Στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου με σταματάνε τα παιδιά της Greenpeace να με ενηµερώσουν. Επί χρόνια έδινα τον οβολό µου στην Greenpeace για να βοηθήσω τις φάλαινες της Ιαπωνίας, ελπίζοντας ότι κάποια στιγµή θα άκουγα και για τους τόνους του Αιγαίου. Ναι, το Αιγαίο εξάγει τόνους, αυτό το ψάρι που θεωρείται σπουδαίος µεζές σε όλον τον κόσµο (κι όχι µόνο για σούσι, γιατί οι κονσέρβες για τονοσαλάτες µάλλον χρειάζονται πολύ τόνο). Περίµενα να ακούσω και πώς ψαρεύονται οι τόνοι στην Ελλάδα και τα άλλα ψάρια, στα οποία δεν ανήκει το Αιγαίο τελικά, αν και κινδυνεύει να µείνει χωρίς ψάρια και να ανήκει µόνο στις πεταλίδες του. Αλλά, θα µου πείτε φθινοπωριάτικα, τι να λένε για ψάρια οι οικολόγοι;
Τότε να λέγανε για τα σκουπίδια της Αττικής και για τις χωµατερές που κανένας δεν τις θέλει στον δήµο του, και δεν ξέρουµε αν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για την επεξεργασία των σκουπιδιών ή απλώς θα πληρώνουµε στον αιώνα τον άπαντα τα πρόστιµα της καθυστέρησης, οι χρεωµένοι. Είναι όµως πάντα πιο εύκολο να µιλάµε για την οικολογία των άλλων, τη βαρβαρότητα των άλλων, την καθυστέρηση των άλλων. Των µακρινών, των σκληρών, των µεγάλων. Τόσα παιδιά στην Greenpeace αναρωτιέµαι, δεν µπορούν να κάνουν τίποτε καλύτερο από το να ενηµερώνουν τους περαστικούς στην Πανεπιστηµίου; Και η Πάρνηθα, τα δάση, οι θάλασσες, οι ελληνικές οικοδοµές, για όλα αυτά ποιος θα µας ενηµερώσει;
Και στην οικολογία ακόµα βολεύει οι πολύ κακοί να είναι κάποιοι ξένοι τελικά κι εµείς µε τη µικρή µας θάλασσα, τη µικρή µας οπτική, τη µικρή µας χρεωµένη χώρα, να µένουµε µακριά από καταστροφικές πρακτικές, αγνοί και αµόλυντοι, µε ελαφριές, χαριτωµένες, ανεύθυνες συνειδήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου