"Οδηγίες ψαύσεως ή Τι θα κάνουμε πια με τόση ελευθερία του λόγου!" by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ (https://dromos.wordpress.com/2016/09/17)

.............................................................

 

Οδηγίες ψαύσεως ή Τι θα κάνουμε πια με τόση ελευθερία του λόγου!

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Ο συνήθης τρόπος ψαύσεως των μαστών είναι το ολοκληρωτικό χούφτωμα. Η ποικιλία τους όμως και η ιδιοτροπία της βαρύτητος απαιτούν ιδιαίτερη σπουδή.

Εθιμοτυπικώς δεν είναι σωστό αυτό που συνηθίζουν μερικοί, να μαλάζουν έως συνθλίψεως τα έρμα βυζάκια, σαν να επρόκειτο για ιδιοκτήτες οπωροπωλείου ή πλανόδιους παγωτατζήδες.

Αν η προσέγγισις δεν είναι ερωτική η ψαύσις θα είναι μια αποτυχία.

Οι ψυχροί άνθρωποι δεν ξέρουν να χαϊδεύουν. Βάζουν χέρι κι όποιον πάρει ο χάρος. Ατσούμπαλοι έως παρεξηγήσεως, αφήνουν πάντα ένα χλιμίντρισμα ευχαρίστησης, άνθρωποι του θεού ή του κόμματος που νομίζουν πως από στιγμή σε στιγμή θα διαρρεύσει απ’ το βυζίον απόσταγμα τουλούμπας ή απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Χαλαρώστε λοιπόν, πάρτε βαθιά ανάσα και συντονιστείτε με τους κοσμικούς κραδασμούς.

Δώστε στην παλάμη και στα δάχτυλα το σχήμα θόλου. Χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί η βασική αυτή κίνηση εκφράζει αρκούντως το χαρακτήρα σας.

Τα δάχτυλα δεν πρέπει να θυμίζουν αρπαχτικό πτηνό, ούτε ατσάλινα δόντια εκσκαφέως, έτοιμα να επιτεθούν εναντίον ενός αθώου και αδρανούς στήθους.

Χαμηλώστε την παλάμη σας με την αίσθηση ότι κρατάτε ένα ιδανικό στήθος, όπως ακριβώς επικάθεται ένας βυζαντινός τρούλος γεμάτος κομψότητα, χάρη και φως. Και τότε οι χούφτες θα πράξουν τα δέοντα πατινάροντας πάνω στο λευκό αθώο στήθος.

Παρότι τα στήθη είναι σιωπηλά, η σιωπή δεν είναι του χαρακτήρα τους. Ρίγη χαδιάρικης αγάπης και συγκίνησης τα κατακλύζει, αποκτούν ζωή, γίνονται οντότητες που σαλεύουν, οι ρόγες τους πάλλονται και σκληραίνουν και γίνονται εκ νέου τα μάτια του ερωτικού κορμιού, το βλέμμα τους ένα κοπάδι βίσωνες που σκάβουν με τις οπλές τους το χώμα του εραστή, απορροφώντας χάδι για ορεκτικό και γλειψιές για κυρίως γεύμα.

Τα βυζιά είναι οι τουρμπίνες του μεγάλου εργοστασίου της χαράς, το καμινέτο που έχει ανάψει κιόλας πυρώνοντας αργά τη λεσβία φύση μας.