Από το δημόσιο στο ιδιωτικό και αντίστροφα...

[ ΑΙΧΜΕΣ ] Καταλυτική νίκη της τηλεόρασης

Πόπης Διαμαντάκου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΝΙΚΗΣΕ Η τηλεόραση. Μια νίκη απόλυτη και καταλυτική. Με μια τηλεπερσόνα, ειδήμονα του τηλεοπτικού καρναβαλισμού και της αισθητικής του ριάλιτι, να κερδίζει την πρώτη θέση σε ψήφους και τον «καναπέ» να βγαίνει πρώτο κόμμα. Πρώτη φορά, μάλιστα, όχι μόνο γνώρισε την απόλυτη απενοχοποίηση, αλλά αποθεώθηκε και ως «πολιτική στάση». Ο χαρακτηρισμός του μάλιστα κατ΄ ευφημισμόν ως αποχή διευκόλυνε να τον προσκυνήσουν απαξάπαντες οι λαϊκιστές του τηλεθεάματος, δικαιολογώντας επί μία ολόκληρη εβδομάδα τα αδικαιολόγητα. Γιατί σε μια δημοκρατία, το να στρέφει ο λαός την πλάτη στη διαδικασία της ψηφοφορίας δεν είναι διαμαρτυρία, είναι σκανδαλώδης εγκατάλειψη της δημοκρατικής συνείδησής του στην εικονική πραγματικότητα των βολικών ερμηνειών της στα εκλογικά τηλεοπτικά σαλονάκια.

Και εκεί οι ερμηνείες κολάκευσαν την άρνηση της κάλπης, με τον ίδιο τρόπο που κολακεύουν προγράμματα υψηλής τηλεθέασης τα μεσημεριανάδικα γιατί αυτά εξασφαλίζουν τη δική τους ύπαρξη. Γι΄ αυτό και εντέλει η περιβόητη αποχή δεν κατέληξε παρά να είναι μια διαφορετική μορφή θριάμβου του τηλεοπτικού συντηρητισμού, που υπηρέτησε τον πολιτικό.

Οσο για την κρίσιμη στιγμή της ανακοίνωσης αποτελεσμάτων δημοσκοπήσεων την ώρα που έκλεισαν οι κάλπες, οι κάρτες στην οθόνη για τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας έμοιαζαν με τηλεπαιχνίδι «50- 50». Οριακές οι διαφορές. Αυτό ωστόσο έδωσε στη βραδιά το κλίμα ενός ντέρμπι και στις χρωματιστές κάρτες με τα ποσοστά της Singular Logic τον ξαφνικό ρόλο να σώσουν την τιμή των δημοκρατικών «όπλων» αφού εκεί αποτυπώθηκε η πραγματική μάχη ψήφο με ψήφο που έδιναν οι αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι. Τα πάνελ όμως είχαν περάσει ήδη στην επόμενη ημέρα, την τρόικα και τα νέα μέτρα. 

Πλασµατικά χρόνια

Της Αννας Δαµιανίδη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Σύµφωνα µε νέες αλλαγές στο Ασφαλιστικό, οι γυναίκες θα µπορούν να σώσουν µερικά από τα προνόµια των πρόωρων συντάξεων που τους επιτρέπουν να µεγαλώνουν µε άνεση τα εγγόνια τους (φτάνει να έχουν κόρες, γιατί ως γνωστόν οι νύφες δεν είναι τόσο ανοιχτές στην παιδαγωγική των πεθερών). Για κάθε παιδί που κάνουν θα παίρνουν κάποια πλασµατικά χρόνια εργασίας, οπότεκαι πάλι µπορούν να ελπίζουν σε ένα µέλλον τίµιας γεροντικής φτώχειας αφιερωµένο στην κουζίνα και στις άλλες φροντίδες του σπιτιού, µέχρι τελικής πτώσεως. Η ελληνική κοινωνία και πολιτεία πολλά µπορεί να στερηθούν αλλά όχι την παρουσία µιας θαλερής γιαγιάς πίσω από τον πάγκο που διαρκώς παράγει σπιτικά φαγητά και γλυκά.

∆εν υποκύπτει ο νοµοθέτης του Ασφαλιστικού στις θεωρίες που λένε ότι τα παιδιά χρειάζονται στα πρώτα χρόνια της ζωής τους την παρουσία των γονιών, ότι εκεί είναι απαραίτητη η παρουσία των µητέρων καθώς και των πατέρων, ότι άδειες γονικές πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να δίνονται, όχι συντάξεις που τις παίρνει η µητέρα όταν τα παιδιά χρειάζονται το πολύ πολύ παραπάνω χαρτζιλίκι. Εµείς εδώ είµαστε µεσογειακοί τύποι και φαντασιακά ζούµε σε µια πλατιά οικογένεια, σε µια πλατεία χωριού όπου όλοι οι παριστάµενοι είναι πρόθυµοι να φροντίσουν όποιο µωρό πάρειτο µάτι τους, φτάνει να ξέρουν ότι στο σπίτι η κυρά τηγανίζει κεφτέδες για όλο το σόι, και το περιµένει ανά πάσα στιγµή. Οσες επιµένουν να ζουν στην πεζή πραγµατικότητα δεν έχουν παρά να ζητήσουν τις υπηρεσίες της τεχνολογίας. ∆ηλαδή, ότανείναι σε νεαρή ηλικία µπορούν να δίνουν τα ωάρια τους να καταψύχονται,και µόλις φτάσουν στα 58 ή κάτι τέτοιο, να τα παίρνουν και να τα χρησιµοποιούν.

Μητέρες ανηλίκων στα 60 είναι η φιγούρα του µέλλοντος. 

 Το µωρό της Ρόζµαρι

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 15 Νοεμβρίου 2010 (εφημ. "ΤΑ ΝΕΑ")

Στις παράπλευρες απώλειες της οικονοµικής κρίσης βλέπω να συµβαίνει κάτι τροµακτικό που ακόµα δεν έχει βρει όνοµα ή έστω παρατσούκλι. Αφήνω για άλλη φορά τα αγόρια των φτωχών οικογενειών που, όπως γράφουν οι εφηµερίδες, σπεύδουν να καταταγούν στον στρατό για να «τη βγάλουν» το δύσκολο διάστηµα της αναδουλειάς και επικεντρώνοµαι στη λεγόµενη «χρυσή νεολαία». Αυτή που άλλοτε ορµούσε µε τις πάντες στον κόσµο της εργασίας, τώρα κάνει µόκο στο αµπρί αδιάφορων έως και άχρηστων µεταπτυχιακών, λουφάζει εκεί µέσα µέχρι να περάσει η κρίση καθυστερώντας στον χώρο του κέντρου και ροκανίζοντας πολύτιµο χρόνο από την ενήλικη ζωή. Καµιά σχέση µε τη φιλοπρόοδο στάση αλλοτινών εποχών, µε τις προσωπικές φιλοδοξίες, τη δίψα για µάθηση και το πλασάρισµα στην αγορά εργασίας από προνοµιακή θέση.

Εικοσιπεντάρηδες και βάλε, παραµένουν τράνζιτο στη νηπιακή ηλικία µέχρι νεωτέρας η οποία µάλλον δεν πρόκειται να εκδοθεί, τουλάχιστον όχι πριν σαρανταρίσουν. Και µετά;

Η σκάλα της ωρίµασης θα µοιάζει τότε µε εκτοξευτήρα. Οποιος θέλει να εργαστεί, να αυτοπραγµατωθεί, να κάνει παιδιά, να ζήσει και να αποτιµήσει, να παλινωδήσει και να επανορθώσει θα πρέπει να το κάνει σε 9.58, όσο το παγκόσµιο ρεκόρ στο κατοστάρι και πολύ σας λέω. Από το αδυσώπητο αυτό ξεσκαρτάρισµα, πολύ φοβάµαι ότι θα δηµιουργηθεί µια νέα ποιότητα «losers» και τότε οι ερµηνείες για την ποίηση της αποτυχίας και τη γοητεία του περιθωρίου θα είναι εντελώς άκυρες, σαδιστικές και ανεπαρκείς. Δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ πώς θα είναι ο κόσµος όταν ανοίξουν οι πόρτες αυτού του παρά φύσιν kindergarten. 

rgeorga@dolnet.gr

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Σε πλήρη σύγχυση

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Μάταια προσπαθώ να ανακαλύψω το βαθύτερο νόημα από τη δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Να καταλάβω, δηλαδή, αν πράγματι εθριάμβευσε η αυτοδιοίκηση ή το Μνημόνιο, αν τελικά νίκησε (πόσο και πότε) το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία και τι ακριβώς έγινε με την αποχή, την οποία άλλοι επισείουν ως φόβητρο πάνω από την πολιτική σκηνή και άλλοι την προσπερνούν αδιάφορα. Σαν να μην υπήρξε...

ΜΠΕΡΔΕΥΟΜΑΙ όμως, δεν τα καταφέρνω. Γιατί εκεί που (για παράδειγμα) πήγαινα, την Κυριακή το βράδυ, να νιώσω ανακούφιση με την απρόσμενη ήττα της χριστιανοδεξιάς μούχλας από το «κίνημα των πολιτών» στη Θεσσαλονίκη, άκουσα τον ίδιο τον Μπουτάρη να ευχαριστεί και την Ντόρα για τη βοήθεια που προσέφερε σ' αυτή την ανιδιοτελή προσπάθεια! Και ξαφνικά προβληματίστηκα...

ΓΙΑΤΙ, εντάξει, μπορεί στον Πειραιά να άξιζε την ήττα ο αλαζών και εκδικητικός Ι. Μίχας, που, εκτός των άλλων, έβαλε «βέτο» για έναν άνθρωπο (Φασούλας), ο οποίος ίσως να μην τα κατάφερε ως δήμαρχος, αλλά σίγουρα στην Ελλάδα έχει προσφέρει πολύ περισσότερα από τον ίδιο, όμως ποιος μπορεί να παραβλέψει ότι αυτή η «θεία δίκη» εν τέλει συνδυάστηκε με την επικράτηση των ίδιων (ή και χειρότερων...) αντιλήψεων και νοοτροπιών, που αποδοκιμάστηκαν στη Θεσσαλονίκη;

ΑΦΗΣΤΕ πια την Αθήνα! Με έναν... φευγάτο Κακλαμάνη να επιτίθεται με όλα τα μέσα στον αρχικά ήρεμο και πράο Καμίνη, που όμως κι αυτός δεν άργησε να βγάλει νύχια για να ενσωματωθεί έτσι στο πολιτικό κλίμα που τόσο συμβάλλει στην... ανάταση της χώρας. Τον «γνωρίσαμε» ως συνήγορο του Πολίτη, αλλά παρ' όλα αυτά, δεν καταξιώθηκε ούτε ως συνήγορος του εαυτού του, όταν ανάμεσα στις δύο Κυριακές δέχτηκε συνδυασμένη τηλεοπτική επίθεση για τις θέσεις του υπέρ των μεταναστών, από άγριους φύλακες της δεξιάς πολυκατοικίας!

ΑΥΤΟΣ ο Καμίνης, λοιπόν, πώς θα λειτουργήσει μέσα στη ζούγκλα μιας πρωτεύουσας που καταρρέει;

ΑΛΛΑ και στην Πελοπόννησο ποιος θα μας πει τι έγινε; Ποιος νίκησε τελικά, με την επικράτηση του Τατούλη; Μήπως ο Γιώργος που τον επέλεξε, μήπως το Μνημόνιο με το οποίο συμπαρατάχθηκε, μήπως ο Καραμανλής που τον υπουργοποίησε, μήπως ο Μητσοτάκης που τον πλάνεψε, ή μήπως το ΕΚΚΕ που τον εξέθρεψε πολιτικά, πριν ακολουθήσει (λέμε τώρα...) την οδό της απωλείας;

ΟΣΟ για τον Σγουρό, ήταν πράγματι (όπως και ο Ψωμιάδης) πολύ σκληρός για να πεθάνει. Το είχε αποδείξει όταν του 'κατσε η μεγάλη αναποδιά, με τους 11 ντοπαρισμένους στην άρση βαρών. Ηταν ο μόνος που, με το στόμα κλειστό, βγήκε λάδι, όταν οι συνοδοιπόροι του καίγονταν στην πυρά!

ΑΛΛΑ κι αυτό το σιβυλλικό «διοικητικό στέλεχος της Alpha Bank» τι άραγε να σημαίνει; Στόματα κλειστά (όχι μόνο απ' αυτόν, αλλά και από τον νέο και άφθαρτο Κικίλια)!

ΕΤΣΙ συμβαίνει όταν δεν έχεις τίποτα να πεις ή πάρα πολλά να κρύψεις...