...τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι /...

"...Ο υποψήφιος μαραθωνοδρόμος που ταξιδεύει στις μέρες μας προς την Αθήνα για να λάβει μέρος σε συτήν την τρόπον τινά παρατεταμένη - επιστροφή στο απώτερο παρελθόν ασφαλώς είναι ένα αλλόκοτο κράμα τουρίστα, φιλάθλου, αρχαιολάτρη, ψώνιου, φιλέλληνα - και βαθύτερα πιθανώς ένα άθροισμα από μισερές αρετές που χαλκεύονται δια του τροχάδην. Είναι πια ιστορικό δικαίωμα να δίνει κάποιος το "παρών" εκεί όπου δεν τον σπέρνουν /  να ψηφίζει για τα δικαιώματα των ζώων, να διαδηλώνει κατά της παιδοφιλίας, να αναζητεί στο Διαδίκτυο υπερασπιστές της θαλάσσιας χελώνας. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης μετέχουν πάνω από 17.000 άτομα;

   Όσο σύγχρονος κι αν είναι ο υποψήφιος μαραθωνοδρόμος, όσο κι αν αρέσκεται να αραδιάζει δικαιολογίες, εξηγήσεις και μοντέρνες συμπάθειες, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πάσχει από τρόμο ανυπαρξίας, από αυτοσχέδιες ροπές προς την κοινωνικοποίηση και τις πολυκέφαλες εορτές όπου όλοι εορτάζουν χωρίς πραγματικό εορτάζοντα. Για το καλό, ας αναφερθεί και το όνομα του Κυναίγειρου, αδερφού του Αισχύλου, ο οποίος πέθανε ηρωικά, όπως υπαγόρευε ο ανδρισμός της εποχής."

(από την "Λαϊκή Απογευματινή" του Κωστή Παπαγιώργη, Αθηνόραμα τ. 547, 4-10/11/2010)

   Με τον ίδιο τρόμο πανηγυρίσαμε το EURO 2004 τραγουδώντας "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ...", με τον ίδιο τρόμο πήγαν τόσοι εθελοντές στους Ολυμπιακούς του 2004, με τον ίδιο καλύψαμε τις ντροπές του Κεντέρη και της Θάνου, με τον ίδιο τρόμο έκαψε η Γιάννα το δασάκι της Φιλοθέης... Τρομαγμένοι και πανικοβλημένοι καμώνονται τους καμπόσους ο ένας στον άλλον οι πολιτικοί μας, έτσι περιδεείς δέρνουν τους μετανάστες οι "Χρυσαυγίτες" στον Αγ. Παντελεήμονα, έτσι κι οι χουλιγκάνοι σκοτώνουν και σκοτώνονται, έτσι, κι ας χαμογελάνε στον κόσμο τους ο Γιωργάκης κι ο Αντώνης. Και   μ' αυτόν τον πανικό έκαψαν τους τρεις της Marfin αυτοί που τους έκαψαν κι οι άλλοι οι πολλοί φώναζαν "Κάψτε τους! Κάψτε τους!" γιατί δεν άντεχαν να ψάξουν να βρουν να κάνουν κάτι άλλο. Μ' αυτόν τον τρόμο θα μετρήσουν αύριο τα κουκιά τους και τα κόμματα της Αριστεράς παρακαλώντας να είναι έστω και λίγο αυξημένα. Είναι που χάσκει από κάτω το κενό, και δεν αντέχουν - πονάνε πολύ τα μάτια όταν το βλέπεις - να αντικρίσουν το μαύρο σκοτάδι, το "Αγγελικό και μαύρο,..." του ποιητή. Όμως πρέπει να το κοιτάξουμε γιατί αλλιώς δεν έχει φως...

...Αγγελικό και μαύρο, φως,

γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,

δακρυσμένο γέλιο,

σε βλέπει ο γέροντας ικέτης

πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες

καθρεφτισμένο το αίμα του

που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.

Αγγελική και μαύρη, μέρα/*

η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακι-                       

        σμένο

βγαίνει από το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.

Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...

δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη /

στόλισε τα μαλλιά σου με τ' αγκάθια του ήλιου,

σκοτεινή κοπέλα /

η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε, 

ο τύραννος μέσα απ΄τον άνθρωπο έχει φύγει,

κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες

τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης /

όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ' αγαπήσει .

στο φως /...


Από το ποίημα "Το Φως" από την "Κίχλη" του Γιώργου Σεφέρη
*: όπου ( / ), εννοείται άνω τελεία .