Βρέθηκα τις προάλλες στην Αλβανία, στην πολίχνη όπου γεννήθηκα, στη Λούσνια. Δεν ήταν ποτέ όµορφη, αλλά τώρα έχει παραµορφωθεί φρικτά από τα αυθαίρετα. Το πράσινο που υπήρχε έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Τα δυο σινεµά της πόλης, που αγαπούσα ιδιαίτερα, έχουν εξαφανιστεί και αυτά: το θερινό έγινε πολυκατοικία, το χειµερινό τραπεζικό κατάστηµα.
Πήγα στα περίχωρα ης πόλης. Να δω την παράγκα όπου γεννήθηκα. Εµεναν εκεί οι γονείς µου, εξόριστοι, τιµωρηµένοι από το καθεστώς. Ο παππούς µου, ο πατέρας του πατέρα µου, είχε φυλακιστεί για «αντικαθεστωτική δράση». Τα παιδιά και τα εγγόνια έπρεπε να υποστούν τις συνέπειες. Οι γονείς µου δεν µιλούσαν ποτέ γι’ αυτή την ιστορία. Φοβόντουσαν. Επιπλέον, έκαναν το παν για να µη νιώθω στιγµατισµένος. Μεγαλώνοντας µάθαινα πράγµατα αποσπασµατικά, για το πώς την οικογένεια του πατέρα την είχαν διώξει νύχτα από το σπίτι και τους είχαν κατάσχει τα πάντα οι ασφαλίτες: ακόµα και τις οικογενειακές φωτογραφίες.
Δεν τις επέστρεψαν ποτέ. Από τότε η οικογένεια ένιωθε σαν να είχε χάσει τη µνήµη της… Η παράγκα δεν υπάρχει πια. Ο χώρος τώρα έχει περιφραχθεί, έτοιµος για να χτιστεί µια πολυώροφη πολυκατοικία. Η πολίχνη εξαπλώνεται άναρχα. Τα νέα αφεντικά, µέλη της «µαφίας του µπετόν», χτίζουν όπου µπορούν, εξαφανίζουν ό,τι προλάβουν… Κοντά στο σηµείο όπου υπήρχε κάποτε η παράγκα βρίσκεται το νεκροταφείο της πόλης. Πηγαίνω προς τα εκεί για να δω τους τάφους των παππούδων µου… Εξω από το νεκροταφείο πουλάνε λουλούδια. Αληθινά και τεχνητά. Τα αληθινά τα αγοράζουν εκείνοι που µένουν στην πόλη. Οσοι ξέρουν ότι θα επιστρέψουν εδώ, ξανά, ύστερα από µια εβδοµάδα. Τα τεχνητά λουλούδια τα αγοράζουν οι µετανάστες, εκείνοι που θα δουν τους τάφους των δικών τους ύστερα από µήνες ή χρόνια ή ποτέ πια. Τα τεχνητά λουλούδια δεν µαραίνονται, δεν σαπίζουν, µένουν εκεί, σαν ψεύτικη παρουσία και υπόσχεση… Κοιτάω τους τάφους, τις ηλικίες, τα ονόµατα, είναι εδώ όλοι µαζί, χριστιανοί, µουσουλµάνοι, άθεοι. Στις αρχές του ’90, µετά την κατάρρευση του καθεστώτος, κάποιοι προσπάθησαν να χωρίσουν τους τάφους. Φύτεψαν φοίνικες στη µέση του νεκροταφείου, σαν σύνορο ανάµεσα στις θρησκείες των νεκρών. Δεν έπιασε. Η πολίχνη συνέχισε να θάβει τους νεκρούς της, ανεξαρτήτως θρησκείας, δίπλα δίπλα, όπως έκανε ανέκαθεν.
Βγαίνοντας από το νεκροταφείο τα µάτια µου πέφτουν πάνω σε ένα κοµµάτι µπετόν που καλύπτει ένας πυκνός θάµνος. Πλησιάζω και βλέπω ότι είναι µπούνκερ. Από αυτά που το κοµµουνιστικό καθεστώς είχε χτίσει παντού στην Αλβανία. Ακόµα και εδώ. Τι να φοβόταν άραγε; Μήπως εξεγερθούν οι νεκροί; Θυµήθηκα τις αφηγήσεις µε ασφαλίτες που έβαζαν κοριούς στους τάφους των «υπόπτων» για να χαφιεδίζουν ακόµα και τον θρήνο των δικών τους ανθρώπων. Θυµήθηκα, επίσης, ότι εκείνη την εποχή τα παράνοµα και εφηβικά ζευγάρια έδιναν ραντεβού, συνήθως, κοντά στο νεκροταφείο. Εδώ µπορούσαν να κρυφτούν καλύτερα από τα ανελέητα βλέµµατα της συντηρητικής κοινωνίας. Ισως κάποια από αυτά τα ζευγάρια, µια κρύα νύχτα, να έχουν βρει «καταφύγιο» σε αυτό εδώ το µπούνκερ. Οι ερωτικοί τους αναστεναγµοί, µέσα στο σύµβολο της παράνοιας, θα ήταν η πιο ανθρώπινη εκδίκηση ενάντια σε ένα καθεστώς που προσπάθησε να µετατρέψει ολόκληρη την κοινωνία σε νεκροταφείο…
LΙΝΚ: http://gazikapllani.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου