Από το νησί της Σαπφούς και του Χριστού που δίνει απ' αυτό που δεν έχει... γράφει ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς (facebook, 11/8/2015)

.........................................................

 Από το νησί της Σαπφούς και 
          του Χριστού που δίνει 
                             απ' αυτό που δεν έχει...
 

                       


                                   Ενημέρωση 11/08/2015.

Θα χρειαστεί καιρός μέχρι να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί τις τελευταίες μέρες. Είχαμε δυο εκδηλώσεις στο όνομα της Αγκαλιάς (ένα μεγάλο, ξεχωριστό κεφάλαιο) και ταυτόχρονα τεράστιο αριθμό αφίξεων, προσώπων, συναισθημάτων. Η αλήθεια είναι πως στις εκδηλώσεις, αν και το είχα σκοπό δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω ολόκληρωμένα κομμάτια από το άτυπο ημερολόγιο που κρατώ «εδώ μέσα». Όταν βιώνουμε την ένταση με τους πρόσφυγες το αντέχουμε. Είναι οι άμυνες ψηλά. Δεν αντέξαμε όμως να διαβάσουμε την εξιστόρηση των ίδιων περιστατικών. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς το γιατί η λογοτεχνία μπορεί να αποτελέσει ένα κάτοπτρο της πραγματικότητας το οποίο μπορεί και να φανερώνει περισσότερα από όσα η πραγματικότητα αποκρύπτει…Δώσαμε πεντακόσια ευρώ στην Κοινωνική Κουζίνα του Κώστα και της Έλενας, στους «Αλλους Ανθρώπους» για να ξεκινήσουν να μαγειρεύουν ορισμένες χιλιάδες μερίδες στα κέντρα κράτησης στον Καρά Τεπέ και στη Μόρια. Σήμερα η Κατερίνα πήγε 1000 μερίδες φρούτα και 500 τοστ στην ομάδα του Μολύβου που στενάζει από εκατοντάδες αφίξεις. Δεν ήταν να περάσει το μεσημέρι. Άρχισε να πλακώνει κόσμος στην Καλλονή.Το βράδυ στην Αγκαλιά είχαμε νέο ρεκόρ αφίξεων. Πάνω από 400 μερίδες φρούτα, 140 κουτιά αναγλητικά και βιταμίνες, 200 τοστ και πολλές κουβέρτες και χαλιά χρειάστηκαν για να αντιμετωπίσουμε ένα σμάρι ανθρώπων γεμάτο παιδιά, βρέφη, γέροντες. Άνθρωποι από δυο μηνών έως ογδόντα εφτά ετών απολύτως τσακισμένοι. Οι περισσότεροι δεν είχαν πάνω από 4 ώρες ύπνο τις τελευταίες 3 μέρες. Η Ελένη έβλεπε τον Παντελάκο στα μετόπισθεν. Στην έκκληση για μεταφορά των ανθρώπων από το Σκαλοχώρι στην Καλλονή ανταποκρίθηκαν ορισμένοι γνωστοί και αρκετοί άνθρωποι που δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ. Η Μυρτώ έτρεξε να κατεβάσει κόσμο, η Pam το ίδιο, το βράδυ με την Κατερίνα, τον Γιάννη, την Ειρήνη, τον Χρυσοσθένη, την Έλλη αντιμετωπίσαμε τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων που έχουμε ποτέ δεχτεί την Αγκαλιά…Ήταν παντού για πολλές ώρες είχαμε μπλεχτεί σε μια ατέλειωτη μάζα ανθρώπων που πονάει, πεινάει, αγωνιά αλλά και είναι έτοιμη να χαμογελάσει κα να πει «ευχαριστώ». Ξεχωριστός ο Μοχάμαντ, ένας νέος με σπουδές στους υπολογιστές. Παίνεψε τις ομορφιές του τόπου. «Αν και η κούραση είναι μεγάλη, εκτιμώ πολύ την αρμονία του τοπίου» είπε. Ψηλός, νέος, από αυτούς τους ραφινάτους ανθρώπους που ακόμα και η φτώχεια δεν μπορεί να τους στερήσει την αρχοντιά. «Είμαι στο νησί της Σαπφούς», μας είπε και μας άφησε άφωνους. «Διάβασα Σαπφώ από αγγλική μετάφραση πριν μερικά χρόνια. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα κατέληγα βρώμικος στο νησί της. Ντρέπομαι μα και χαίρομαι ταυτόχρονα». Ο Γιάννης από δίπλα μου ψιθύρισε. «Ρε μαλάκα εγώ δεν έχω διαβάσει ποτέ Σαπφώ, ρεζίλι με έκανε ο Αφγανός». «Έλα στη βιβλιοθήκη να ξεστραβωθείς» του πέταξα σκεπτόμενος μέσα μου πόσοι περήφανοι Έλληνες συμπατριώτες μου, από αυτούς που μισούν τους «λαθρομετανάστες» δεν ξέρουν καν ποια είναι η Σαπφώ… Ένας γέροντας πέρασε με το μπαστούνι. «Σαλάμ Αλέκουμ», είπε. «Ο Θεός σας κοιτάει και σας ευλογεί για αυτό που κάνετε». «Δεν υπάρχει Θεός», είπα εγώ και ο Μοχάμαντ μετέφρασε. Ο γέροντας έβαλε κάτι γέλια άλλο πράγμα και απομακρύνθηκε αφού μου χαϊδεψε την κορφή του κεφαλιού μου. Αισθάνθηκα θέρμη και ντροπή. ΄Ήταν σαν και εκείνη τη φορά που είχα πει πως ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου αποκλείεται να υπάρχει και να είναι ένας Άγγελος που δέρνει όποιον τον αμφισβητεί. Δεν είχα τελειώσει τη φράση μου και άρπαξα μια σβερκιά τεράστια από την μικρή κουνιάδα μου που είπε «Υπάρχει δεν υπάρχει, εσύ μια φορά τις έφαγες». Σε κάποια φάση φάνηκε από το βάθος του δρόμου μια μεσόκοπη κυρία. Κουβαλούσε χράμια και κουβέρτες. «Δεν θα κοιμόμουν απόψε αν δεν τα έφερνα», μας είπε. Και έπειτα, σιγά-σιγά μάθαμε και την άλλη ιστορία. Εδώ και δυο μήνες η κυρία αυτήν δεν έχει ρεύμα. Της το έχουν κόψει. Δεν πρόκειται πότε να πίστευα μια τέτοια αφήγηση γραμμένη στο facebook. Δεν περίμενα ποτέ πως θα το ζούσα. Το να φέρνει ένας άνθρωπος που δεν έχει ρεύμα, κουβέρτες στους πρόσφυγες. Αυτό νομίζω τα τερματίζει όλα. «Ο Χριστός», είπε η κυρία φεύγοντας, «είπε να δίνουμε όχι από αυτό που έχουμε, αλλά από αυτό που δεν έχουμε». Ήθελα κάτι να της πω, κάτι παρόμοιο με αυτό που είπα στον Αφγανό γέροντα με τον Θεό που χαμογελάει, αλλά σιώπησα. Μπορεί να τρωγα καμιά ακόμα κατραπακιά. Από αυτές τις αναπάντεχες… Χτες είχαμε ένα ασυνόδευτο κοριτσάκι μόλις 1,5 ετών. Τεράστια ιστορία. Όταν επιτέλους βρήκαμε την μητέρα του, μια μέρα μετά, κλαίγαμε όλοι σαν τα ηλίθια. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Το ίδιο απαίσια και όμορφη σαν την σημερινή.