Είναι ωραία ταξιδάκια αυτά για την εποχή της κρίσης. Τώρα που τα εισιτήρια ακριβαίνουν, η Οµόνοια, η Πλατεία Κοτζιά, είναι µέρη µακρινά κι αρκετά εξωτικά. Κατ’ αρχάς είναι καινούργια, γιατί οι νέες γενιές Αθηναίων σίγουρα δεν τα ξέρουν. Ισως τα έχουν δει από το τζάµι κάποιου αυτοκινήτου, αλλά µπορεί και να µην είχαν καταλάβει περί τίνος επρόκειτο. Να τους έφεραν βόλτα εκεί οι γονείς τους όταν ήταν παιδιά, το αποκλείω.
Είχαν κλειστεί στα σπίτια τους πολύ πριν οι πλατείες καταληφθούν από το κοινωνικό περιθώριο. Τόσο που οι νέοι συνήθισαν βγαίνοντας να αναζητούν πάλι στενά µέρη, στου Ψυρή ας πούµε, γιατί στις πλατείες θα ένιωθαν µάλλον τα νώτα εκτεθειµένα. ∆ηµιουργήθηκε το παράδοξο, οι άνθρωποι που στην πραγµατικότητα χρειάζονταν στενά για να τρυπώνουν, οι άστεγοι και διάφοροι άλλοι κατατρεγµένοι, που έπρεπε αυτοί να καλύπτουν νώτα κ.λπ., να ξεµένουν στις πλατείες, και οι νέοι που χρειάζονται ανοιχτούς ορίζοντες για το βλέµµα τους και χώρους για τις συναντήσεις τους, να κρύβονται στα στενά.
Το προηγούµενο Σάββατο µια παρέα µπουχτισµένη από την κακοµεταχείριση της Αθήνας στα χέρια του ∆ήµου οργάνωσε πάρτι µε κεράκια στην Πλατεία Κοτζιά. Απόψε οργανώνει πάρτι στην Οµόνοια. Για να αλλάξουν στυλ οι πλατείες αυτές θα έπρεπε να γίνεται κάθε βράδυ πάρτι, αλλά έστω και µια φορά αν γευτούν την αίσθηση της άπλας οι νεαροί συµπολίτες µπορεί να την αναζητήσουν ξανά. Στο κάτω κάτω αυτές οι πλατείες, η Κοτζιά, η Οµόνοια, η Κουµουνδούρου, είναι οι µόνες αληθινές πλατείες που διαθέτει η πόλη, πλατείες που σχεδιάστηκαν στο πρώτο της και µοναδικό σχέδιο, άφθαστες σε χώρο και άνοιγµα, προορισµένες για πράγµατα παράξενα, όπως οι βόλτες, οι έξοδοι, οι συναντήσεις. Είναι µια χώρα µε όψεις διαφορετικές που περιµένει να την ανακαλύψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου