"ΤΡΕΛΑ – ΠΑΡΑΝΟΙΑ." Ο ποιητής και φίλος στο fb Γιώργος Μπλάνας γράφει (facebook, 19/12/2015)

..............................................................


ΤΡΕΛΑ – ΠΑΡΑΝΟΙΑ.




Ο ποιητής και φίλος στο fb Γιώργος Μπλάνας γράφει (facebook, 19/12/2015)

Τρέλα, παράνοια, σημαίνει το κινεζικό ιδεόγραμμα, που ανάρτησα πριν από δύο ημέρες. Γιατί; Και γιατί ένα κινεζικό ιδεόγραμμα; Διότι δείχνει με τον παραστατικότερο τρόπο τι σημαίνει τρέλα: ένας άνθρωπος (αριστερά) σηκώνει το ανισόρροπα υπέρβαρο χέρι του, προσπαθώντας να αποκαταστήσει (;) την ισορροπία μιας άψογα δομημένης, αλλά ανισόρροπα υπέρβαρης γεωμετρικής κατασκευής. Ένας παρανοϊκός άνθρωπος προσπαθεί να βρει την θέση που του αξίζει σε ένα παρανοϊκό κόσμο. Δεν νομίζω πως υπάρχει εκφραστικότερο σύμβολο για το παρανοϊκό «αριστερό» πολιτικό μόρφωμα, που έχει αναλάβει σήμερα την «εξισορρόπηση» ενός παρανοϊκού ελληνικού κράτους - επιμένω στο κράτος, επιμένοντας στο προφανές γεγονός πως άλλο ελληνικό κράτος και άλλο ελληνικό έθνος, παρά τις ιδεολογικές ενστάσεις της ολιγαρχίας (χρήμα, θρησκεία, βία) και τις «επιστημονικές» ενστάσεις των επίμονα και ενθουσιωδώς ερασιτεχνών οργανικών διανοουμένων μιας ανόργανης «αριστεράς». Σκοτεινή, επαρχιώτικη, μοχθηρή, ζηλόφθονη, εξουσιομανή, συντονισμένη με το βυθό που την έχει μεθύσει, χαρακτηρίζει κάποιος αρθρογράφος αυτή την αριστερά. Τους ίδιους χαρακτηρισμούς της προσάπτουν και οι έμμισθοι ή άμισθοι απολογητές του νεοφιλελευθερισμού. Η «αριστοκρατία» του πνεύματος ενάντια στην «πλεμπάγια» των ουζερί και του οινοπνεύματος. Οι πρώτοι είναι σχετικά συνειδητά σχιζοειδείς προσωπικότητες (αρκεί να δει κανείς τι κάνουν σήμερα οι περισσότεροι από τους περίφημους συνεργάτες των περίφημων περιοδικών της «αριστεράς» Ο ΠΟΛΙΤΗΣ και ΑΝΤΙ). Οι δεύτεροι είναι ένα συνονθύλευμα τυχοδιωκτών, «ρεαλιστών», ηθικολόγων, αλλά και τραγικά αφελών ανθρώπων. Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι νομίζουν πως κρύβουν (συχνά και από τον ίδιο τους τον εαυτό) την πραγματικότητα· την πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε από το θεσμικό μόρφωμα αυτού που ονομάζουμε ελληνική κοινωνική συνοχή – ασχέτως του βαθμού συνειδητότητας του κοινωνικού υποκειμένου και των προθέσεων του πολιτικού προσωπικού. Η ελληνική ολιγαρχία -στο πλαίσιο του αγώνα επιβίωσης, που δίνει για τον συντονισμό της με την ευρωπαϊκή ολιγαρχία- διέγνωσε το σημερινό πρόβλημα: δεν μπορεί να υπερφαλαγγίσει την αντίσταση των μαζών, με εργαλείο μια δεξιά (οποιασδήποτε βαρύτητας: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Ακόμα κι αυτοί "υποφέρουν" από ηθικά συμπλέγματα. Αναζητώντας τους κατάλληλους ανθρώπους, σωστά σκέφτηκε πως θα τους έβρισκε ανάμεσα σε εκείνους, που έχουν την μεγαλύτερη πείρα στην χειραγώγηση των μαζών, τους παραδοσιακά ισχυριζόμενους πως αποτελούν τους «καθοδηγητές» του ιστορικού υποκειμένου: του Λαού (!). Ποιοι είναι αυτοί; Οι «ένδοξοι» αριστεροί και οι «αδικημένοι» από τον χρόνο φασίστες. Η αστεία ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν τους έκανε (λόγω αστειότητας – ας ήταν σοβαρά φασιστική και θα βλέπαμε ποια είναι ακριβώς η ηθική της ολιγαρχίας). Το ΚΚΕ δεν τους καθόταν (λόγω πολιτικού πρωτοκόλλου, φυσικά). Απέμενε ο χώρος των πρώην σταλινικών, οι οποίοι μεγαλώνοντας μετάνιωσαν για το παρελθόν τους και έτρεξαν στην εκκλησία της μεταμοντέρνας αριστεράς, για να εξασφαλίσουν μια θέση στον παράδεισο της Ιστορίας. Η αριστερά αυτή, φρόντισε να απαλλαγεί από αδιόρθωτα δογματικούς «επαναστάτες», που είχαν καταφύγει στους κόλπους της για να μην περιφέρονται ανά τας οδούς, και διαμόρφωσε το «σύγχρονο» πρόσωπό της: αδίστακτος σταλινισμός με μάσκα πολιτικά ορθή. Καρναβάλι, δηλαδή – αλλά από εκείνα στα οποία οι νεκροί είναι περισσότεροι από αυτούς που νομίζουν πως είναι ζωντανοί! Η τακτική είναι αυτή: όσα δεν φτάνει η αλεπού, βάζει την λεοπάρδαλη να τα φτάσει. Θα μου πείτε: μιλάς εσύ, που με τόση ενεργητικότητα υποστήριξες αυτή την «αριστερά»; Τι να κάνω; Να σωπάσω; Θα γίνει κι αυτό εν καιρώ. Προς το παρόν έχω να πω πως κάποτε όλοι παρασυρόμαστε από την παροιμιώδη φράση: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Παρασυρόμαστε, γιατί λέγοντάς την, ακούμε μέσα μας κάτι σαν: Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Όμως η ελπίδα κάποτε πεθαίνει – τελευταία έστω. Αλλά πεθαίνει. Το τρομερό είναι πως ακόμα κι έτσι, ο θάνατος δεν μας μαθαίνει τίποτα. Μπορεί να μας θλίβει, να μας ταράζει, να μας εξοντώνει, αλλά δεν μας μαθαίνει τίποτα.