............................................................
Η ΝΤΑΜΑ ΚΑΡΟ
Από μικρός στη αγκαλιά των ουρανών μου
είχα αγαπήσει πάνω απ΄ όλα την αγάπη,
και κουβαλάω τόσο φως μέσα στο στήθος
που βλέπω ακόμα και τη νύχτα στο σκοτάδι.
Πόσο διαφέρουν μεταξύ τους οι παρθένες,
κάθε παρθένα κι ένας άγνωστος πλανήτης,
γι΄ αυτό τα βράδια που κοιμάμαι μοναχός μου
κάποια παρθένα θα τρυπώσει στ΄ όνειρό μου.
Πάμε μαζί στην ίδια τάξη στο σχολείο
κι όταν γυρνάει το κεφάλι να ρωτήσει,
σαστίζω τόσο απ΄ τα καθαρά της μάτια
που με λυπάται και μου δίνει ένα χάδι.
Αν αρρωστήσει την κρατάω από το χέρι
μέχρι το θάνατο ή μέχρι να ξυπνήσω,
κι όταν ζητήσει να συναντηθεί μαζί μου
βιάζομαι μήπως ξεχαστώ και την ξεχάσω.
Ίσως να φτάσουμε στα σύνορα του κόσμου
χωρίς να μάθουμε τι είναι η αγάπη,
ίσως μια νύχτα το αγκίστρι τού φιλιού μου
να την τραβήξει απ΄ τον ύπνο στην αλήθεια.
Ίδια τα μάτια κι η δροσιά, ίδια τα χέρια,
ίδια τα λόγια, οι κινήσεις και τα χάδια,
αυτό που αλλάζει είναι μόνο η γυναίκα
που κάθε νύχτα μ΄ αγαπάει στ΄ όνειρό μου.
Μου ’ρίξαν κάποιοι τα χαρτιά και μου το είπαν
πως κάποια μέρα θα συναντηθώ μαζί της,
μα είναι γραμμένο να μη την αναγνωρίσω
γιατί μονάχα την αγάπη έχω αγαπήσει.
Η ΝΤΑΜΑ ΚΑΡΟ
Από μικρός στη αγκαλιά των ουρανών μου
είχα αγαπήσει πάνω απ΄ όλα την αγάπη,
και κουβαλάω τόσο φως μέσα στο στήθος
που βλέπω ακόμα και τη νύχτα στο σκοτάδι.
Πόσο διαφέρουν μεταξύ τους οι παρθένες,
κάθε παρθένα κι ένας άγνωστος πλανήτης,
γι΄ αυτό τα βράδια που κοιμάμαι μοναχός μου
κάποια παρθένα θα τρυπώσει στ΄ όνειρό μου.
Πάμε μαζί στην ίδια τάξη στο σχολείο
κι όταν γυρνάει το κεφάλι να ρωτήσει,
σαστίζω τόσο απ΄ τα καθαρά της μάτια
που με λυπάται και μου δίνει ένα χάδι.
Αν αρρωστήσει την κρατάω από το χέρι
μέχρι το θάνατο ή μέχρι να ξυπνήσω,
κι όταν ζητήσει να συναντηθεί μαζί μου
βιάζομαι μήπως ξεχαστώ και την ξεχάσω.
Ίσως να φτάσουμε στα σύνορα του κόσμου
χωρίς να μάθουμε τι είναι η αγάπη,
ίσως μια νύχτα το αγκίστρι τού φιλιού μου
να την τραβήξει απ΄ τον ύπνο στην αλήθεια.
Ίδια τα μάτια κι η δροσιά, ίδια τα χέρια,
ίδια τα λόγια, οι κινήσεις και τα χάδια,
αυτό που αλλάζει είναι μόνο η γυναίκα
που κάθε νύχτα μ΄ αγαπάει στ΄ όνειρό μου.
Μου ’ρίξαν κάποιοι τα χαρτιά και μου το είπαν
πως κάποια μέρα θα συναντηθώ μαζί της,
μα είναι γραμμένο να μη την αναγνωρίσω
γιατί μονάχα την αγάπη έχω αγαπήσει.
/Ελεύθερη προσέγγιση και απόδοση του ομότιτλου ποιήματος του PAUL ELUARD από τον φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 12/9/2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου