Ελευθεροτυπία, Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Οι αυθεντικοί του μόχθου
Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου το 2004, εργάτες από κάθε μήκος και πλάτος της γης δούλευαν νυχθημερόν για να κολλήσουν όσα πλακάκια και να περάσουν όσα καλώδια προλάβουν μέσα κι έξω από τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, λίγο πριν από την τελετή έναρξης.
Ουσιαστικά επρόκειτο για το κύκνειο άσμα στο μεταπολιτευτικό γλέντι, του οποίου τα φώτα χαμήλωναν τα μετέπειτα λίγα έτη, για να μην καλοδιακρίνει ο κόσμος υποκλοπές, Βατοπέδια, παιχνίδια με τα ομόλογα και άλλες πομπές των απελθόντων.
Οπου μπήκε τότε το τελευταίο πλακάκι, εκεί έμεινε και ο πεζόδρομος (παράδειγμα, έξω από την εγκατάσταση του καγιάκ) ως ενθύμιο του αξιοθαύμαστου ελληνικού τρόπου για τη διεκπεραίωση των... αδυνάτων, αλλά τη μη ολοκλήρωση 10 μέτρων πεζοδρομίου. Ομως, δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει ανάλογος τρόπος, ούτε ελληνικός ούτε άλλος, για να βρει μια άκρη αυτός ο τόπος με το χρέος. Πολλοί από τους ανθρώπους του θα ματώνουν για να ρίχνουν όσο ζουν τοκοχρεολύσια στον... πίθο των Δαναΐδων. Και έτσι τουλάχιστον μια γενιά θα σύρεται αιχμάλωτη όχι μόνο των αντισυμβαλλομένων του Μνημονίου, αλλά πραγματικά αλυσοδεμένη του διεθνούς αισχροκερδοσκοπικού κεφαλαίου, που περιμένει να φύγει η τρόικα σε δυο χρόνια για να μας περιλάβει.
Η εποχή εκείνη ίσως ήταν η καταλληλότερη για την οικοδόμηση και του περίφημου κέντρου προσευχής των εν Ελλάδι μουσουλμάνων στο πλαίσιο των ολυμπιακών έργων, της διεθνούς εκεχειρίας, της διαπολιτισμικής κατανόησης. Ομως ήταν μόλις τρία χρονια μετά την ιστορική τραγωδία των δίδυμων πύργων και η διεθνής τρομοϋστερία χρησιμοποιούσε τους Αγώνες της Αθήνας ως το πρώτο παγκόσμιας κλίμακας γεγονός που έπρεπε να επενδύσει τόσο πολύ στην ασφάλεια. Με μια υποδιαίρεση των εκατοντάδων εκατομμυρίων που πετάχτηκαν δήθεν για την ασφάλεια και έφτιαξαν περιουσίες για πολυεθνικές και ενδιάμεσους ιέρακες θα γινόταν το τζαμί. Ως επένδυση στην ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή εν όψει της ασταμάτητης μετακίνησης πληθυσμών από την Αφρασία προς την Ευρώπη, με ενδιάμεσο την Αθήνα.
Η πρωτεύουσα δεν θα γέμιζε στο ενδιάμεσο υπόγεια και περιθωριακά διαμερίσματα, που θα ονομάζονταν άτυπα τζαμιά σε πολυκατοικίες χωρίς θυρωρούς. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η αίσθηση της συνύπαρξης των θρησκειών, όπως κάποτε στη Δαμασκό που ακούσαμε το κάλεσμα του μουεζίνη από τον μιναρέ, σχεδόν δίπλα στον ορθόδοξο χριστιανικό ναό, όπου ψάλλονταν -απίστευτο!-, οι Χαιρετισμοί της Σαρακοστιανής περιόδου πριν από το Πάσχα.
Ηταν λοιπόν η προολυμπιακή περίοδος του οργίου των έργων και των χωροθετήσεων καταλληλότερη για κατασκευή του μουσουλμανικού χώρου προσευχής, από τη σημερινή τής οικονομικής κατάρρευσης και των ρηγμάτων στον κοινωνικό ιστό, που ολοένα και θα βαθαίνουν. Ρήγματα που δεν θεραπεύονται με ανεδαφικές νομοθετήσεις «αναγκαστικής επιστροφής» εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών χωρίς άδεια, την ώρα που δίκτυα δουλεμπορίου επενδύουν στο χάος.
Ενός κοινωνικού ιστού, του οποίου το μεγαλύτερο τμήμα οδηγήθηκε στην πλαδαρότητα από την πελατειακή, εταιρική θα μπορούσε να πει κανείς, λειτουργία του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης.
Γι' αυτό φτάσαμε στην κοινωνία της διαφθοράς, των παραοικονομούντων, των φοροδιαφευγόντων, των απασχολουμένων με τις εβδομαδιαίες συμβάσεις, των νέων ανθρώπων με τα πρόσκαιρα επιδόματα ή τις γονικές επιχορηγήσεις. Νέων που μπορεί απλώς να εκφράζονται μοντέρνα αλλά ίσως ξορκίζουν τα αδιέξοδα ή την πλήξη με τις διατρήσεις παντού στο πρόσωπο. Στην κοινωνία τόσων πολλών μεσήλικων με τα αρτηριακά ελάσματα, τους στομαχικούς δακτυλίους. Στην εποχή της γαστρονομικής υπερβολής και των τοξικών ενέσεων για τις ρυτίδες, στον παράλληλο καιρό που πολλοί αλλοδαποί, παρά τη σχετική εκμετάλλευση ετών, συγκεντρώνουν τα αποκτημένα με ιδρώτα και φεύγουν. Μάλλον έρχεται η ώρα για τους ασκημένους των στερήσεων και τους αυθεντικούς του πρωτογενούς μόχθου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου