"Το τραγουδι της παιδικότητας" ποίημα του Πέτερ Χάντκε (http://mirror-in-the-front-hall.blogspot.gr, 2/3/2014)

............................................................
 
"Το τραγουδι της παιδικότητας" 

                       ποίημα του Πέτερ Χάντκε

 

Όταν το παιδί ήταν παιδί

περπατούσε με τα χέρια ελεύθερα,

ήθελε το ρυάκι να είναι χείμαρρος

ο χείμαρρος να είναι ποταμός,

κι αυτή η λακούβα θάλασσα

Όταν το παιδί ήταν παιδί,

για τίποτα δεν είχε γνώμη,

συνήθεια δεν είχε καμιά,

συχνά καθόταν σταυροπόδι,

το  έβαζε στα πόδια ξαφνικά,

είχε ατίθασα μαλλιά, κι όταν το φωτογράφιζαν δεν έκανε γκριμάτσες.

Όταν το παιδί ήταν παιδί

ήταν η εποχή γι’ αυτές τις ερωτήσεις:

Γιατί εγώ είμαι εγώ και όχι εσύ;

Γιατί εγώ είμαι εδώ και όχι εκεί;

Πότε άρχισε ο χρόνος και πού τελειώνει το κενό;

Η ζωή κάτω απ’ τον ήλιο δεν είναι μόνο ένα όνειρο;

Αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω

δεν είναι απλώς το φάσμα ενός κόσμου πριν απ’ τον κόσμο;

Πώς γίνεται εγώ, που είμαι εγώ,

πριν γίνω εγώ να μην υπήρχα,

και πώς, κάποτε, εγώ που είμαι εγώ

δεν θα είμαι πια αυτός που είμαι;

Όταν το παιδί ήταν παιδί,

έτρωγε με το ζόρι αρακά, σπανάκι και ρυζόγαλο

και βραστό κουνουπίδι.

Τώρα τα τρώει όλα κι όχι μόνο όταν πρέπει.

Όταν το παιδί ήταν παιδί

ξύπνησε μόνο μία φορά σε άγνωστο κρεβάτι,

και τώρα κάθε τόσο,

του φαίνονταν ωραίοι πολλοί άνθρωποι

και τώρα μόνο κατά τύχη,

έβλεπε τον Παράδεισο ολοκάθαρα

και τώρα μόνο να τον φανταστεί μπορεί,

δεν μπορούσε να σκεφτεί το Τίποτα

και σήμερα τρέμει με τη σκέψη του.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,

γέμιζε ενθουσιασμό με το παιχνίδι,

και τώρα ενθουσιάζεται όπως τότε, αλλά μόνο

για κάτι σχετικό με τη δουλειά του.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,

μπορούσε να τραφεί με μήλα ή ψωμί

το ίδιο και σήμερα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,

γέμιζε με βατόμουρα το χέρι του

κι ακόμα το γεμίζει,

τα φρέσκα καρύδια του άφηναν στη γλώσσα μια πικρίλα

κι ακόμα του αφήνουν,

σε κάθε βουνό που ανέβαινε

νοσταλγούσε το ακόμα πιο ψηλό βουνό,

και σε κάθε πόλη

νοσταλγούσε μια ακόμα πιο μεγάλη πόλη

όπως και σήμερα,

έκοβε τα κεράσια από την κορυφή του δέντρου αγαλλιώντας

όπως και σήμερα,

ένιωθε συστολή μπροστά στους ξένους

και νιώθει ακόμα,

περίμενε το πρώτο χιόνι

και περιμένει ακόμα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί

πετούσε ένα ραβδί στο δέντρο σαν ακόντιο,

κι αυτό ακόμα πάλλεται εκεί.

(Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας)