέρες
αργότερα, κι έγιναν Γιορτές του Αη Γιάννη. Όπως συνέβη και με το
Χειμερινό Ηλιοστάσιο που έγινε Χριστούγεννα. Όπως συνέβη και με την
Εαρινή Ισημερία που έγινε ο Ευαγγελισμός. Νίκησαν οι θρησκείες που
θέλουν τον Ήλιο και την Φύση δημιουργήματα ενός θεού. Νίκησαν οι εχθροί
της αιωνίου Φύσεως και των αιωνίων νόμων της. Νίκησαν αυτοί που θέλουν
την καλή είτε βλακώδη, αθώα είτε εγκληματική παράδοσή τους, ανώτερη από
την Φύση και την ελεύθερη σκέψη. Νίκησαν αυτοί που αντιμετωπίζοντας τη
Γη ως αναλώσιμο δημιούργημα έφεραν την ζωή πάνω σε αυτήν στο τέλος της.
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού μπήκαμε για τα καλά σε αυτό που ο
Ησίοδος ονόμασε κυριαρχία του θλιβερού Σιδηρού Γένους.
ΑΛΛΑ ΟΣΟ
ακόμη έχουμε καιρό, ας ζήσουμε, όσοι της Φύσεως, ας ζήσουμε έξω από τον
παράδεισό τους και την κόλασή τους, ας ζήσουμε όπως στο μεσαίο μέρος του
τριπτύχου εκείνου που ζωγράφισε ο μεγάλος μύστης Ιερώνυμος Μπος και που
άλλοι μεν ονομάζουν "Κήπο των επιγείων απολαύσεων", άλλοι δε "Κήπο της
αμαρτίας".
ΜΑ ΚΟΙΤΑΧΤΕ καλά το τρίπτυχο. Δεξιά έχει τον
παράδεισο όπου ο Θεός (ντυμένος σαν γεροντοκόρη του κατηχητικού),
προσφέρει στον έκπληκτο (τρελαμένο από την καύλα Αδάμ) μια νόμιμη
σύζυγο. Και ο μέγας Μπος, ενώ μας αφήνει να νομίσουμε για μια στιγμή πως
αυτός είναι ο παράδεισος, (απευθυνόμενος στον ισόθεο με αυτόν θεατή)
έχει κοντά εκεί μια γάτα να κρατάει στο στόμα της ένα ποντίκι κι ακόμη
έχει ένα ψαροπούλι να πιάνει ένα ψάρι για να το φάει. Επίτηδες τα έβαλε
αυτά εκεί ο Ιερώνυμος. Γιατί ο παράδεισος ή τόπος των Μακάρων, σε όλους
τους λαούς, σε όλους τους μύθους, έχει όλα τα όντα συναδελφωμένα. Ναι,
γιατί θέλει να μας πει ο Ιερώνυμος, ότι ο φτωχομπινέδικος αυτός
παράδεισος είναι η αρχή εκείνης της "βιομηχανικής" κόλασης που βλέπουμε
στο τρίτο μέρος του τριπτύχου, δεξιά.
ΝΑΙ, Ο ΜΥΘΟΣ που μας λέει
ότι κάποτε όλα ήσαν καλά λίαν, αποκρύπτει την φυσική αθωότητα που
βλέπουμε στο μεσαίο μέρος του τριπτύχου, για να μας πει ότι ενώ ο Θεός
τα είχε κάνει όλα καλά, ο αρχάγγελος Σαταναήλ σκέφτηκε πως θα μπορούσε
να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν του Θεού. Ο μύθος σε αυτή του
την ηλικία, αποκρύπτει είτε αγνοεί ότι αυτός που θέλησε να φτιάξει έναν
κόσμο καλύτερο (από τον ήδη υπάρχοντα κόσμο της Φύσεως) ήταν ο ίδιος ο
θεός, που εγώ και ο Μπος, είτε ο Ρεμπώ, ταυτίζουμε με τον Σαταναήλ. Ο
θεός Σταναήλ ήταν που κατασκεύασε όλες τις εναντίον της Φύσεως
συκοφαντίες. Ο Ιησούς θέλησε να σταματήσει το έργο του Θεού Σαταναήλ
αλλά δεν τα κατάφερε. Μάλιστα, ταυτιζόμενος από τους Χριστιανούς με τον
Θεό πατέρα του, κατετάγη και αυτός ως ένα από τα πρόσωπα του Σαταναήλ..
ΜΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ εδώ τον ισάξιο με τον Μπος μύστη, Αρθούρο Ρεμπώ:
.
ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΑΡΚΑ
Ι
Ο Ήλιος η εστία της στοργής και της ζωής,
Σκορπάει την ολόθερμη αγάπη του στη γη
Κι όποιος ξαπλώσει στο λιβάδι οσμίζεται
Τη γη για γάμο ώριμη, τη γη να χύνει αίμα.
Και το πελώριο στήθος της στητό από μια ψυχή
Να ’ναι γεμάτο αγάπη όπως ο Θεός,
Να ’ναι γεμάτο σάρκα όπως η γυναίκα.
Να ’ναι γεμάτο από χυμό κι αχτίδες
Κι απ’ όλων των εμβρύων τη μεγάλη ταραχή.
Κι όλα αυξάνουν κι όλα ανεβαίνουν!
Ω Αφροδίτη, ω θεά!
Πώς νοσταλγώ τους χρόνους της αρχαίας νιότης!
Τους λάγνους σάτυρους, τους φαύνους, τους θεούς
Που από έρωτα δαγκώνανε τη φλούδα των κλαδιών
Κι ανάμεσα στα νούφαρα φιλούσανε τις νύμφες!
Τον χρόνο εκείνον νοσταλγώ που ο χυμός του κόσμου
Και το νερό απ’ τις πηγές και των φυτών το αίμα
Μέσα στις φλέβες του Πανός μετάγγιζαν το σύμπαν!
Που τα τραγίσια πόδια του εκάμνανε να τρέμει
Κάτω τους πράσινη η γη και που όταν φιλούσε
Γλυκά τον πολυκάλαμο αυλό του υμνολογούσε
Κάτω απ’ τον ουρανό τον Μέγα Έρωτα.
Που όρθιος μες στους αγρούς άκουγε ολόγυρά του
Τη Φύση ζωντανή να του αποκρίνεται.
Που τα βουβά κλαδιά λικνίζαν τα καλλίφωνα πουλιά·
Η γη κ’ η θάλασσα λικνίζανε τον άνθρωπο
Κι όλα τα ζώα αγαπούσαν, αγαπούσαν θεϊκά!
Τη μητρική Κυβέλη νοσταλγώ, τότε που όπως λένε
Παμέγιστη, πανέμορφη, σ’ ένδοξες μέσα πόλεις
Έμπαινε με πελώριο άρμα χαλκωματένιο
Και τα βυζιά της έχυναν στα πέρατα του κόσμου
Το ρεύμα το καθάριο τής απέραντης ζωής.
Τότε ακόμα τότε που ο Άνθρωπος
Ευτυχισμένος βύζαινε τους θείους της μαστούς
Κι έπαιζε σα μικρό παιδί στα γόνατά της.
Γιατ’ ήτανε αγνός ακόμη ο Άνθρωπος,
Ήταν ακόμα δυνατός και τρυφερός.
.
Μα όχι πια, μα όχι πια άλλοι θεοί!
Θεός και Βασιλιάς είναι ο Άνθρωπος!
Όμως ο Έρωτας, αυτός
είναι η Μεγάλη Πίστη.
II
Σε σένα μοναχά, σ’ εσέ πιστεύω!
Θαλασσινή Αφροδίτη μάνα θεϊκή!
Ω τι πικρός που έγινε ο δρόμος
Αφότου ο θεός των Χριστιανών
Μας έχει ζέψει όλους στο σταυρό του.
Σάρκα, λουλούδι, μάρμαρο, Αφροδίτη
Σε σένα μοναχά, σ’ εσέ πιστεύω!
*
Μα ναι, ο Άνθρωπος
Θλιμμένος είναι κι άσχημος, θλιμμένος
Κάτω απ’ τον απέραντο ουρανό.
Ντύθηκε ρούχα επειδή δεν είναι πια αγνός.
Λέρωσε το περήφανο και θεϊκό του στήθος.
Το σώμα του τ’ ολύμπιο στη βρώμικη δουλεία
Ζάρωσε όπως είδωλο ριγμένο στην πυρά.
Μα ναι, και μετά θάνατο, ο Άνθρωπος
Σε σκελετούς χλομούς θέλει να ζήσει,
Χλευάζοντας την πρώτη ομορφιά!
…………………………………………………..
III
Αν ξαναρχόταν ο καιρός που ήρθε κι έφυγε, αν ξαναρχόταν.
Γιατί ο Άνθρωπος τελείωσε! Ο Άνθρωπος
Έπαιξε πια όλους τους ρόλους!
Μα τη μεγάλη εκείνη μέρα, ο Άνθρωπος,
Έχοντας αποκάμει από το γκρέμισμα ειδώλων,
Λεύτερος από όλους τους θεούς, θ’ αναστηθεί
Κι όντας ουράνιος θα στραφεί στον ουρανό.
……………………………………………………
Κι όταν τον δεις να ατενίζει τον ορίζοντα τριγύρω
Περιφρονώντας τα παλιά του τα δεσμά, λευτερωμένος απ’ το
φόβο,
Θα ’ρθεις την άγια Λύτρωση εσύ να του προσφέρεις
Κι αχτιδοβόλα, υπέροχη, Αφροδίτη, θ’ ανατείλεις
Μεσ’ από την απέραντη τη θάλασσα
Ρίχνοντας μες στα σύμπαντα τον Έρωτα
Με το αιώνιο και γλυκό χαμόγελό του.
Ο Κόσμος πια θα πάλλεται σα μια τεράστια λύρα
Στο τρέμισμα του απέραντου φιλιού.
.
ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ
Ο ΕΡΓΟ «ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"
Σκέφτομαι ότι βρίσκομαι στην κόλαση, είμαι λοιπόν στην κόλαση.
Το αποτέλεσμα είν’ αυτό της κατηχήσεως.
Δούλος του μυστηρίου τής βάφτισής μου.
Γονείς μου είστε ένοχοι γι’ αυτή
Την εξαθλίωση τη δική μου και δική σας.
Άτυχε άνθρωπε.
Η κόλαση είν’ ανίσχυρη μπρος στους ειδωλολάτρες.
.
Σήμερα ωστόσο τέλειωσα, θαρρώ, την εξιστόρηση αυτή της κόλασής μου. Κόλαση αληθινή. Η παλαιά εκείνη που τις πόρτες της τις άνοιξε ο γιος του ανθρώπου*.
.
Ξαναποχτώντας ένα λίγο λογικής
—πού αμέσως γίνετ’ άφαντο—
βλέπω πως οι σφοδρές μου ανησυχίες οφείλονται
στ’ ότι αργά κατάλαβα πως είμαστε στη Δύση.
Ω βόρβαροι της Δύσης. Όχι πώς...
.
θαυμάσια. Εδώ
το πνεύμα μου πασχίζει ν’ αποχτήσει
την όποια βάρβαρη εξέλιξη
έχει συμβεί στο πνεύμα αφότου έκλεισε
ο κύκλος της Ανατολής.
Το πνεύμα έχει άλλωστε
την εξουσία. Κ’ είν’ αυτό
πού επέλεξε να ζω τώρα στη Δύση.
Και πρέπει να σωπαίνει ώστε να βγάλει
συμπέρασμα καθώς το επιθυμώ.
Ας πάνε λέω στο διάβολο
και τα στεφάνια των μαρτύρων και της τέχνης οι αχτίνες
κ’ οι εφευρέτες με την έπαρση κ’ οι ζηλωτές των λεηλασιών.
_______________
* Ο Ρεμπώ πίστευε πως ο Χριστός (είτε ο Χριστιανισμός) άνοιξε τις πύλες της Κόλασης, ακριβώς επειδή διέπραξε το μεσσιανικό, εωσφορικό αμάρτημα, ν’ απορρίψει τον παρόντα κόσμο, χάριν ενός ιδανικού, παραδείσιου κόσμου, έξω από αυτόν τον κόσμο.
Άλλα μ’ αυτή τη δημιουργία ενός φανταστικού και γι’ αυτό εύκολα ιδανικοποιημένου κόσμου, δημιουργείται το «καλό». Η δημιουργία του «καλού» δεν είναι άνοδος· είναι συνειδησιακή πτώση, από την Αιώνια Φύση, από τον Άπειρο Ενιαίο Κόσμο, στον δυϊσμό, διότι, από τη στιγμή που δημιουργείται το καλό, αυτομάτως δημιουργείται και το αντίθετό του, το κακό. Και βεβαίως, εφόσον το κακό αντιπροσωπεύεται από τον παρόντα Κόσμο, οι άνθρωποι, υποτιμώντας και μισώντας τον παρόντα Κόσμο, τον μεταχειρίζονται μ’ έναν τρόπο που αυτός γίνεται κόλαση.
Έτσι, αυτός που διέπραξε την ύβρη να θέλει να φτιάξει έναν παράδεισο πάνω από αυτόν τον κόσμο, αυτός άνοιξε τις πύλες της κόλασης, η οποία όμως δεν μπορεί ν’ αγγίξει τους παγανιστές, τους προχριστιανικούς λαούς, τους έχοντες Ιερή σχέση με τον Παρόντα Μοναδικό Κόσμο και τη Μάνα Φύση. .
.
Γύρισα πίσω στην Ανατολή
στην πρώτη και αιώνια σοφία.
*
Μα δε μιλάω για τη νόθα διδαχή του Κορανίου.
*
Τι μακριά που είναι όλ’ αυτά
απ’ τη σοφία της Ανατολής
που είναι η πρωτόγονη πατρίδα...
Όμως τι σχέση έχει αυτό με τ’ όνειρό μου
και την αγνότητα εκείνη των αρχαίων φυλών.
*
Βρέθηκε.
Ποιο;
Ή αιωνιότητα.
Είναι η ένωση του Ήλιου και της Θάλασσας.
*
Ήθελε να τον φέρει στην πρωτόγονη κατάσταση των γιων του Ήλιου.
*
Ω μάνα Φύση.
.
(Σημ. Η μετάφραση του Ρεμπώ έγινε με τη βοήθεια της Βάσως Δερμάνη).
.
.
ΝΑΙ, ΤΟ ΜΕΣΑΙΟ, μέρος του τριπτύχου, είναι η αιώνια αθωότητα, όπου όλα τα όντα είναι συναδελφωμένα. Αν κάτι εδώ τρώγεται είναι καρποί, φρούτα. Αν κάτι πρωταγωνιστεί είναι ο έρωτας, το παιχνίδι, κι όλοι, όλοι, μαύροι κι άσπροι, θηλυκοί και αρσενικοί, είναι ολόγυμνοι. Ναι, μας λέει ο Ιερώνυμος Μπος: Αυτός είναι ο παράδεισος, η αιώνια αθωότητα, η γύμνια, η ιερότητα όλων των φύλων κι όλων των φυλών, όλων των όντων. Όπου κυριαρχεί η απόλαυση του έρωτα, των φρούτων, του παιχνιδιού, εντός της Αιωνίου Αθωότητος. Είναι το άνοιγμα της τελευταίας πόρτας, που λέω στο ποίημα «Θα πει» (ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ, bibliotheque, 2019).
ΝΑΙ, ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΑΝ τα Ηλιοστάσια. Τόσο το Θερινό που κάνει τους ανθρώπους θεούς, όσο και το Χειμερινό που κάνει τους θεούς ανθρώπους (γέννηση του Χριστού). Μα θα μου πουν, πού είδες εσύ την θέωση των ανθρώπων στο Θερινό Ηλιοστάσιο; Την είδα σε μένα και στο ποίημα του Σεφέρη που απαγγέλλω στην προηγούμενη ανάρτηση. Το βλέπω στους ανθρώπους που αυτές τις μέρες τρέχουν στις παραλίες, όπου γυμνώνονται και ξαναγίνονται (στο βαθμό που τους επιτρέπουν οι θρησκείες της Κολάσεως), χαρούμενα, ξένοιαστα παιδιά του Ήλιου και της θάλασσας, του Ουρανού και της Γης.
.
_________________
Εδώ το τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος που έχει πολλά ονόματα, αλλά όχι εκείνο που έκρυψε ο Μπος (φοβούμενος την Ιερά Εξέταση) και που όμως για όσους έχουν μάτια κι ελεύθερο νου, το δίνει με την ίδια του την ζωγραφιά.
Στο ΚΑΝΑΛΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ προ ημερών είδα ένα εξαίρετο ντοκιμαντέρ για το τρίπτυχο αυτό. Είχαν προσκληθεί εξηγητάδες, μα όλοι το έβλεπαν χριστιανοκεντρικά, φτάνοντας στο σημείο οι περισσότεροι ν' αποδέχονται την επικρατούσα για αιώνες άποψη ότι στο πρώτο μέρος έχουμε τον καλό παράδεισο του Θεούλη. Στο μεσαίο τους αμαρτωλούς. Και στο τελευταίο την κόλαση, δηλαδή την τιμωρία των αμαρτωλών. Άποψη πέρα για πέρα λαθεμένη κι αντίθετη με όσα εδώ έκρυψε και φανέρωσε ο ισόθεος (όπως θα έλεγε κι ο Όμηρος) ο "θνητός αθάνατος" Ιερώνυμος Μπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου