...........................................................
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
"Καθημερινή",
Βάρκα στον ναό
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Το πρόσωπο της χρονιάς που τελειώνει;
Ούτε η Αγκελα Μέρκελ ούτε ο Βλαντιμίρ Πούτιν ούτε ο Πάπας. Οποιον τρανό
κι αν διαλέξουν τα περιοδικά και οι τηλεοράσεις, έξω θα πέσουν. Γιατί το
2015 δεν είχε τη μορφή της ισχύος και του μεγαλείου. Αλλά της άκρας
δυστυχίας. Και του θανάτου. Ο Αϊλάν, το προσφυγάκι από τη Συρία, που
βρέθηκε πνιγμένο στην τουρκική αμμουδιά, αυτός είναι το 2015. Και το
2016 αυτός θα είναι, μαζί με τ’ αδερφάκια, τις μανάδες, τους πατεράδες
του, που πνίγονται κάθε μέρα στο Αιγαίο και στα νερά της Λαμπεντούζα.
Γιατί είναι βέβαιο ότι το δράμα θα συνεχιστεί.
Ολα αυτό δείχνουν. Η στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατ’ αρχάς. Που αδυνατεί να πείσει τα μέλη της να σεβαστούν τις αρχές της, τα ιδρυτικά της κείμενα, ακόμα και τις διεθνείς συμφωνίες για την παροχή ασύλου. Υπέγραψαν ότι θα απορροφήσουν 160.000 πρόσφυγες, ασήμαντος αριθμός, και μέχρι στιγμής, έπειτα από μήνες, δεν έχουν ξεπεράσει τους 160, επαναλαμβάνω: εκατόν εξήντα. Γιατί πρέπει, λέει, να τους περάσουν από πολλές κρησάρες: την κρησάρα της εθνικότητας (μόνο Σύροι, Ιρακινοί και Αφγανοί), της θρησκείας (χριστιανικά τα ευρωπαϊκά έθνη, Τσεχία, Βουλγαρία, Σλοβακία κ.ο.κ., χριστιανούς πρόσφυγες προτιμούν) και βέβαια της ηλικίας, της βιολογικής κατάστασης και των εκπαιδευτικών εφοδίων: προτιμώνται όσοι μπορούν να δουλέψουν αποδοτικά, για να καλύψουν τα πλάνα που έχουν ήδη υποδείξει τα ινστιτούτα εργασίας, στη Γερμανία και αλλού.
Λαμπρή και των Ηνωμένων Πολιτειών η στάση. Καταγγέλλουν βέβαια οι εκεί επίσημοι τις φασίζουσες γελοιότητες του Ντόναλντ Τραμπ (που προκαλούν ωστόσο τα χάχανα των ενθουσιωδώς επικροτούντων ακροατών του) και καυτηριάζουν την ιδέα του να απαγορευτεί η είσοδος μουσουλμάνων σε μια χώρα με εκατομμύρια μουσουλμάνους πολίτες (υπό έξωση άραγε;). Δεν λένε όμως να απορροφήσουν ένα μικρό, μικρότατο τμήμα των προσφύγων. Κι ας είναι κορυφαίοι συνυπεύθυνοι οι ίδιοι, με την πολεμική πολιτική τους, χρόνια και χρόνια τώρα. Αναλόγως λαμπρή και της Τουρκίας η στάση. Οσο αφήνει τα κυκλώματα, ένα είδος παρακράτους, να θησαυρίζουν εμπορευόμενα ελπίδες, ενισχύει, ως κράτος πια, τα οικονομικά της, εισάγοντας ευρώ έναντι υποσχέσεων. Αλλά ενισχύει και την πολιτική-πολεμική της θέση, με Ευρωπαίους και Αμερικανούς να τη συντρέχουν ποικιλότροπα, αδιαφορώντας για τις αλγεινές επιδόσεις της στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και τη μορφή ενός πορτοκαλί σωσίβιου θα μπορούσαμε να αποδώσουμε στο 2015. Ή μιας αναποδογυρισμένης πλαστικής βάρκας. Σαν αυτή που κρέμασε η καλλιτέχνις Αραμπέλα Ντόρμαν μέσα σε εκκλησία του Λονδίνου, μαζί με τρία σωσίβια, ένα παιδικό και δύο για ενηλίκους. Προσδοκώντας ότι θα συγκινήσει τα Θεία και τους ανθρώπους. Ας ελπίσουμε μαζί της, μέρες που είναι. Να ελπίζουν άραγε και οι πρόσφυγες; «Ελπίζω από απελπισία» θα έλεγαν ίσως, αν γνώριζαν τη φράση αυτή του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Ολα αυτό δείχνουν. Η στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατ’ αρχάς. Που αδυνατεί να πείσει τα μέλη της να σεβαστούν τις αρχές της, τα ιδρυτικά της κείμενα, ακόμα και τις διεθνείς συμφωνίες για την παροχή ασύλου. Υπέγραψαν ότι θα απορροφήσουν 160.000 πρόσφυγες, ασήμαντος αριθμός, και μέχρι στιγμής, έπειτα από μήνες, δεν έχουν ξεπεράσει τους 160, επαναλαμβάνω: εκατόν εξήντα. Γιατί πρέπει, λέει, να τους περάσουν από πολλές κρησάρες: την κρησάρα της εθνικότητας (μόνο Σύροι, Ιρακινοί και Αφγανοί), της θρησκείας (χριστιανικά τα ευρωπαϊκά έθνη, Τσεχία, Βουλγαρία, Σλοβακία κ.ο.κ., χριστιανούς πρόσφυγες προτιμούν) και βέβαια της ηλικίας, της βιολογικής κατάστασης και των εκπαιδευτικών εφοδίων: προτιμώνται όσοι μπορούν να δουλέψουν αποδοτικά, για να καλύψουν τα πλάνα που έχουν ήδη υποδείξει τα ινστιτούτα εργασίας, στη Γερμανία και αλλού.
Λαμπρή και των Ηνωμένων Πολιτειών η στάση. Καταγγέλλουν βέβαια οι εκεί επίσημοι τις φασίζουσες γελοιότητες του Ντόναλντ Τραμπ (που προκαλούν ωστόσο τα χάχανα των ενθουσιωδώς επικροτούντων ακροατών του) και καυτηριάζουν την ιδέα του να απαγορευτεί η είσοδος μουσουλμάνων σε μια χώρα με εκατομμύρια μουσουλμάνους πολίτες (υπό έξωση άραγε;). Δεν λένε όμως να απορροφήσουν ένα μικρό, μικρότατο τμήμα των προσφύγων. Κι ας είναι κορυφαίοι συνυπεύθυνοι οι ίδιοι, με την πολεμική πολιτική τους, χρόνια και χρόνια τώρα. Αναλόγως λαμπρή και της Τουρκίας η στάση. Οσο αφήνει τα κυκλώματα, ένα είδος παρακράτους, να θησαυρίζουν εμπορευόμενα ελπίδες, ενισχύει, ως κράτος πια, τα οικονομικά της, εισάγοντας ευρώ έναντι υποσχέσεων. Αλλά ενισχύει και την πολιτική-πολεμική της θέση, με Ευρωπαίους και Αμερικανούς να τη συντρέχουν ποικιλότροπα, αδιαφορώντας για τις αλγεινές επιδόσεις της στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και τη μορφή ενός πορτοκαλί σωσίβιου θα μπορούσαμε να αποδώσουμε στο 2015. Ή μιας αναποδογυρισμένης πλαστικής βάρκας. Σαν αυτή που κρέμασε η καλλιτέχνις Αραμπέλα Ντόρμαν μέσα σε εκκλησία του Λονδίνου, μαζί με τρία σωσίβια, ένα παιδικό και δύο για ενηλίκους. Προσδοκώντας ότι θα συγκινήσει τα Θεία και τους ανθρώπους. Ας ελπίσουμε μαζί της, μέρες που είναι. Να ελπίζουν άραγε και οι πρόσφυγες; «Ελπίζω από απελπισία» θα έλεγαν ίσως, αν γνώριζαν τη φράση αυτή του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου